Ik hou van loopjes. Van races. Van hardloopevenementen. Geef het beestje maar een naam.
Het zorgt ervoor dat er een groot uitroepteken in mijn agenda staat, waar ik naartoe kan trainen, naartoe kan leven en naar uit kan kijken. Eigenlijk zou er zoiets moeten zijn als een verheugteken. Dan zou dat in mijn agenda prijken op bijvoorbeeld 10 februari (Groet uit Schoorl), 26 mei (Vestingloop Den Bosch) en op nog heel veel andere data.
Als je ze bij elkaar optelt zijn het stiekem best wat evenementen waar ik in een jaar aan mee doe. En bijna iedere keer krijg ik bij de finish een medaille omgehangen.
Ik hou van medailles. Ik zal er niet om liegen. Ik ben een hardloopekster. Mijn hart gaat sneller kloppen zodra ik zo’n glimmend ding aan een lintje om mijn nek heb hangen. En reken maar dat het de hele weg naar huis om blijft!
Alwaar mijn baby-eksters – ook wel mijn zoons van 6, 8 en 10 – hem één voor één bewonderen.
“Heb je alwéér gewonnen mama?” juichten ze de eerste vijf keer nog verheugd, als ik met mijn bling over de drempel stapte.
Intussen weten ze wel dat gewoon alle 48.603 deelnemers een medaille krijgen en ik gewoon ergens in de middenmoot loop bij de hele grote lopen en iets daarachter bij de kleine.
En in plaats van prijzengeld mee naar huis te nemen ben ik één van die mensen die per loopje tientjes meebetaalt aan het prijzengeld van de toplopers. Graag gedaan hoor Abdi en Eliud.
Hardloopmuseum
Al die medailles en startnummers bewaar ik. Ik ben er trots op en ze staan ergens voor. Voor de transformatie die ik doormaakte door ruim 30 kilo af te vallen. Voor doorzetten. Voor mezelf hervinden. Voor een leukere moeder en vrouw worden. Voor het achter me laten van een gitzwarte depressie, die hopelijk nog heel lang wegblijft. Voor elke keer de finish halen. Voor mezelf én anderen motiveren. Voor buiten zijn. Voor nieuwe dingen durven doen en nieuwe mensen leren kennen. En nog veel meer.
Mijn verzameling zit in een glazen huisje op een rekje in de woonkamer. Daar zijn ze thuis en ik voel elke keer een enorme voldoening als ik het glazen dakje open om er weer één bij te laten glijden. Nadat ik er zo’n vierendertig keer mee op de foto ben gegaan, er een medal monday Instagramfoto van heb gemaakt en hem heb omgehouden met boodschappen doen en het naar school brengen van de kinderen.
En de hele en halve marathonmedailles van 2018 staan in kleine lijstjes op een richeltje in de gang.
Het is hier geen museum
Er zijn mensen met een prachtig medaillerek. Met haakjes eraan voor de linten en ruimte voor de startnummers. Sommige hardloopkoppels hebben hun hal of toilet behangen met startnummers. En er zijn lopers die zo’n collectie hebben, dat ze er een hele wand mee kunnen vullen.
Not me. Mijn verzameling telt nu een kleine 20 medailles. Niet aan een rekje aan de muur, want ik wil de rest van het gezin mijn hobby niet nóg meer opdringen dan ik al doe met mijn hardloopquotes op het letterbord, met de hardloopscheurkalender op het toilet en de hardloopboeken op de plank. We wonen relatief klein en het laatste wat ik zou willen is mijn gezin in een hardloopmuseum laten wonen. Al zou ik zelf meteen een jaarkaart nemen.
Maar ja, ik was nu eenmaal niet zo slim om een hardloper te trouwen en drie atletiekpupilletjes te baren. Maar goed, toen wij elf jaar geleden trouwden liep ik alleen nog maar hard tussen de bank en de voorraadkast.
We zijn geen heel hardloopgezin dus. En vandaar het huisje. Zo staat mijn verzamelijk promiment, maar toch subtiel in de woonkamer. Waar elke dag mijn blik er wel even op valt en ik even moet glimlachen.
Met de beduidend omvangrijkere medaillecollectie van mijn tienjarige zoon deden we min of meer hetzelfde. Die staat in een mooie glazen pot in de vakkenkast op zijn kamer. Omdat we nu eenmaal ook niet in een judo-, zwemles-, of avondvierdaagsemuseum wonen.
Het glazen huisje, willen sommige van jullie ongetwijfeld weten, kocht ik bij Kwantum. Ik zie tegenwoordig ook heel vaak van die mooie glazen kistjes met koperen randjes, waarin je een medailleverzameling mooi en subtiel kan neerzetten. Die vind je bijvoorbeeld bij Hema (hier in de webshop) en allerlei andere (woon)winkels.
Ik ben ook heel benieuwd naar hoe jullie je medailles bewaren! Laat het me eens zien als je zin hebt, via Facebook of Instagram bijvoorbeeld.
Eigenlijk vind ik dit stiekem ook een veel toffere manier om je medailles te bewaren dan een ”saai” statig medaillerek! Moge er nog veel bijkomen! 🙂
Mijn vriend (handige Harrie) greep mijn obsessie met hardloopbling aan als excuus om met allemaal hout en een zaag te klooien. Het resultaat: een soort rekje waar ik mijn medailles in kan zetten. Uiteraard wel wat opmerkingen van mij (“dit richeltje is te smal voor de Damloopmedaille”), maar heel lief. En hij mag in de slaapkamer staan <3.
Mijn zoon heeft ooit eens een kledinghanger gemaakt voor mijn man met Vaderdag met zo’n ijzeren staafje aan de onderkant. Die hangt in de gang en alle medailles van ons gezin hangen eraan. Dus judo, zwem- en wandelvierdaagse en een aantal renmedailles van ons tweetjes. Hij begint aardig vol te raken. Foto plaatsen is lastig, aangezien ik geen fb heb en je op Instagram niet met foto kunt reageren.
Wat leuk! Je kan zelf een foto plaatsen en me even mentionnen als ik hem mag delen? Of me via insta een foto dm-en als je hem liever niet gedeeld hebt. Ik ben benieuwd!