Op sommige dagen ben ik extra ontvankelijk voor vleugjes nostalgie. Zo kwam het dat ik vanmiddag een pak Kano’s in mijn boodschappenmandje gooide: van die dikke, met amandelspijs gevulde koeken, die mijn vader graag bij de koffie at op vrijdagavond. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar ik had een déjà-vu bij het koekschap en ik kon het niet laten.
En toen ik ’s middags in de keuken mijn handen stond te wassen, schoot er plots nóg een glimpsje vroeger in mijn hoofd.
Even later probeerde ik het succesrecept uit mijn jeugd te reconstrueren.
Smurfensnot
Zoals al die gekke rages was smurfensnot er gewoon opeens. We hadden al die dikke rubberen halve bollen gehad, die je binnenstebuiten moest klappen en moest neerzetten, waarna ze de lucht in sprongen. We waren al in de ban geweest van Slime en we hadden allemaal de metalen bandjes gespaard, met stof erom, die je op je pols moest petsen om ze om je arm te krijgen.
En er was smurfensnot. Niets meer dan een boterhamzakje met iets van zeep erin, dat wij meisjes dagenlang zaten te kneden om het zo zacht mogelijk te krijgen. Natuurlijk vergeleken we ons snot onderling. “Hoe heb jij het zo zacht gekregen?” Of: “Wauw! Dat van jou is knalroze!” Soms gaven we die zeepzakjes ook aan elkaar in bewaring: “Zal ik de jouwe extra zacht maken?”
We hadden allemaal zo ons succesrecept. De halve klas spaarde zeepjes – in mijn tijd was het in ons dorp een ding om Een Verzameling te hebben – en met een stukje hotelzeep, een heel klein beetje water en een boel geduld kon je superzacht snot maken. Maar het kon ook met handzeep, met afwasmiddel, met shampoo of met crèmespoeling. En er was een meisje dat zwoer bij wasmiddel.
Om er een kleurtje aan te geven hadden we ook onze methodes. Dreft voor blauw of groen, een potloodpunt – niet te scherp – voor een ander kleurtje, of het bolletje uit een inktpatroon friemelen en er wat vulpeninkt bij doen voor een felle kleur.
Smurfensnot in 2016
Mijn kleuter vond het fa-sci-ne-rend. Een beetje zeep en wat afwasmiddel in een zakje, druppeltje water erbij, een knoop in het zakje en een extra zakje erom.
“Dat is een zakje zeep,” merkte hij cynisch op. Kind van de Wii-generatie.
“Ja, dat klopt,” zei ik. “Dat is smurfensnot.”
“Maar wat moet je er dan mee dóen?”
“Kneden!” zei ik en ik probeerde extra veel enthousiasme in mijn stem te leggen. “Dat voelt lekker.”
Dex keek nog steeds bedachtzaam, maar nestelde zich op de tuinbank met het zakje. Hij wreef, hij kneedde en hij bleef maar aan zijn kleine knuisten snuffelen, net als ik vroeger. Want je handen gaan heerlijk ruiken van zo’n boterhamzakje met zeep.
Inmiddels is Dex even naar de speeltuin gegaan en hij heeft zijn smurfensnot bij mij achtergelaten.
“Je moet het zachtjes kneden mama, als ik weg ben. Dan wordt het extra lekker zacht. Pas op met je nagels!”
Hij heeft het begrepen. En sommige dingen blijven dus gewoon leuk!
Ben jij ook van de smurfensnotgeneratie? Hoe maakte jij het? En welke rages uit je basisschooltijd kan je je nog herinneren?
Ik kan me herinneren dat er elk jaar een mud piepers werd gebracht voor de winter ,dat werd in de kelder opgeslagen.
Er zat nog klei aan de piepers, dat haalde mijn moeder er af! ,maakte ze een beetje zacht!,en daar maakten we poppetjes van!
Ook elke zaterdegavond was het feest ,kregen we een eierkoek,en in de winter kregenwe soms pelpinda,s,werden uigespreid op tafel,op kranten, kregen we een handje vol, .De een maakte er ,,zoute pinda,, van,De ander ging ze bewaren, Er was geen t.v.,maar we waren zoet,we waren met 6 kids,Ik ben bijna 70, maar ik had een hartstikke leuke jeugd, met heel lieve en betrokken ouders!
Ik mis ze!!
Ina Duyn
Geweldig wat herkenbaar. Tot ergernis van mijn vader gebruikten wij altijd zijn dure head and shoulders, dat werd zo mooi blauw.
Oh, inderdaad ja! Karakteristieke geur ook! Ik heb al sinds mijn jeugd geen Head & Shoulders meer geroken, maar ik kan de geur nog zo terughalen in mijn geheugen.
De kinderen uit mijn klas nemen het de laatste tijd mee. Super leuk, alleen mogen ze er van mij niet mee spelen in de klas, haha. Laatst was er ook een zakje gescheurd van een kindje. Gelukkig kon ik nog op tijd een ander zakje er omheen doen.
Leer ze dan even dat het in een dubbel zakje moet? Dat is toch smurfensnotbasiskennis zeker? 🙂
Jaa hier nog 1. Ik mocht het alleen nooit van mijn moeder. te duur!
Maar bij een vriendinnetje kreeg ik het wel. Extra zuinig was ik er op.
Hoef ik hier thuis overigens niet mee aan te komen. Zolang het geen controller of iPad is… Is het niet interessant. ?
Mijn oudste geeft er ook niks om hoor. Als er geen app van is hoeft het niet, zeg maar. 😀
Hahaha, ik heb het nooit gemaakt. Wel eens gekregen van een vriendinnetje. Maaaar…. mijn dochter kwam er zowaar mee thuis na het spelen. 🙂
Het is dus ineens weer terug van weggeweest hier en daar, zo grappig!
Dat kan ik me inderdaad ook nog herinneren. Wist alleen niet meer dat je dat met zeep maakte.
Lolo- bal zag ik van de week ook nog op tv, dat ik dacht van ‘o, ja, daar heb ik ook nog mee gesprongen’. Niet te vergeten de skippybal. Kan zo nog wel even doorgaan.
Aan de lolobal heb ik niet zulke goede herinneringen, haha. Ik mocht er nooit één en toen ik op die van een vriendinnetje mocht ben ik met m’n kin tegen de hoek van twee schuurtjes op gesprongen.
Ohoooooo! Nostalgie inderdaad!
Wat leuk! Ik geloof dat ik mijn kinderen ook eens aan het werk zet dit weekend….
En smaakte de kano’s net zo lekker als de herinnering je smaakte?
De koeken zitten nog dicht, die eet ik op mijn (wijlen) vaders verjaardag. 🙂 Dan zijn ze vast nog extra lekker.
Smurfensnot, ja! Wat een goed idee! Dat vinden mijn dochters vast helemaal fantastisch.
Ik zag laatst een lolo-bal voorbij springen, dat was ook echt een rage bij ons vroeger.
Sonja onlangs geplaatst…Buiten spelen: Mariotteplein