Hoe schoon is jóuw huis?

Begin van de avond overzie ik de woonkamer, een kleine ruimte die er ’s morgens bij het opstaan nog heel acceptabel en netjes had uitgezien. Ik moet lachen. Dat wordt weer poetsen, na kinderbedtijd.

Nadat ik alle speelgoed bij elkaar heb geruimd. Want gedurende zo’n dag gebeuren er bijzondere dingen in ons huis.

Speelgoedexplosie

Speelgoedmanden explodéren, tot de kamer eruit ziet of er een Bart Smit, Intertoys en Haba clusterbom is afgegaan. Overal liggen puzzelstukjes, Duploblokken, stukken treinbaan, boekjes, knuffels en dinosaurussen. Op de vloer, in de vensterbanken, op en onder de bank, in de keuken, op de trap, op het aanrecht. Zei ik al óveral?

Plakzooi

Dan hebben we de plakkwestie. Als ik tegen zevenen van de ene kant van de kamer naar de andere kant loop krijg ik op sommige plekken mijn pantoffel bijna niet meer los van de vloer. Of mijn handen van het tafelblad. Alles plakt!

Mijn jongens hangen het principe een dag niks geknoeid, een dag niet geleefd aan.

Eén op de drie bekertjes limonade gaat om. Toetjes vind ik niet alleen in de kleding van de jongsten terug, maar ook in het vloerkleed, aan de tafelrand, aan de tafelpoten en ónderaan de treeplanken van de TripTraps. Als ik stofzuig klinkt het alsof ik met mijn Hetty op het Noordzeestrand sta in plaats van in een Bossche tussenwoning. Maar in plaats van zand zuig ik gigantische hoeveelheden kruimels op. En stukjes groenten. Rijstkorrels. Broodkorstjes. En strijkkralen.

Stofzuigerzakken moeten hier bovengemiddeld vaak vervangen, om te voorkomen dat er zich een nieuwe levensvorm in ontwikkelt en er op een slechte dag ineens een klauw van een eng groen wezen uit de stofzuigerslang steekt.

Binnenstrand

Dat Noordzeestrand dat ik al noemde, daar hebben we een miniatuurversie van, gemaakt van zandbakzand. Dat vind ik terug in de gang, op de trap en tussen de voegen van het parket.

Als je naar de gang loopt om dat strand te checken, let dan alsjeblieft niet op de zwarte plekken op het houtwerk? Dat zijn vieze kinderhandjesafdrukken die er niet meer afgaan. Zoiets soortgelijks is er gebeurd met de coating van onze flatscreen tv.

Het is een fase, het is een fase

Ik heb intense bewondering voor mensen met kinderen en een strak wit smetteloos interieur. Die moeten wel haast hele dagen met een spuitflacon met bleek achter hun grut aanhobbelen of hun kinderen wantjes laten dragen in huis, anders is het toch niet te doen?

Op sommige dagen heb ik werkelijk het idee dat een dierenverblijf in Artis netter en properder is dan onze kamer. Iemand met smetvrees zou er van in v fib schieten of een Greys Anatomy-waardige anafylactic shock krijgen! Zo’n beetje smetvrees, dat zou mij dan wel weer van pas komen trouwens. Gewoon een klein vléugje, waardoor ik net wat vaker hysterisch een doekje en de Dettol pak, in plaats van mijn schouders op te halen en te denken aan de poster met

Good moms have sticky floors, messy kitchens, dirty ovens, laundry piles and happy kids.

Of die met

Excuse the mess, the kids are making memories.

Ondertussen houd ik mezelf maar voor dat het beter wordt naarmate de jongens ouder worden. En dat we de hele binnenboel over een paar jaar laten schilderen. En tot dan? Misschien moeten we hier ook maar aan de bleek of aan de wantjes?

Vertel eens even: hoe schoon is jóuw huis? Houdt jouw kroost de boel netjes? Of loop je er de hele dag achteraan de poetsen en te ruimen? Of ben je niet zo’n poetser?

 

0

Reacties

reacties