Ik ben ook een alles of nikser

De alle of niks-denker, ken je die? Kelly van Talesfromthecrib schreef er een tamelijk raak stuk over, in Standaard Magazine.  Gelukkig voor jullie is het artikel inmiddels ook op haar blog verschenen.

Ik voelde me nogal betrapt toen ik het las. De ene na de andere alinea ging over míj. En ik kon me helemaal niet herinneren geïnterviewd te zijn! Kom zeg, als ik Kelly eindelijk eens ontmoet zou hebben zou ik me dat toch zeker wel kunnen herinneren? Of was ik misschien onder hypnose ondervraagd? Of in mijn slaap?

Ik ben een alles of niks-denker

Ik geef vol gas bij alles wat ik doe. Of dat nou sporten is, gezond eten, het huis grondig opruimen, bloggen, lezen, knutselen of bakken: ik stort me voor 200% op de dingen waarop ik me focus. Met tunnelvisie én confetti: ik vind de dingen die ik doe zo enorm leuk. Zo lang het duurt.

Afhankelijk van wie je erover laat oordelen wordt daar het stempeltje obsessief of gepassioneerd op geplakt.

En verlies ik mijn focus, dan doe dat óók voor 100 procent. Dan beweeg ik niet meer, slibt het huis weer vol onnodige rommeltjes, raak ik geen boek meer aan en maken de salades plaats voor chocolade. Per reep in plaats van per blokje.

Ik ga dus óf links óf rechts. Een tussenweg is er eigenlijk niet.

Gelukkig is dat op het gebied van sociale contacten tegenwoordig wél anders. Daar was ik vroeger ook een behoorlijke alles of nikser in. Mensen waren zo leuk dat ik heel graag met ze optrok en het liefst vier weken met ze naar een toffe vakantiebestemming zou gaan om daar ook nog allemaal een vriendschapstattoo op onze enkel te laten zetten en bij een kampvuur op gitaar een vriendenlied te componeren óf ik moest niets van ze weten. Daartussenin was niet echt een grijs gebied met ‘wel oké’ of ‘gewoon aardig’. Maar een mens wordt ouder en wijzer en daarin ben ik een stuk gematigder geworden. Blij toe. Anders zou ik heel wat tattoos hebben tegenwoordig.

Wat dat alles of niksen me brengt?

Dat zwart-wit denken vind ik – net als Kelly – geen probleem. Die gedrevenheid, dat extreme, dat hoort bij me. Niemand heeft er last van en ik geniet altijd ten volle van de allesen-van-het-moment.

Tijdens de verjaardagsperiode in ons gezin richt ik al mijn pijlen op creativiteit, waar supertoffe trakaties en leuke feestjes uitrollen. Heb ik weer iets teveel genikst qua beweging of voeding en beginnen mijn broeken wat te knellen? Geen probleem: als ik me op voeding focus heb ik dat zo weer onder controle.

En sommige dingen zijn blijvend, daar focus ik zo lang op dat ze een gewoonte worden: zo besloot ik vorig jaar cold-turkey te stoppen met cola light drinken, omdat dat nogal de spuigaten uitliep en guess what: een jaar later ben ik nog steeds helemaal caffeïnevrij. Afgekickt. Klaar mee. “Het is mijn geen cola verjaardag!” riep ik afgelopen week dus vol trots tegen mijn lief.

Ook mijn blog is een blijvertje. Het (vrijwel) dagelijks bloggen is inmiddels bijna ongemerkt van een alles of niks project in een dagelijkse routine veranderd.

Aan en uit zetten

Soms zou ik maar wat graag die alles of niks knop kunnen bedienen. Om mijn liefde voor chocola uit te zetten bijvoorbeeld. Of mijn behoefte aan een opgeruimd huis, of aan avocado’s aan. Als daar nou eens een cursus voor kwam, in plaats van voor al dat mindfulnessgedoe! Vooralsnog ga ik maar gewoon in een golvend diagrammetje door het leven. Sla-chocola-sla-chocola. En hardlopen-Netflix-hardlopen-Netflix.

Herkenbaar? Laat vooral even een reactie achter en lees dat sterke Alles of Niks artikel van Kelly!

0

Reacties

reacties