Ohja, bedacht ik me in de auto tussen Elburg en Den Bosch enigszins bevreesd, wie A(MA) zegt, moet ook B zeggen.
Ik had jullie begin april opgeroepen om me álles te vragen wat je maar wilde weten: ask me anything! Jullie bleven beschaafd (hoi Belgen!), maar sommigen van jullie waren ook wel érg nieuwsgierig (dag Nederlanders en oude bekenden!).
Vanavond maak ik een begin met het beantwoorden van jullie vragen. Het gaat hier meestal over mijn kroost, maar door deze reeks kan je misschien ook míj een beetje beter leren kennen.
Daar gaat -ie dan!
Stel dat je 1 week vakantie voor jezelf had, zonder kids en familie, wat zou je doen? vraagt Nederbuur.
Oh, héérlijk lijkt me dat! Waar kan ik boeken?
Ah nee, was het alleen maar hypothetisch? Hmmm.
Maar goed, wat ik zou doen: hoe verleidelijk het ook zou zijn om zeven dagen uit te slapen en Netflix te kijken in bed met een nachtkastje vol repen caramel-zeezout chocolade, tóch zou ik iets anders doen! Ik zou kiezen voor een stedentrip!
Ik ben nog nooit alleen op vakantie geweest, maar mijn lief steekt nog liever een teen in een sigarenknipper dan met mij te cityhoppen en ik hóu er zo van. Als ik dus een hele week alleen weg mocht ging ik nog eens terug naar Londen, Rome of Parijs. Of Barcelona, Brussel, Brugge of Gent. Hoe dan ook: ik zou een stad kiezen. Een bruisende drukke stad. Waar ik rond kan dwalen, thee kan zitten drinken, mensen kan observeren, waar ze fijne boekwinkels hebben, waar ik kleding kan shoppen, waar ik op kan gaan in de drukte, terwijl mijn hoofd even volledig tot rust komt.
Ik wil het, ik wil het, ik wil het!
Welke eigenschap haat je bij anderen? En bij jezelf? wil Saskaya weten.
Wat ik niet kan uitstaan bij anderen is te laat komen! Ik ben als baby in een ketel met Deutsche pünktlichkeit gevallen denk ik, want ik ben altijd overal op tijd. Sterker nog: als ik om drie uur met je afspreek is de kans groot dat ik er om half drie al ben, een kwartiertje zit te nerden op mijn iPhone, nog tien minuutjes ijsbeer en vervolgens vijf minuten te vroeg voor je neus sta.
Ik kan er dan ook absoluut niet tegen als anderen het niet zo nauw nemen met de tijd. En te laat komen vind ik erg, maar als je het dan niet even laat weten word ik helemáál kriegel. En oh: als ik iets met je wil afspreken en je noemt heel relaxed een volkomen ondefinieerbaar tijdstip!
“Hoe laat kom je morgen die spullen halen?”
– Oh, ergens in de middag.
Dan zit ik dus vanaf 12.00 uur geen seconde rustig meer hè! Daar kan ik he-le-maal niks mee.
En een eigenschap van mezelf die ik haat? Dat moet wel mijn eeuwige onzekerheid zijn. Dat is een vloek die voor eeuwig aan me kleeft denk ik. Ik meet mezelf voortdurend met anderen en in mijn ogen pakt dat meestal niet in mijn voordeel uit. Bij een ander is het gras / het kapsel / het figuur / het karakter / de kunde altijd groener. Als zelfvertrouwen te koop was ging ik ervoor in de rij liggen, met mijn laatste beetje spaargeld.
Waar ben je het allertrotst op, naast je kinderen? vraagt Pepijn.
En dat vraag je aan een chronisch onzeker iemand? Man, ik zou een nobelprijs kunnen winnen zonder trots te durven voelen!
En toch zijn er dingen die ik best goed gedaan heb. Na een jarenlange strijd overwon ik de ziekte die er ooit voor zorgde dat ik met het figuur van een satéprikker in een dikke trui thee uit een kom zat te eten met een lepel, zodat de andere mensen in de ruimte dachten dat ik sóep at.
Ik hervond mijn geluk, sloeg een fantastische man aan de haak en inmiddels heb ik naast mijn gezin een goedlopende webwinkel en probeer ik mijn oude liefde – tekstschrijven – weer op te pakken.
Dagelijks jongleer ik met een boel balletjes en het gebeurt niet vaak dat ik er één laat vallen (als je dat vervelende poetsballetje niet meerekent). En als dat wel gebeurt gaat het met de finesse van een circusartiest: niemand merkt het op en die enkele keer dat iemand het wél ziet denkt diegene dat het erbij hoort. Tja, daar ben ik toch best trots op.
Binnenkort beantwoord ik nog meer van de vragen die jullie voor me achterlieten in een Webkim AMA post.
Heb je er ook één? Stel -em gerust in de comments!
En wat zou jíj doen in een week zonder gezin? Welke eigenschap kan je niet uitstaan bij anderen? En waar ben je trots op?
Onzekerheid heb ik van mijn moeder en is ook chronisch. Te laat komen kan ik niet tegen, tot irritatie van mijn vrouw die altijd zegt dat het niet uitmaakt.
Leuke blog!
Ik nerd ook een kwartier op mn telefoon, ijsbeer de 10 minuten met de stemmetje die roepen ga zitten doe niet zo nerveus en ja ga maar vast je kan beter maar op tijd zijn. Waardoor deze onzekere angsthaas dan helemaal gek wordt en het liefst naar huis wil alaminute om daar veilig te coconnen. Dus een busje zelfvertrouwen kan ik ook wel gebruiken. Als je er dan toch ligt, neem je voor mij ook nog wat mee?
En alleen op vakantie, de laatste keer was de eerste keer en dat pakte ik helemaal verkeerd aan. Dus die lefschoenen zijn maar weer gaan wandelen. Kreeg wel een knauw in mn zelfvertrouwen er voor terug. Dus graag nog een busje er maar.
Waar ben je naartoe geweest op vakantie Riz?
Als ik ergens een confidence shop vind laat ik het weten!
Naar londen. 4 dagen. 3 nachten. Maar sliep iedere nacht ergens anders. Had op zaterdag een bruiloft ergens in een buitenwijk van londen. Hoop gesjouw en gesleep met koffer en troep.
Riz onlangs geplaatst…Theatermeisje bezoekt “Onder de groene hemel”
Oh zo herkenbaar die onzekerheid en dat tijd dingetje…. Maar uhm… Heb jij een webshop? Link link link…..
Maai onlangs geplaatst…Help ik ontzwanger!
Ja, inmiddels al ruim zes jaar Maai.
http://www.babybij.nl
Die vage afspraken…daar is mijn man meester in. Voor de middag, rond de middag, na de middag…..dat zijn toch geen tijden om af te spreken?
Als dat zelfvertrouwen te koop zou zijn, zou ik aansluiten in die rij. Ik heb het helaas ook niet.
Ja dat vroeg ik me ook af; zou je het kunnen. Het lijkt me ook heel fijn! Geen week, maar een weekend, helemaal alleen. Maar ik denk niet dat ik het kan. Misschien later als ze groter zijn…
Ja, dat zou ik zeker kunnen! Ik laat de kindjes gerust een weekje achter in de handen van mijn zeer capabele lieve meneer.
Ha, leuk!
Maareh…waarom het niet eens doen?! Alleen op stedentrip…Ik heb het nog nooit gedaan, maar sprak laatst een moeder die ieder jaar helemaal (bewust) alleen (dus ook geen vriendin ofzo mee), een weekend weg gaat. In een luxe B&B lekker uitslapen, lezen, door een stad wandelen, heerlijk eten…Ze zei: ‘ik verdien dit als moeder en het werkt zo bevrijdend’. Ik vond het zo inspirerend! En het zette me wel aan het denken…maar durf (nog?) niet goed (‘alleen-ig’, kinderen etc etc) Zou jij het kunnen?
Ik zou het zéker kunnen! Heerlijk lijkt het me. Alleen planningtechnisch is het hier lastig, omdat mijn meneer vrijwel altijd werkt in het weekend. En doordeweeks zitten de kinderen natuurlijk op school. Maar deze blogpost geeft me wel te denken: ik moet het gewoon maar eens dóen!
Na 3 keer iets getypt te hebben en vervolgens weer verwijderd 😉 wil ik denk ik alleen maar even zeggen dat het toch fijn is om te lezen dat anderen ook last hebben van die allesoverheersende onzekerheid. Ik vind je blogs super om te lezen en ze zijn ondertussen onderdeel geworden van mijn gaan slapen ritueel, naast het opschrijven van een leuk/grappig moment met mijn zoontje die dag 🙂
Wat fijn dat je je vierde reactie toch plaatste Lindy, dankjewel daarvoor!
Onzekerheid is vreselijk en volgens mij is het veelal chronisch, net als bij mij. Je leert er wel mee omgaan, maar het ligt toch altijd ergens geniepig op de loer.
Wat leuk dat je een fijne momentenboekje voor je zoontje bijhoudt! En dat ik in je avondritueel hoor vind ik een hele eer. 🙂