Zorgeloos kunnen
zwaaien en zwieren
Gewoon kind kunnen zijn
Da’s iets om te vieren
Mijn kinderen hebben er een boel: vrijheden
M’n kroost heeft het geluk dat hun ledikant in Nederland stond. Waar je naar de lucht kijkt om te zien of het buitenspeelweer is. En niet omdat je bang bent dat er gevaar nadert. Mijn drietal groeit op in vrijheid. En hun vrijheid zit ook in alledaagse dingen.
- De vrijheid om te kiezen wat ze ’s morgens op brood willen.
- De vrijheid om te zeggen wat er in hun schooltrommel moet.
- De vrijheid om buiten te spelen.
- De vrijheid om na een boze droom bij mijn in bed te kruipen.
- De vrijheid om ruzie te maken met hun broertjes.
- De vrijheid om speelvriendjes mee naar huis te nemen.
- De vrijheid om boos te zijn.
- De vrijheid om te huilen.
- De vrijheid om enorm de slappe lach te hebben.
- De vrijheid om twee verschillende sokken aan te trekken.
- De vrijheid om zelf boekjes te kiezen in de bieb.
- De vrijheid om te proberen of kaas met chocopasta lekker is.
- De vrijheid om op de grond te gaan liggen in de supermarkt.
- De vrijheid om bellen te blazen.
- De vrijheid om cakejes te bakken met minimale mama-assistentie.
- De vrijheid om in plassen te stampen.
- De vrijheid om met modder te kledderen.
- De vrijheid van waterpistoolgevechten.
- De vrijheid van zeggen wat je denkt.
Sommige vrijheden moet je verdienen
Mijn jongens lijken al flinke kerels, maar ze zijn nog zo klein met hun zeven, vijf en drie jaar. Als je zo jong bent mág je nog zo weinig, tot grote frustratie van mijn peuter vooral. Maar de jochies verdienen er steeds nieuwe vrijheden bij. Voor mij is het zoeken wat kan en wanneer. Het blijkt soms een lastig iets, je kind vrij laten.
Oudste kan tegenwoordig rustig alleen gaan douchen zónder het plafond ook even te wassen. Ik stuur hem naar boven en er duikt tien minuten later een keurig schoon kind op, hooguit nog wat nat achter de oren.
Middelste kan voor de deur spelen zonder dat hij er tussenuit knijpt. Al moest ik hem vanavond, toen het hoog tijd was om binnen te komen, wel een keer of tien roepen voor hij zijn gezicht weer liet zien.
Mijn zevenjarige mag alleen naar het buurtpark. Het heeft me wel wat buikpijn gekost hoor. Hangjongeren, zwervers, werklozen met plastic tasjes vol met blikken bier, scooterjongens: er komt daar nogal eens volk waar ik mijn kind liever niet aan blootstel. Maar ik kan hem niet in een doosje doen. Daarom mag hij er – goed voorzien van instructies – tegenwoordig zelf naartoe. Om in de speeltuin te spelen, een stukje te fietsen of lekker te rennen.
Middelste vertrouw ik dat nog niet toe. Hij is vijf, maar uit heel ander hout gesneden dan oudste. Als hij een sloot ziet wil hij weten wat er op de bodem ligt, zo’n soort kind is -ie. Alleen naar het park is dus een no-go, maar hij mag wel af en toe met zijn grote broer naar de speeltuin. Ik zou ze dan het liefst met Go-Pro helmpjes wegsturen, om thuis via een live-feed mee te kijken wat ze uitspoken. Maar een moeder moet ook kunnen vertrouwen.
Met die samen-erop-uit vrijheid voelen ze zich beide de koning te rijk. M’n oudste, vanwege de verantwoordelijkheid die hij voelt. En zijn broertje, omdat hij zonder zijn moeder naar het park mag.
Steeds wat losser laten
Het gaat allemaal heel geleidelijk gelukkig, want als ik af en toe zo’n sliert pubers zie fietsen vrees ik al voor de dag dat mijn jongens naar de middelbare school gaan. Er kachelen er altijd wel een paar doodgemoedereerd door rood. Als ik mijn kind dat zag doen zou ik hem tot de dag van het eindexamen met de auto gaan brengen denk ik.
Ik ben blij dat die fase nog even duurt. We gaan ons hier de komende tijd eerst storten op de vrijheid van zonder luier lopen. Dat is er één waar Dex nog niet zo om zit te springen namelijk.
Vind jij dat ook zo lastig: je kind(eren) steeds een beetje meer vrij laten? Hoe gemakkelijk ben jij erin? Speelt jouw kroost al alleen buiten?
Wat een topartikel, en zo’n go pro helmpje vind ik eigenlijk wel een goed idee hihi
Lana onlangs geplaatst…Me made may: I failed
Free-range children. Een boek waar wij (een beetje) naar proberen te leven.
(maar dochter is 2,5 – dus nee, ze mag nog niet alleen buiten :-))
Moeilijk dat loslaten. De oudste de verantwoordelijkheid geven zou ik nooit doen,als er wel iets gebeurt ……
Hij ís ook niet verantwoordelijk hoor, er kan eigenlijk vrij weinig gebeuren in het speeltuintje vlakbij.
Maar hij voelt het zelf wel een beetje zo: vindt het reuzestoer dat zijn broertje met hem mee mag en zegt dingen als: “Blijf maar bij bij Morris. Ik weet de kortste weg.’ en “Ik let wel op hem, mama.”
Oef, dat heb ik ook! De oudste is nu 7 en mag sinds kort alleen naar het speeltuintje in de buurt. Ik vind het helemaal niks, maar ze moeten het toch leren, zelfstandig zijn enzo. Maar ik vind het wel lastig!
Ja, lastig is het zeker, maar we zullen er toch aan moeten wennen vrees ik.
Oefening baart kunst is het in dit geval. Oudste is bijna 16 en gaat nu echt hard. Das voor moeders ff wennen. Maar ook dat went
Oeh, tieners, dat is weer een heel ander soort loslaten. Daar wil ik nog maar even niet aan denken geloof ik…