De genencocktail van je kinderen, jammer dat je daar zelf geen invloed op hebt. Dat je die niet zelf kan samenstellen, zoals in zo’n hippe cocktailbar met te blote serveersters.
Beetje liefde voor lezen, een scheut doorzettingsvermogen, een wiskundeknobbel of iets met talen, zelfredzaamheid, behulpzaamheid, empatisch vermogen. Parapluutje erin en klaar!
Helaas werkt het dus niet zo. Je moet maar afwachten welke eigenschappen je kind van jou en je wederhelft meekrijgt. En dat zijn niet altijd de handigste of de fraaiste.
Onzekerheid
Eén van mijn jongens is behept met mijn onzekerheid. Arm ding. Hij vindt sociale situaties vaak echt heel lastig. Het liefst zou hij zich achter me verstoppen. Of gewoon omkeren en terug naar huis gaan. Lekker veilig op de bank, met een boekje. Dat vreselijke onzekerheidsmonster remt hem vaak behoorlijk in dingen die hij graag zou willen.
En dat is nu al vervelend voor hem, maar kinderlijke verlegenheid en onzekerheid kan uitgroeien tot iets wat je in je volwassen leven verschrikkelijk in de weg staat. Daarover zal ik van de week nog wel eens een boekje open doen.
Tijd voor actie
Het kind in kwestie wilde graag iets aan zijn probleem doen.
“Ik heb heel vaak mama, dat ik iets wel wíl, maar dat ik het gewoon niet durf. Kan je dat niet ergens leren?”
Hoe duidelijk wil je een hulpvraag hebben?
We hebben direct actie ondernomen; een kind met zo’n vraag laat je niet dobberen. In overleg met school hebben we een lijstje met mogelijke trainingen samengesteld, zowel binnen als buiten de school. Keuze genoeg hier in de regio.
Al die trainingen en cursussen starten allemaal natuurlijk pas weer na de zomervakantie, dus dan gaan we ermee aan de slag en hopen we iets te vinden met kinderen waar hij mee op een gelijk level zit. Omdat hij qua cognitieve vaardigheden behoorlijk voorloopt zijn dat niet altijd leeftijdsgenoten.
Er is natuurlijk ook een relatie tussen zijn voorsprong en zijn sociale vaardigheden, dat wordt ook zeker meegenomen in dit hele proces. Dit kind denkt namelijk o-ver-al over na. Niet altijd handig: sommige dingen – meevoetballen op het schoolplein, een vriendje te spelen vragen – moet je gewoon dóen. Zonder denkwerk. Zonder plan.
Zelf meedoen
Het gaf me enorm veel stof tot nadenken tijdens een rondje hardlopen vanmiddag. Ik voelde me machteloos, omdat mijn kind een probleem heeft wat ik niet direct voor hem kan oplossen. En ik voelde me tegelijk ook enorm trots, omdat hij het zelf herkent, erkent en eraan wil werken. Wat ontzettend knap van hem! Mijn rondje werd nogal een ronde, zo lang kostte het me om al mijn gedachten op een rijtje te zetten.
Wat een kanjer!
Eigenlijk, éigenlijk zou ik hetzelfde moeten doen als mijn zoon. Als hij al zo stoer is dat hij dit aan wil gaan, dan moet ik dat als volwassene toch ook kunnen?
Mijn angst voor sociale situaties tackelen. Assertiever worden. Mijn onzekerheid in de kiem smoren en gaan doen wat ik wíl doen.
Het zou wel zo eerlijk zijn tegenover mijn kind. Voorleven wat ik hem mee wil geven. Net als hij heb ik dus ook stappen te zetten de komende tijd. En hoe onzeker me dat ook maakt – ja hoor, daar héb je dat monster alweer -, ik ben toch van plan een groot deel ervan met jullie te delen.
Want hee, misschien ben jij, net als ik, ook wel een beetje een sociofoob. Weet dan vooral dat je niet de enige bent, dat het je niets minder maakt dan een ander en vooral ook: dat het misschien niet voor eeuwig zo hoeft te blijven.
Hoe sociaal vaardig ben jij? En je kroost?
Heb jij of je kind wel eens een assertiviteitstraining gedaan, of iets soortgelijks?
Ik herken het ook wel, die onzekerheid in sociale situaties. Bij mij kwam het voort uit mezelf niet de moeite waard vinden. Dat bleek een heel onbewust proces, dat bleek echter de kern. En sinds ik nu echt van mezelf kan houden gaan sociale contacten een stuk makkelijker. Want he, ik ben het waard, heb wel degelijk iets toe te voegen. Ik heb er 2 trainingen voor gevolgd die ik je van harte kan aanbevelen.
Andere insteek, maar sinds ik theatersport heb gedaan vind ik ‘afgaan’ totaal niet meer interessant. Been there, Done that. Volgens plan. Met publiek. Gaf veel rust.
Den Bosch heeft wat keuze in theatersportgroepjes. Zullen ook wel beginnerscursussen worden gegeven. Misschien is dat iets? Voor zoon kan ik me voorstellen dat theatersport een brug te ver is. Hoewel, binnen mijn werk merk ik dat juist de sociaal angstigere kinderen hier grote stappen in kunnen zetten.
Succes in elke geval!
Wow, trots op jou! ..en ook heel
herkenbaar..
Zo geweldig van hem dat hij het zelf aangeeft en dat jullie er werk van gaan maken! Ik ben zelf ook wat aan de verlegen kant en ik weet maar al te goed hoe moeilijk het kan zijn om een bepaalde stap te zetten. Zelfs kleine dingen, zoals afspreken met een vriendin, blijven moeilijk voor mij. Ik ben dus zeer benieuwd naar wat de komende tijd jou en de zoon gaat brengen.
Kathleen onlangs geplaatst…Vlog : Op zoek naar de Moemmedel geocache
Ik heb ooit therapie gevolgd vanwege een sociale fobie. Dat heeft wel super geholpen!! Al gaat het nog niet perfect, het gaat wel stukken beter 🙂
Daantje onlangs geplaatst…Netflix documentaire Bridegroom: aanrader!
Super herkenbaar, mijn oudste heeft hetzelfde en dat kan hij soms ook op een “verkeerde” manier uitten en natuurlijk heeft hij dat niet van een vreemde 😉 met Hemelvaart wezen kamperen met 4 gezinnen, iedereen vond het geweldig, voor mij was het overleven…..en omdat iedereen het zo leuk vond gaan we volgend jaar weer 🙁
Miranda onlangs geplaatst…InstaJuni 2015
Sorry moet hier even om gniffelen. Wij hebben ook ooit met Hemelvaart een weekend met mijn familie gekampeerd. Iedereen vond het geweldig, ik niet zo ;-). Wij zijn vervolgens niet meer meegegaan, vond ik best een stap van mezelf, maar werd niet helemaal in dank afgenomen door familie…
Wat knap van je zoon dat hij hier zelf mee komt! Ik zelf ben soms best ‘awkward’ maar kan mezelf op bepaalde momenten wel over mijn verlegenheid heen zetten, als ik het echt wil! Wat bij mij ook heeft geholpen is inzien dat je nu eenmaal zo in elkaar zit. Niet iedereen hoeft gillend en gierend spontaan te zijn, toch? Ken je de ted talk van Susan cain (over introverte mensen)? En de Facebook groep introverts are awesome? Maar inderdaad, als het jou en je zoon in de weg zit dan is het goed om er iets mee te doen! En nogmaals, erg knap van je zoon dat hij het zelf aangeeft. En knap van jou dat je dit deelt!
Marieke onlangs geplaatst…De plastic nazi
Ik herken mezelf wel wat in jou. Mijn vriend is veel socialer dan mij en ik verstop me er wel eens achter. Hij volgde ooit (als kind) een assertivitietscursus, maar daarvoor was een andere oorzaak. Ik heb er ooit bijna een gevolgd, maar deed het uiteindelijk niet. Mijn toenmalige werkgever ging die sponsoren, maar ik veranderde dat weekend van werk. Misschien toch eens overwegen. Chapeau dat je er zelf ook aan wil werken!
gerhildemaakt onlangs geplaatst…30, auch #2
Op het eerste zicht zijn mijn kinderen niet verlegen. Al is het misschien nog wat te vroeg om me hierover uit te spreken. Ze zijn allebei alvast niet ‘vreemd’ zoals ze hier zeggen. Als baby nooit gehuild als ze door een onbekende werden opgepakt en ook nu vinden ze het doodnormaal als er een nieuwe babysit (ofzo) komt oppassen.
Ik vind het wel top dat het probleem zo vroeg wordt aangepakt , en dat ook de school hierin meewerkt! Ik zou helemaal niet zo oplossingsgericht denken, maar eerder hopen dat ze er wel uit groeien..
ester onlangs geplaatst…Dankjewel .
Hier ook een socialfoob. Een a sociaal meisje. Opkomen voor mij zelf, ik krijg al buikpijn van het woord. En toch heb ik een assertiviteit training gevolgd. Stiekem betrap ik me er soms op dat ik echt voor mij zelf kies met de technieken die ik geleerd heb, nu alleen nog bewust worden ervan op het moment zelf en niet als ik het evalueer in m’n bed.. En daar ben ik heel blij om. Al merk ik dat 1 cursus niet voldoende is. Of ik moet die knop om gooien wat ik niet zomaar kan.
Dus jeejj voor zoon dat hij er nu iets aan wilt doen. Ze kunnen met de technieken die ze leren dan makkelijker die knop om zetten.
Dus nogmaals Jeejj.
riz onlangs geplaatst…Hoera een Tent!
Mijn oudste van 8 is enorm onzeker, niet zozeer verlegen, maar meer als hij bijvoorbeeld langs een groep loopt waarin iemand ergens om lacht, dan is hij er van overtuigd dat ‘ze hem met zijn allen uitlachten’. Hij heeft in het voorjaar een Rots en Water training gedaan. Daar leren ze hoe je je in sommige situaties kunt gedragen, als sterke onbeweegbare rots of als meegaand flexibel water. Hoe je uitstraling is en hoe je daarmee op anderen overkomt, een stukje zelfverdediging e.d. Heeft niet het hele probleem getackeld, maar heeft hem zeker wel geholpen. Succes voor jou en je mannetje!