“Mam, mam!” kwam Thomas begin van de avond binnen gestormd. “Een paar grote kinderen zijn Dex aan het pesten!”
Binnen no-time had ik mijn oranje Crocs aan, m’n huissleutels in mijn handen en beende ik de straat in.
Ik ben niet zo’n moeilijk mens en bovendien ook niet zo’n held: als wat van die beginnende pubers uit een wijk verderop hier in de straat rondhangen zeur ik daar niet over. Als ze hier op de rand van de plantenbakken energydrink en chips naar binnen werken zeur ik daar niet over. Als ze een verpakking van zich af keilen zeur ik daar niet over, maar gooi het wat later zelf wel in de prullenbak. Als ze over hun twaalfjarige longetjes zitten te roken houd ik mijn mond.
Maar als ze mijn kinderen gaan klieren… Dán durf ik wel.
Klierpubers
Aan het eind van de straat stond mijn kleuter. “Hou op!” schreeuwde hij. Eén van de drie elf- of twaalfjarige jongens praatte hem na. “Hou op!” En hij gooide pesterig een steentje naar Dex, uit een plantenbak uit de straat. En nóg een steentje. En nog een een steentje.
“Doe even normaal,” blafte ik. “Laat dat kindje gewoon met rust joh. Dat is nog maar een kleuter.”
Als antwoord gooide de jongen nu een hele hand stenen. Zijn vriendjes kwam dichterbij en pakten ook grind uit de plantenbak om mee te gooien.
“Als je dat nou eens even lekker in die bak laat liggen?” probeerde ik in alle redelijkheid en in de waan dat ze wel zouden afdruipen nu er een boze volwassene aan kwam. “Dat is van de mensen die hier wonen en jullie maken er een zooi van.”
Drie jongens keilden een hand vol grind mijn kant op.
Ik werd nu echt giftig en liep naar ze toe. “Joh, ga in je eigen straat lopen vervelen. Bij je moeder voor de deur.”
Ze weken geen millimeter. Pas toen een buurman scheldend zijn hoofd uit een raam op de bovenverdieping stak en ik nog dichterbij kwam met de mededeling dat ik ze wel even naar huis zou volgen om verhaal te halen bij hun ouders kozen ze eieren voor hun geld. “Kutwijf!” werd me nog hartgrondig nageroepen.
Ouwe taart
De buurman kwam naar beneden. “Ze zijn hier de hele tijd al aan het rotzakken,” wist hij te vertellen. “Eentje rende er steeds op jouw jongste af, maar die liet zich niet bang maken. Dat kon hij natuurlijk niet laten gebeuren bij z’n vrienden, dus toen begon die stenengooierij.”
Dat klinkt inderdaad wel als mijn Dex: van de duvel niet bang. Hij had zelfs steentjes terug staan smijten.
“Net nu je man niet thuis is,” zei de buurman, “dat zal je net zien. Pas maar op hoor, ze weten je nu te wonen.”
Lekker dan. Ik zal wel als een ouwe taart klinken, maar bah, dingen zijn tegenwoordig zo anders dan in mijn jeugd in het dorp waar ik opgroeide. Ik vind kinderen soms zó grof en ongemanierd dat mijn mond er van openvalt.
En het vlammetje dat de buurman aanwakkerde, over dat we ze nog wel terug zullen zien in de straat vind ik helemaal niet tof.
Maar ook dan vlieg ik gewoon weer naar buiten, op mijn oranje klompen. Want met mijn kinderen wordt niet gesold.
Hebben jullie soms ook al eens een hoofdschuddend de-jeugd-van-tegenwoordig-moment?
Ik stel mij dan vragen bij de achtergrond van zulke kinderen. Stoer doen met hun vrienden? Kan wel zijn, maar volgens mij steekt daar dan meer achter. Ik hoop dat dan meestal, omdat ik daar moeilijk mee om kan, met het feit dat kinderen zo weinig respect hebben voor volwassenen en zo’n kleintje als doelwit kiezen.
In ieder geval, als ik ooit zou ontdekken dat mijn kinderen zoiets doen, dan zou ik daar allerminst gelukkig mee zijn en dan zou ik hopen dat iemand mij dit komt zeggen, zodat ik erop zou kunnen reageren.
Wel stoer van je kerels dat ze je erbij haalden en zich niet zomaar lieten doen.
Bleh dat klinkt helemaal niet tof. Een volgende keer achterhalen waar ze wonen, en hun ouders inlichten? Dit klinkt niet oke. Sterkte ermee, maar op je oranje crocs komt dat vast goed! Overigens, heb je de tekstkleur op je site veranderd? Ik kan ze niet goed meer lezen op mijn laptop. Lichtgrijs op wit werkt hier niet goed.
Misschien hebben deze jongens het wel heel erg zwaar thuis. Worden ze in elkaar geslagen door hun dronken vader. Ontvluchten ze angstig en machteloos hun huis en gedragen ze zich zo ellendig uit pure frustratie. Ik meen onlangs gelezen te hebben dat we niet meer zo snel mochten oordelen?
Goed dat je me een spiegel voor houdt, want dat schreef ik inderdaad kort geleden nog. En toch is het zo dat ik me verbaas over de veranderende tijdsgeest en hoe iedereen daarin meegaat, dus ook jongeren. Verbaal lijkt iedereen zoveel grover en dan zal ik het maar niet over respect gaan hebben. En dat is in mijn ogen een algehele tendens, onder invloed van de tijd ofzo. Hoeft dus niks te maken te hebben met thuissituaties enzo. Kán wel. Daar kan ik niks zinnigs over zeggen, want dat weet ik simpelweg niet.
Oh wat vervelend!!! En wat een helden zijn Dex en jij! Hopelijk heb je voldoende indruk gemaakt om die plaaggeesten voorlopig weg te houden.
Hier spelen de kinderen (8,5 en 3) nooit zonder toezicht buiten, maar we wonen dan ook in een drukke wijk midden in de stad.
geertruurzaam onlangs geplaatst…Fair Wear Friday # wol en zijde
Wij wonenn in een autovrij straatje. Ze kunnen dus lekker voor de deur spelen en de oudste twee mogen zonder toezicht tot een paar straten verder, waar een fijn park is. Jij gaat dus altijd mee naar buiten? Of heb je wel een tuin waar ze kunnen uitrazen?
Wat naar zeg!
Ik herken dit wel uit mijn eigen jeugd (ik ben zo oud als jij), toen kwamen we niet in de buurtspeeltuintjes, bijvoorbeeld, omdat daar altijd vervelende jongens waren.
Zelf heb ik gehad dat ik toen ik met mijn dochter op mijn buik door de stad liep en ze ergens naar wees en ‘da’ riep (wat ze net kon, zo klein was ze) twee jongens haar keihard uit gingen lachen en nadoen. Ik kon het niet geloven: wie pest er nou zo’n kleintje?! Dat vind ik voor een kind 4 ook nog gelden.
Het is ook wel iets van alle tijden denk ik, die stoerdoenerij van het grotere spul. Maar de taal die ik gebruikt hoor worden is zoveel grover, daar schrik ik echt wel van.
Bah wat naar zeg. Goed dat je erheen bent gegaan en wat stoer van Dex dat ie zich niet bang liet maken.
Overigens bestaan er ook héél leuke pubers hoor!! Ik werk op een middelbare school en geef les aan jaar 1 t/m 3, de jaren waarin de hormonen het hardste gieren naar het schijnt. Maar ik vind ze fantastisch, stuk voor stuk.
Dus verlies alsjeblieft volledig het vertrouwen in de jeugd. Er is nog hoop!!
Die jongens komen waarschijnlijk uit de wijk waar ik woon. Mijn kinderen spelen buiten, want ik kan ze moeilijk altijd binnen houden, en altijd meegaan gaat niet met de jongste, maar ik houd elke keer m’n hart vast en hoop dat ze nooit met “dat soort” kinderen optrekken. Of dat ze zo gepest worden of dat ze iets uithalen waar m’n oudste ( heel beïnvloedbaar) dan de schuld van krijgt…
Ik ben zelf in zo’n wijk opgegroeid en altijd gedacht: dat nooit voor mijn kinderen, helaas is dat niet gelukt.
Wel heel stoer van Dex dat ie zich niet gek laat maken!
Hou op schei uit. Ik liep van de week met Olav in de draagdoek een rondje. Huiluurtje. Was langs een vriendin gelopen en liepen even kletsend samen. Rijden er van die 13-jarige gastjes langs en zonder enige aanleiding: ‘Jullie lijken wel op elkaar want jullie zijn allebei kankerlelijk.’ Sorry?! Het is dat Olav op mn buik hing anders had het ventje in de sloot gelegen. Wat een rotventje. Niet eens dat oordeel hè maar dat je het durft tegen 2 volwassen vrouwen. En dat mijn zus nog eens aan die kanker lijdt helpt ook niet echt…
Ik heb zo de schurft aan die puberale stoerdoenerij. Als je zo’n gast alleen treft zou -ie het waarschijnlijk schattig vinden, een baby bij z’n mama in een draagdoek. Maar onderling heb je natuurlijk een reputatie hoog te houden.
En taalgebruik evolueert ook mee helaas. K*twijf, k*ankerwijf, h.o.e.r., ik vind het echt zo niet tof wat voor taal die kinders om zich heen slingeren nu.
Wij kwamen als groep achters en brugklassertjes niet veel verder dan SUKKEL! of KLOJO! Of HOMO of LESBI! En dat was voor ons doen in ons dorp al heel wat! :’-))
Ik zou razend zijn. Goed gedaan, Kim.
Was ik ook. Ben niet zo’n held, dus ik moest echt wat durf bijeen schrapen. Gelukkig is dat gelukt. :-))
Mijn mond valt open terwijl ik dit lees. Hier wonen we in een heel open (en gemanierde) straat. De ‘pubers’ vragen zelf of de kleintjes mee buiten komen spelen. Als ze dit nogmaals lappen, meteen naar de ouders stappen! Stelletje nietsnutten.
Ester onlangs geplaatst…Elisabeth is expert in relaxed doen over borstvoeding! #gastblog
Als ik wist waar ze woonden, zou ik dat misschien wel doen ja. Of het mijn man laten doen. Wij wonen ook wel in een fijn straatje gelukkig. Deze kinderen kwamen van verderop uit de wijk.
Bij ons in de hal van het appartementencomplex zit wel eens wat jeugd. Leeftijd verschilt maar zal tussen de 5 en 9 jaar zijn. Ze lopen mee met bezoekers of bezorgers. En dan gaan ze in de hal spelen.
Als je er iets van zegt Krijg je een partij scheldpartijen over je heen. En het duurt nogal wat tijd als je ze er uit wilt bonjouren. Pas met dreigen met politie bellen krijg je ze weg. Te zot voor woorden.
En dan denk ik toch, waarom zijn jullie hier binnen, kunnen ze niet thuis spelen…
Mjah, ook hiet geldt vast dat ieder z’n verhaal heeft, dus zulke kinderen ook. Misschien zijn hun ouders in de veronderstelling dat ze lekker aan het buitenspelen zijn? Maar dat je met de politie moet dreigen, omdat je ze zelf niet krijgt weggestuurd vind ik wel heel absurd, voor zulke jonkies.