Op de Webkim Facebookpagina en op Instagram postte ik een foto van twee pizza etende jochies. Eronder zei ik: Vrijdag, pizzadag! Hebben jullie ook een vaste P-dag?
Mijn laptop begon te pingelen: er kwamen likes op de foto. Wat later en veel voorzichter begonnen er ook wat reacties binnen te druppelen. Een stuk minder dan gebruikelijk.
En wat me opviel: de mensen die een vaste patat-, pizza of pannenkoekendag hebben meldden niet alleen dát. Nee, in het antwoord op mijn vraag werd meteen een verdediging op een mogelijk oordeel ingebouwd.
Bijvoorbeeld: “Ja, wij eten elke vrijdag friet, want dat is zo’n drukke dag vanwege zwemles.”
We like to judge
Ik begrijp de gedachtengang. Ik begrijp -em zelfs heel goed. Patat, pizza, pannenkoeken: allemaal niet supergezond, daar zullen andere moeders wel iets van vinden. Dus reageer je niet, of je verklaart je keuze even.
Want tja, moeders vinden overal iets van. We judge. We loooove to judge. Ook al spreken we het misschien niet uit, we doen het allemaal: onze opvoeding meten aan die van een ander. En eigenlijk kan een ander het niet snel goed doen.
“Goh, haar kinderen gaan laat naar bed.”
“Gossie, die kinderen moeten vroeg naar bed.”
“Wat zijn haar kinderen brutaal.”
“Ze zou dat kind eens naar de kapper moeten sturen.”
Ook als je het niet uitspreekt doe je het, denk ik, dat oordelen. Het is menselijk, vrijwel iedereen doet het. Bewust of onbewust, we vinden overal iets van. De bedtijd van andermans kinderen, het uiterlijk, de kleding, de woordenschat, het leesniveau, de sociale omgang. Overal van.
En daarom ontstaan maar al te vaak ook moederdialoogjes zoals dit:
“Wat heeft Bas een leuk shirtje aan!”
– “Dank je, alleen z’n schoenen zien er niet uit, hij krijgt altijd zulke kale neuzen van het schommelen.”
Zie je: ingebouwde verdediging.
Dit is niet het downsizen van een compliment, zoals de ene vrouw naar de andere doet, vaak uit onzekerheid:
“Leuk jurkje!”
– Dank je, ik moest nieuwe kopen, ik ben nogal aangekomen.”
Nee, in dit geval is het veel verdrietiger: het zijn moederonzekerheden. Ontstaan uit angst over oordelen over datgene wat zó’n kwetsbaar punt is: je kinderen. De zorg voor datgene wat je het allerliefst is.
“Voor het geval je het zag: ja, ik weet dat de neuzen van zijn schoenen kaal zijn, maar daar kan ik niks aan doen, want dat komt door het schommelen.” Dát is wat er eigenlijk gezegd wordt en dat is toch treurig?
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het onvoorstelbaar kwetsend is, als mensen hun twijfel over je ouderschap kenbaar maken. Het is pijnlijk en het kan ervoor zorgen dat je voortdurend met een brilletje van onzekerheid op blijft lopen, waar het om je omgang met je kinderen gaat.
Oordeel eens wat minder
Eigenlijk is het een simpel gevalletje wat gij niet wilt dat u geschiedt: zelf vind je het vast heel vervelend als anderen een mening hebben over je manier van opvoeden of over je kinderen. Met dat gegeven in je achterhoofd: probeer zelf ook wat milder te zijn.
Je kent nooit alle kanten van een verhaal, dus een oordeel is ook maar zelden eerlijk.
Een kind dat nodig geknipt moet, is misschien wel zo lang niet naar de kapper geweest vanwege de werkdruk van zijn ouders. Of hij en zijn moeder vinden dat jongetjes wél lang haar mogen hebben. Of het kind heeft kappervrees, waardoor hij niet zo vaak geknipt wordt.
Een kind dat er een lelijk woord uitgooit hoeft dat niet thúis te hebben opgepikt.
Een moeder die alles maar goed vindt heeft misschien hele zware bagage, waardoor ze het moeilijk vindt om streng te zijn.
Je wéét het vaak niet. Dus probeer voor je een oordeel vormt eens het hele verhaal te leren kennen. Of probeer gewoon eens wat minder te vinden. Of vind het tenminste in stilte.
Hoe streng ben jij voor andere ouders? Ben je zelf wel eens de klos geweest bij moeders-met-een-oordeel? Waar ging dat over?
Goede blog. Ik durf wel te zeggen dat ik niet meer zoveel oordeel sinds ik zelf moeder ben. Daarvoor deed ik dat sneller. Natuurlijk gaat er nu ook nog wel eens wat door mijn hoofd maar over het algemeen bedenk ik mezelf precies wat je zegt: er zal vast en goede reden voor zijn en ik ga ervan uit dat elke ouder het beste wil voor zijn kind. Zelf heb ik ook niet zoveel te maken met oordelen van anderen. Of ik wil het gewoon niet horen, dat kan natuurlijk ook 😉 Toch merk ik dat ik heel erg nadenk wat ik online zet en mezelf ook vaak ‘indek’.
Tessa onlangs geplaatst…De zwangerschapstest
Well said! Ik ben bewust bezig om zo min mogelijk te oordelen. Ik laat me niet snel verleiden om over mensen te praten.
Als ik iets niet begrijp of vervelend vind dan praat ik met die persoon en vraag ernaar of geef aan waar ik mee zit. Het is zeker niet altijd makkelijk, maar werkt wel voor mij.
Ik denk inderdaad dat iedereen het wel doet. Zelf vertel ik ook snel waarom ik iets doe, gekocht heb of niet doe. Gek eigenlijk! Wat ik lastiger vind, is commentaar dat onbekende mensen kunnen leveren als je kindje even geen modelgedrag vertoont, gewoon ongevraagd! Dat vind ik nog een stapje verder zelfs en dat zie ik mezelf toch echt niet zo snel doen!
Fijne blog! Ik ga toch eens werken aan mijn uitleg-antwoorden 🙂
MetMirjam onlangs geplaatst…Bemoeienissen van omstanders
Heel mooi gezegd! Ik probeer zelf wat minder te oordelen, maar soms is dat gewoon automatisme. En inderdaad ook het willen verdedigen terwijl je achteraf denkt, waarom moest ik dat er nou bij zeggen haha.
Ik ben het helemaal met je eens… iedereen heeft een mening over elkaar en dat is prima, maar begrijp inderdaad ook dat er vaak een reden voor is waarom iemand iets (anders dan jij) doet en je niet altijd die reden kent. Een verhaal heeft vaak meerdere kanten en dat vergeten mensen vaak. Mensen online zwartmaken vind ik laf, smerig en onacceptabel. Daar walg ik echt van…bah! Dat zegt vaak ook meer over die persoon dan over het bericht…
Janske onlangs geplaatst…Concert Review â James Morrison â 11/04 Heineken Music Hall
Het zou over het algemeen best grappig zijn als mensen niet oordelen over een ander, niet alleen moeders zijn er goed in 🙂 Het word kinderen met de paplepel ingegoten ‘vind’ ik. Zou de wereld beter van worden denk ik.
Het is heel triest en is al decennia aan de orde. Ik kende een meisje wat ’s nachts televisie mocht kijken, de opmerkingen waren niet van de lucht, maar toen kwam boven water dat dit meisje ’s nachts bepaalde medicatie kreeg, waardoor het altijd weer even duurde voor ze in slaap viel, omdat de medicatie heftig was, mocht ze tv kijken voor de afleiding, zodat ze weer met leuke beelden in slaap viel en niet met de napijn van die medicatie.
Ik ken kinderen die om half tien naar bed gaan, omdat ze gewoon eerder niet KUNNEN slapen, dan is het donderjagen en rommelen en dan hebben de ouders veel liever dat ze dan beneden zitten met een boek of een tekening. Ik ken kinderen die om half acht gaan, omdat ze dan al tollen op hun benen. Een kind van 7 met een mobiele telefoon wordt vaak belachelijk genoemd, of misschien is het wel levensreddend als dat zelfde kind met pap en mam heeft afgesproken dat als hij de 1 indrukt, pap en mam gebeld worden en dat ze weten dat zijn broertje een aanval krijgt en meteen naar boven of naar buiten kunnen rennen. Een kind wat lekker een dag mag snoepen is niet verwend, maar heeft misschien vanmorgen een naar onderzoek in het ziekenhuis gehad en krijgt nu even wat lekkers, omdat hij door de spanning nauwelijks kon eten. Een meisje wat gulzig cola naar binnen klokt in het restaurant van de Hema, is niet gulzig en ongezond, maar heeft misschien diabetes en haar suiker moet per direct omhoog en cola helpt haar daarbij, zodat ze toch veilig naar huis kan hierna en niet wegvalt door een hypo. Een meisje van 10 wat uit de invalidentoilet komt, is niet voor gekropen, maar moest misschien zichzelf katheteriseren, waar ze simpelweg gewoon de ruimte en tijd voor nodig heeft. Een kind wat met sinterklaas bergen en bergen speelgoed heeft gekregen kan verwend zijn, of misschien was het wel de allerlaatste decembermaand van zijn moeder en wilde ze alles uit de kast halen om het onvergetelijk groots te maken voor hem en haar. Elk kind is anders, uniek. Soms zit er achter een situatie een heel groot verhaal. Bovenstaande situaties heb ik meegemaakt en de oordelen die mensen hebben zijn dan soms intens pijnlijk om te lezen.
Dat zijn wel heel treffende voorbeelden van hoe erg je de plank mis kan slaan met een oordeel over een ander. Fijne toevoeging op m’n blogpost, dankjewel daarvoor Luna!
-> guilty <-
We doen het indd allemaal, al probeer ik het indd ook te beperken.
Vooroordelen over de alwelbekende borstvoedings/flesvoedings rellen e.d. heb ik niet :).
Ik ben van mening dat er geen 'slechte' moeders bestaan. Elke moeder doet meer dan haar best om haar kind een goede opvoeding en toekomst te geven. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.
Toch betrap ik mezelf soms op beoordelende gedachten.
MAAR als ik al eens bedenkingen heb, maak ik die ook voor mezelf en zal ik het niet op't internet gaan gooien.
Vooral dat laatste is tegenwoordig een smerig tafereel. Moeders die elkaar open en bloot gaan beoordelen op't internet.
Ester onlangs geplaatst…Koken in 1-2-3 met Patak’s
Dat is het precies Ester: iedere moeder wil het beste voor haar kind(eren) en vanuit daar wordt er gehandeld. Dus wie is een ander dan om er een méning over te hebben. Op social media en fora is het vaak ronduit vals, wat mensen over elkaar te zeggen hebben en dat stemt me echt verdrietig.
Goed dat je dit schrijft. Helemaal mee eens!
Over de voorbeelden: niet streng zijn kan ook een hele bewuste keuze zijn. Niet iedereen denkt hetzelfde over opvoeden en wat het beste is weet eigenlijk niemand. Pannenkoeken zijn wél gezond 🙂
Inderdaad Kim, strenge ouders, meeverende ouders, er zijn ouders in alle soorten en maten en allemaal doen ze wat zíj denken dat goed is. Hun keuze. Dus het is niet aan een ander daar een oordeel over te hebben. Gezond of niet, pannenkoeken zijn gewoon lekker. Maar als het klopt wat jij zegt moet ik ze beslist vaker bakken. :-))
Jaha! Eens. Vooral moeders die van alles vinden van de clubjes moeders bijvoorbeeld op het schoolplein. Dat die eng zouden zijn en er haat en nijd zou zijn. Het onzekere “Oh, vinden ze me wel aardig?” “Mag ik wel ergens aansluiten?” Net alsof het mijn schuld was dat iemand anders zich onprettig voelde op het schoolplein.
Je hoeft niet ieders vriendin te zijn en doordat iemand niets tegen je zegt heb je toch geen ruzie. Je hoeft toch niet altijd te praten? Misschien is net de kat dood of zo. Gedoe op werk? Soms wil het niet, aardig zijn. En dat zegt niets over jou!
En nu heb ik wel de neiging om mij te verantwoorden omdat het anders misschien zo hard over komt :-S . Ik sta namelijk ook best wel graag alleen en heb niet eens een clubje geloof ik. Ik vind het regelmatig wel gezellig op het schoolplein.
Mijn schoolpleinskills zijn niet je-dat, ik ben geloof ik best een einzelgänger. Dat zegt dus wat over míj en niet over de andere moeders. Maar ik geloof wel dat het schoolplein één van de plekken is waar moeders vaak kritisch over elkaar(s kinderen) zijn.
Mooi stuk!
Ik heb je foto’s gemist geloof ik… wij hebben ook met enige regelmaat een P dag, wij hebben ook een prachtige schijf van vijf thuis 😉 (pizza, pannenkoek, patat, pasta en poffertjes).
Wij krijgen regelmatig te horen dat mensen het ‘bijzonder’ vinden dat onze kinderen rond 19.00 uur AL op bed liggen, tja… vooroordeel… AL want het is zo zielig… duh, mensen denken niet altijd na.
Het is toch aan jóu om de bedtijd van je kinderen te bepalen? Live and let live. Het zou zoveel mooier zijn als iedereen dat wat meer zou kunnen.
Elkaar loslaten zou mooi zijn… maar goed… ben dr bang voor!
Ik vertel tegenwoordig niet eens meer de reden dat de kinderen op tijd naar bed gaan, een 9 jarige om 19.00 uur is raar… tja dat is dan maar zo!
Nathalie onlangs geplaatst…Disneyland Parijs ~ zondag 20 maart 2016
Goed stuk! Toen ik de header zag dacht ik: “vast (ook) naar aanleiding van sommige nogal zure reacties op jullie briljante 1 april grap”. Maar nee, andere aanleiding. Zelfde principe.
Dank voor het bijdragen aan bewustwording. Ook bij mij.
Ohja, die 1 april grap, dat was ook best een stevig oordeel. Dat raakt me niet meer zo tegenwoordig, maar tóch heb ik dan altijd wel het gevoel me te moeten verdedigen. Dus ja, dat valt ook wel binnen de kaders van wat ik bedoel in deze blogpost.