I love strings

Als je op deze blogpost geklikt hebt om te lezen over mijn ondergoed, dan ben ik bang dat ik je een beetje misleid heb. Ik houd namelijk helemáál niet van strings. Ze zijn wel handig onder bepaalde kledingstukken, omdat je ze niet ziet. Maar dat je ze niet ziet heeft een réden: die ondingen verdwijnen volledig tussen een gezonde Hollandse bips. Dat zit beroerd en in mijn geval ziet het er niet uit ook nog. Ik wilde de vergelijking met een rollade maken, maar van een goede rollade loopt het water je in de mond. Van mij in een string niet.

Waar ik dan wel naartoe wilde met die strings uit mijn blogtitel? Snaren natuurlijk! Ik hou van snaren!

Ik wil heel graag piano leren spelen, maar als ik in ons poppenhuis-van-vijf een piano kwijt wil moet ik eerst de wasmachine wegdoen. Of de vaatwasser, de spelletjeskast, mijn bed of dat van één van de kinderen.

Mijn lief was van mening dat we er écht geen plek voor hebben.

Daarom kocht ik een paar weken geleden een instrument dat je in een poppenhuis prima kwijt kan. Het past gewoon ín de spelletjeskast, mijn bed, de wasmachine of de pannenla.

Een mondharmonica? Nee!
Een panfluit? Nee!Castagnettes? Nee!

Strings, weet je nog?

Ik kocht een ukelele!

Voor maar 25 Euro! Wat wel betekent dat ik hem elke keer opnieuw moet stemmen en dat hij niet concertgebouwwaardig is. Maar voor dat stemmen heb ik een handig apparaatje, dat concertgebouw is toch al niets voor mij en de prijs maakt dat ik onbezwaard kon proberen of het iets voor me was: zo’n honey-I-shrunk-the-guitar (and ripped of two strings) en het antwoord is ja!

Ukelele liefde

Ken je dat fenoneem dat je je oriënteert op een nieuwe auto, een bepaald type in je hoofd hebt en je ineens óveral Picasso’s, Yarissen of Ka’s ziet rijden? Of dat je een bepaalde wijk leuk vindt en er ineens honderd huizen te koop lijken te staan?

Zoiets heb ik met mijn Madurodamgitaartje! Lana speelt ukelele. De buurvrouw speelt banjo. Om de hoek blijkt een ukeleleclub te zijn. Overal zijn ineens minisnaarinstrumenten. And I love it!

Het past ook helemaal in mijn huidige leven: ik heb geen (priori)tijd (I knowwww, maar het dekt de lading zo prachtig) om heel veel te oefenen, maar dat hoeft ook helemaal niet.

Easy peasy instrument

Vier snaren, vier vingers: het is een heerlijk ongecompliceerd instrumentje, waar je met een beetje pielen in no-time fijne liedjes uittovert. En dat zijn in mijn geval echt geen Hawaiiaanse volksliedjes: een strorokje staat me net zo onflatteus als een string.

Nope, ik probeer er heerlijke Jack Johnsons muziekjes uit te tokkelen en Jason Mraz en en en… De mogelijkheden zijn eindeloos. En mijn geduld gek genoeg ook, want ik vind het zó leuk!

Al ligt daar nog wel wat werk:

“Oh,” draait Frank vanmiddag plots zijn hoofd naar me toe in de tuin, waar ik serieus-maar-niet-te-luid aan mijn repertoire werk, “was je een beetje méé aan het zingen? Ik dacht dat er een vlieg rondzoemde ofzo!”

Muziekmagneet

Het leek me zo lekker ook in het kader van de mij-mij- MIJ-tijd. Een beetje ukelelelen, maar in de praktijk pakt dát toch meestal anders uit en verzandt het al snel in een potje muziek op schoot en mededelingen als “De wielen van de bus, mama!” (soms) of “Níet zingen mama!” (vaak).

Afijn, die oefentijd moet ik maar ’s avonds zoeken, want anders kan ik de komende maanden alleen nog Sinterklaas- en kleuterliedjes spelen denk ik.

Misschien durf ik één dezer dagen wel een vlog van het ukelelelen te maken. Durven jullie dat aan?
En hoe denk jij over strings? Zowel die van de ukelele als die voor je billen?

 

0

Reacties

reacties