Kijken en vergelijken: toen ik nog stukken jonger was, was het aan de orde van de dag. Op mijn middelbare school probeerden mijn vriendinnen en ik stiekem de labels op de achterkant van jeans te lezen. Bij elkaar. Bij andere meisjes. Dat ging het makkelijkst als je achter iemand de trap op liep. In het leren label naast het achterste riemlusje van onze Levi’s stond dan W28. Of W25. Of W31. Bij riemdragers kon je het vergeten; daar viel niets te spieken. We waren gefascineerd door elkaars taillemaat.
Toen ik jaren geleden met een eetstoornis kampte, deed ik het ook. Kijken en vergelijken. Overal waar ik kwam scande ik de mensen. Dunner. Dikker. Dunner. Dunner. Dunner. Dikker. In mijn ogen waren de mensen die dunner waren dan ik ontzettend in de meerderheid. Doodvermoeiend, als dat je elke minuut bezighoudt.
Ik heb los weten te laten, dat kijk-en-vergelijk. Ik werd moeder. Kreeg drie kinderen. En het maakte me echt niet uit hoeveel maanden oud ze waren toen ze gingen brabbelen, rollen, draaien, praten, lopen of fietsen. Geen moment heb ik de ontwikkeling van mijn kinderen gespiegeld aan die van andermans kroost.
Ik vergelijk mijn eigen lichaam niet meer continu met dat van anderen.
Het kan me ook niet schelen als je groter of mooier woont dan ik. Ik ben ik en jij bent jij. En het is goed.
En toen ging ik hardlopen. Ohjee. Kijk-en-vergelijk all over again.
Data analyse
Ik kan het niet helpen. Zodra iemand een screenshot post van z’n Garmin, Strava, Polar, Endomondo of Runkeeper gegevens ben ik getriggerd.
Gebiologeerd kijk ik naar afstand, hartslag, tempo en loopcadans.
Hoe is de paslengte in vergelijking met de mijne? Oeh, dat tempo! Die is echt wel een stuk sneller dan ik! Wat liep ik vorige week eigenlijk ook alweer gemiddeld op die duurloop? Ik pak m’n eigen account er even bij. Phew. Bijna net zo snel.
Zodra jij je hardloopdata plaatst analyseer ik die helemaal kapot. Het is maar dat je het weet.
Om die reden plaatste ik eigenlijk nooit mijn eigen data. Het is helemaal niet relevant hoe snel of langzaam ik ben, of wat voor afstand ik gelopen heb. Elke hardloper is anders. Iedereen heeft zijn eigen beginpunt, z’n eigen trainingsdoelen, z’n eigen loopvermogen, z’n eigen tempo.
Op slot
Mijn Garmin en Strava zitten op slot: alleen La Coach kan erin kijken. Ik krijg wel eens vriendschapsverzoeken, maar die negeer ik altijd schuldbewust. Want mijn loopdata, daar hebben jullie eigenlijk helemaal niet zoveel aan, vind ik. En het voelt gek genoeg ook kwetsbaar om ál mijn trainingen zomaar te delen binnen een netwerk. Want ze zijn niet allemaal smashing. Er zijn erbij waar ik minder trots op ben.
De laatste tijd plaats ik soms wel screenshotjes van mijn loopjes. Alsof jullie een soort van vriendengroep zijn, ik de kamer kom binnengestoven, mijn geGarminde arm in de lucht steek en zeg: “Kijk nou! Kijk nou! Kijk! Kijk!”
Het zijn namelijk de trotstrainingen die ik deel. Die snelle vijf. De vliegende intervals. De tot snot sprints. De dit had ieder normaal mens op de fiets gedaan-afstanden.
Ik hoop op erkenning, op duimpjes, op likes. En daarnaast is er ook nog de verstandige Kim die tegen de hysterische zegt: “Van die likes kan je niet eten. Van die hartjes word je niet sneller. Stel je eens niet zo aan. Doe het voor jezelf.”
Motiverend
Ik las vanmiddag een reactie van iemand die een hardloop-app gebruikt, waarin haar huidige tempo wordt weergegeven als een schildpadje. “Wat onsympathiek,” vond ik. Ik had het mooi gevonden als ze voor een positievere insteek waren gegaan, bij het aangeven van de tempo niveaus. Maar het zou mij desondanks wel motiveren. Ik zou als de bliksem een haas willen worden.
Want in mij zit ook die enorme streber. Als ik een schildpadje zie, of de Garmin data van Jip Vastenburg ofzo, of ik zie een docu over het volstrekt onhaalbare tempo waarop Dennis Kimetto een marathon loopt (terug te zien tot 21 maart, doen!, heel gaaf!), dan wil ik óók vooruit. Juist de prestaties van anderen maken mij gedreven om de mijne op te willen schroeven en het beste uit mezelf te halen.
Als mijn incidentele screenshotjes datzelfde effect op sommigen van jullie hebben, ben ik een blij mens.
En als je jouw data plaatst, wees je er dan van bewust dat ik die van A tot Z zit uit te pluizen. En ik ben vast niet de enige Polaruitpluizer, Stravasnuffelaar of Connectkijker. Ik wil graag handen zien!
Kim toch, ik vind het gewéldig dat je loopt en nog geweldiger hoe trots je dat maakt op jezeldf. Maar met dat vergelijken breek je jezelf weer zo af, helemaal terug naar “ik ben niet goed genoeg”.
Hoop dat je gewoon trots kan blijven dat je telkens die loopschoenen aantrekt!
Oh, maar zo is het niet hoor! Ik ben absoluut goed genoeg. Maar ik gebruik anderen wel om mezelf aan op te trekken. Want ik wil blijven verbeteren, dat zit in me.