Klaar met klagen: kan ik een weekje zonder?

Zeg eens eerlijk: toen jij vanmorgen je ogen opendeed, dacht je toen “Buh, het is weer maandag.” Kreunde je daar even bij? Trok je misschien je dekbed nog even over je hoofd, om de nieuwe week zo lang mogelijk te ontkennen?

Ik doe dat ook vaak.

Van de week, ik was moe, de man was moe, realiseerde ik me ineens hoeveel negativiteit ik liep uit te braken. We liepen gewoon tegen elkaar op te bieden. En dat was echt niet voor het eerst.

“Gosh, wat ben ik moe.”
– “Ik ook joh. Ik was er nog voor half 7 uit!”
“Nou, ik ben echt wel een keer of drie, vier wakker geweest vannacht.”
– “En ik heb nog zo’n drukke dag voor de boeg ook.”
“Maar ik moet nog werken tot laat!”

We probeerden elkaar gewoon af te troeven met klein leed!

Beeld: Flickr – Alan Turkus

Ik ging er eens op letten en op het schoolplein, tussen de moeders, ging het al niet anders.

– “Wat een rotweer hė? Da’s toch niet normaal al die regen?”
“Vreselijk. En ik heb er al twee keer doorheen moeten fietsen.”
– “Ik vind het niet normaal dit. Als het nou nog gewoon een paar graden vorst was. Maar dit is waterkou.”
“Ja! En da’s hartstikke ongezond zeggen ze. Ik loop ook al dagen te hoesten.”
– “Het gaat rond hė?”

Of het nu smalltalk is op het schoolplein of binnen m’n relatie: zoveel negativiteit.

We zijn te moe. Het weer is kut. De kinderen zijn druk. Onze agenda’s zijn te vol. Er is altijd wel wat te klagen.

Zo’n ontevreden bejaarde worden, dat wil ik niet

Het is ook een soort neerwaartse spiraal lijkt het. Als ik ergens over loop te mekkeren bevestig ik me in mijn eigen rotgevoel. En ga ik me alleen maar rotter voelen. Of vermoeider. Of gestresster.

Ik ben niet het grootste zonnetje in huis. Mijn glazen hebben nog als eens de neiging half leeg te zijn. Als het al niet meer is.

Maar dat is niet het soort mens dat ik wil zijn.

Ik heb geen trek om later zelf zo’n zestigjarige te zijn, met de van nature naar beneden hangende mondhoeken. Een zuur, ontevreden, chagrijnig masker op mijn hoofd. Eentje dat in de loop der jaren vanzelf in mijn gezicht is getrokken, omdat ik nu eenmaal altijd die blik had. Dat, in combinatie met witte of vleeskleurige othopedische schoenen, een enkellange rok en een haarnetje. No way!

Zou het me lukken, vroeg ik me af, om een week niet te klagen? Gewoon echt níet.

En dat is wat ik sinds vanmorgen doe. Ik probeer mijn innerlijke optimist een beetje wakker te schudden. Want die is er echt wel. Alleen verzaakt hij altijd nogal, zo tussen november en maart.

Ik slikte heel veel zuchten in

Beeld: Flickr – Chris Gritti

Het valt nog niet mee, niet klagen. Ik stond voor dag en dauw op. Maar ik deed het zonder zeuren. Want het was niet anders en mijn lief had tot laat in de avond gewerkt, dus ik liet hem nog even liggen.

Er ging een beker drinken om aan de ontbijttafel. Ik mopperde niet. “Je was nog niet helemaal wakker zeker?” grapte ik tegen de eigenaar van de uitgeschoten elleboog.

Ik moest door de regen fietsen. Ik mopperde niet.

De kinderen waren nogal… aanwézig. Ik mopperde niet.

En je moest eens weten hoeveel zúchten ik vandaag heb ingeslikt. Ik blijk enorm veel te zuchten op zo’n dag. Een afdeling verloskunde is er niets bij. Pffff. Pfff. Pfff.

Elke keer als ik begon er één uit te blazen dacht ik: oh jee, ik deed het bijna weer! Om het vervolgens om te buigen naar iets positiefs. Niet qua geluidseffect hoor. Ik relativeerde de gedachte die er aan de zucht vooraf ging. Tja, ik vergat een rol toiletpapier mee naar beneden te nemen. So what. Ja, de kinderen aten nogal in het rond. Maar ik moest toch nog even stofzuigen.

Alles waar ik over wílde gaan zuchten, puffen, blazen en mekkeren bleek helemaal niet zoveel voor te stellen. No big deal.

Klaagvrije zone

Ik probeer maar eens een klaagvrije zone van dit huis te maken deze week.

Een negativiteit detox.

Als ik dit bewustzijn vast weet te houden waait het misschien wel over naar de rest van de familie. En ook op Twitter probeer ik te minderen met ‘luchten’. Wat eigenlijk ook gewoon mopperen en zeuren is. Ik ben even klaar met klagen!

Na het weekend zal ik nog eens verslag uitbrengen: is het gelukt, een klaagvrije week?

Wat ben jij: een mopperaar of een optimist? En een weekje niet klagen, zou dat jou makkelijk afgaan denk je?

2

Reacties

reacties