Eigenlijk was het nogal in een opwelling dat ik me inschreef voor de Zandvoort Circuit Run. Ik had in januari mijn eerste halve marathon gelopen en had het idee dat ik beter zou moeten kunnen dan wat ik daar gedaan had. Prestatiegericht als ik ben (met sporten dan, ik zou bijna wensen dat ik het bijvoorbeeld ook met huishouden had) wilde ik dat dan ook wel graag laten zíen. Aan mezelf. Aan Garmin Connect én aan Strava. Aan La Coach. En aan iedereen.
In Egmond liep in in 2:11:59 in totale staat van zombie onder de finishboog door. Mijn voeten kwamen amper nog van de grond.
Gisteren mocht ik dan eindelijk proberen of ik dat inderdaad sneller zou kunnen. Zandvoort zou een rematch worden. Met mezelf. Met mijn doorzettingsvermogen. Met de kunst van het opbouwen. En met zand.
En die rematch zou ik aangaan in het shirtje met de quote van Dex, die al weken vraagt wanneer het is, mijn malle halvathon. Het leeft nogal, hier in huis. Of eigenlijk: ik heb het kennelijk over niets anders gehad.
Ik neem jullie even in korte stukjes mee met mijn ommetje door Zandvoort. Here goes!
Kilometer 1-3
De eerste drie kilometer gaan over het racecircuit. En dat nodigt enorm uit tot… racen! Er was me van alle kanten ingepeperd om niet te snel te starten, want daarmee liep ik mezelf in Egmond voorbij. Maar mán, dat strakke asfalt. Die scherpe bochten. Die DJ’s langs de kant. Al dat publiek. De geur van brandend rubber van de zolen van mijn ranzendsnelle loopschoenen. I’m on fire!
Die reminder die ik mezelf stuurde? Meteen al weer vergeten. Ongeleid projectiel, dat vat mij wel aardig samen. Dat en ‘De Bridget Jones van het hardlopen’, zoals La Coach me van de week noemde en wat net zo raak als hilarisch is. Voer voor op een t-shirt.
Sowieso was ik de afgelopen weken nogal overmoedig, omdat mijn trainingen zo lekker gaan. Ik wil ze nog wel eens een naam geven in Garmin Connect. Of één van de laatste pré-Zandvoort trainingen “Hell Yeah! Sign me up for the Olympics’ heette? Geen commentaar.
Ik probeer, terwijll ik de eerste bocht door jakker een risico inschatting te maken. Ik loop superlekker. De pacergroepen hebben het plan allemaal boven tempo te lopen tot aan het strand, daar tempo te verliezen en het in de duinen weer op te pakken. Zou dat voor mij ook geen goed idee zijn? Nou ja, voor ik er goed en wel uit ben draaien we het circuit al weer af. We lopen een stukje omhoog, door Zandvoort, richting zee. Hoera! Ik moest er wel twee uur voor reizen, maar ik mag weer aan zee lopen!
Kilometer 4-6
Na vier kilometer is daar de strandafgang. Niet met lekkere ijzeren of houten platen eronder, zoals vaak als je een strand oploopt, maar gewoon zand. Heel veel zand. Ik begrijp meteen waarom het hier Zandvoort heet. Ik verlies meteen al tempo doordat ik als een soort trekpaard door dat zand naar beneden klos. Bij elke stap ga ik er tot mijn enkels in. Gelukkig duurt het maar even en dan loop ik weer los, op het strand.
Rechts van me zie ik zee. Achter me en voor me een sliert van gekleurd polyester. Cue big smile. Wat is dit toch een heerlijke sport. En wat hebben we een geluk dat het teruglopend tij is. Of hoe je dat dan ook noemt. Het strand is hard, het is eigenlijk best wel te doen langs de waterlijn.
Kilometer 7-9
Oké, te vroeg gejuicht. Het wordt zoeken naar harde stukken. Er kronkelen twee slierten van hardlopers over het strand. Eéntje langs de vloedlijn. En eentje een stuk verder naar links. Ik probeer te bedenken wat het beste zal zijn, maar net als in de supermarkt kies ik altijd de verkeerde rij. Ik loop links, waar het harde stuk heel smal is en inhalen bijna niet te doen. De 1.55 pacers, die ik tot dan toe was voorgebleven zijn ineens weer naast me. Ik probeer ze nog bij te houden, maar ik heb te veel moeite met het zand.
“Dit is de laatste keer dat ik een strandrace loop!” grom ik. “Als ik wilde ploegen was ik wel boerin geworden. En als het de bedoeling van een hogere macht zou zijn dat ik door het zand ren, dan had ik wel hoefijzers gehad. Of rupsbanden. Dit. Kan. Niet. De. Bedoeling. Zijn.”
Gelukkig is er op 9 kilometer een waterpunt. Even remmen, ademhalen en weer doorgaan. Ik friemel ook maar weer een gelsnoepje uit m’n FlipBelt. Die neem ik vanaf de vijfde kilometer elke twee. Ik ga dit keer niet zonder brandstof komen te staan. No way José.
Kilometer 10-13
Na het waterpunt kom ik slecht weer op gang. Ik spreek mezelf even toe. “Kom op, je hebt tijd gewonnen op het circuit. Niet inzakken. Geef het niet meer weg. Je kán hier gewoon een hele mooie tijd gaan lopen. Als je gewoon doorloopt. En eet.”
In de verte zie ik de lopers van het strand afdraaien. En ik weet dat daar de Strandopgang From Hell wacht. Als ik daar bijna ben zie ik mensen lopen. “Tssk,” denk ik. “Jullie weten het toch wel? Kleine pasjes op je voorvoet. Rustig omhoog. Wandelen doe je maar op de vierdaagse.”
Wrong! Ik dribbel met kleine pasjes rustig omhoog. Anderhalve meter. Godallemachtig wat steil. Niet te doen! Dan maar lopen. Ik ben zo boven. Wrong again. Die strandopgang is niet alleen steil, maar ook best hoog. Ik zie m’n overall gemiddelde terugzakken naar 5:40 min/km. terwijl ik onder de 5:38 moet blijven om binnen de twee uur te lopen.
Want dat is wat ik wil. Oké? Dat is mijn stille hoop. Die ik niet durfde uitspreken uit angst het te jinxen. Waarvan ik wist dat ik het op een vlakke halve absoluut zou kunnen. Maar wie had dat strand in déze geprogrammeerd en waarom?!
Het asfalt na de strandopgang voelt als een groot cadeau. Alsof iemand de zakjes lood van m’n enkels heeft gehaald. Ik kan weer lópen. Mijn tempo loopt als vanzelf weer op en ik voel me duizend keer beter dan in dat zand.
Kilometer 14-17
Zand: ik heb daar niks mee. Duinen: I love them! De uitzichten. De op en afjes. Ik geniet weer met volle teugen. Om me heen zie ik soms mensen naar beneden wandelen. Wat zonde, vind ik. Ik doe wat ik leerde in mijn trainingen: beheerst naar boven. En snel en met lange armen omlaag, terwijl ik met mijn ademhaling probeer mijn hartslag te laten zakken. Dat laatste lukt niet meer, maar ik pak wel steeds tijdswinst in de afdalingen.
We hebben de wind flink tegen in de duinen. Vind ik niet zo erg, want ik heb het intussen ontzettend warm, maar het is wel bikkelen. Ik probeer mijn strebertactiek. Ik zoek een man even verderop die lekker doorloopt, versnel iets en loop er naartoe. Dan blijf ik er een paar honderd meter achter hangen. Loop hem met een nonchalante versnelling voorbij alsof ik niet heb lopen kleven, maar híj nogal loopt te treuzelen. En zoek weer een volgend slachtoffer. Dat gaat prima. Ik weet een lekker tempo vast te houden en intussen staat mijn gemiddelde weer op 5:38 min/km.
Als ik dat vol weet te houden loop ik onder de twee uur. Zou het? Zou het? Zou het echt?
Kilometer 18-19
Ik heb kramp. Ik heb verdorie nog nooit kramp gehad tijdens het hardlopen. Nooit. En nu ik zo dicht bij mijn streeftijd zit gaat ineens mijn rechterkuit lopen emmeren. Ik verbijt het. Toedeloe met die kramp. Lopen nu. Zeuren later. Ik loop door het centrum van Zandvoort. Er is muziek. Ik high five kindjes. Ik ben een blije eikel en ik ben er bijna. Bíjna. Niet inzakken nu. Even nog! Naast me lopen fris en fruitige 12 kilometer lopers. Had ik ook kunnen doen. Maar ik moest zo nodig iets bewijzen. Oh ja! Bewijzen! Doorlopen Kim!
Kilometer 20-21
We gaan weer richting circuit. Waarom gaat dit laatste stuk nog omhoog, wie is daar verantwoordelijk voor, die moeten ze ontslaan. Waarom doet mijn kuit zeer? Waarom heb ik het gevoel dat ik moet kotsen?
*ping* Een appje. Ik ben kennelijk zo suf geweest mijn telefoon niet op ‘maantje’ te zetten, zoals ik altijd doe als ik ga hardlopen. ‘Laetitia’ lees ik in het scherm van mijn Garmin. Haar bericht kan ik niet lezen. Het is ongetijfeld iets als: “KOM OP! DOORLOPEN!” En ik denk alleen maar: bekijk het maar, ik ben dood. Tot ik op mijn Garmin zie dat de 5:37 die er net nog stond weer een 5:38 is geworden. Neeee! Ik probeer er nog uit te persen wat erin zit, al is dat maar heel weinig.
Maar! Het gaat nét! Ik finish in 1:59:21.
De man achter me kan het niet laten om voor me te juichen. Of voor zichzelf. Ook prima. Misschien heeft hij óók net een PR van 12 minuut 38 gelopen?
Day after
Jóngens, wat ben ik blij. Ik wilde zo graag de halve marathon binnen de twee uur lopen en het is tijdens mijn tweede al gelukt. Eigenlijk wilde ik zelfs vriend en vijand verbazen door dík binnen de twee uur te finishen, maar dat zat er gewoon niet in met dat strand en de hoogteverschillen.
Op kilometer 19 bedacht ik: dit doe ik nooit meer. Meteen na de finish was dat al omgeslagen naar: wauw, wat een fantastische en gevarieerde race is dit, loved it, volgend jaar weer!
En of ik alweer aan het rondneuzen ben naar een volgende halve om me voor in te schrijven? Hmmmm, misschien.
