Hardlopen en ik: het is inmiddels ware liefde. Vier keer per week trek ik mijn schoenen aan om mijn kilometers te maken. Tegenwoordig zijn dat er zo’n vijftig per week. Dat betekent dat ik wekelijks een uur of vijf buiten aan het sporten ben.
“Hoe doe je dat?” is een veelgestelde vraag, als familie, vrienden of schoolpleinmoeders mijn hardloopverhalen aanhoren. “Waar haal je in hemelsnaam de tijd vandaan?”
Ook in de reacties van mijn Instagramfeed komt het geregeld voorbij. Een reactie in de trant van: Wat heerlijk dat je zo fanatiek bent! Ik zou dat ook wel willen, maar ik heb daar echt geen tijd voor.
Tijd is een schaars goed. Er zitten nu eenmaal maar 24 uur in een dag en in die 24 uur moet je duizend dingen doen. Werken en/of studeren. Boodschappen doen. Wassen. Je huis een beetje netjes houden. En dan is er nog je privéleven en je sociaal leven.
Als je moeder wordt, moet je meer dan ooit tevoren met je tijd gaan goochelen om alle ballen hoog te houden. Een kind voedt zichzelf niet natuurlijk. Bovendien kunnen jonge kinderen niet alleen zijn en dat betekent dat je zelf alleen weg kan als je wederhelft thuis is, je een oppas hebt of als je je kind meeneemt. Naar de kapper gaan of een keer voor jezelf shoppen komt er al nooit van. Hoe kan je dan in hemelsnaam sporten?
Waar vind ik de tijd?
Momenteel zit ik in de luxe positie dat ik niet werk. Vrij recent hebben mijn schoonzus en ik ons bedrijf beëindigd en ik heb nog geen nieuwe stappen gezet, qua werk: ik beraad me nog op wat ik wil gaan doen.
Omdat alle drie mijn kinderen al op school zitten heb ik dus de enorme luxe dan ik kan sporten onder schooltijd. Drie van de vijf schooldagen zien er zo uit: vroeg opstaan om de kinderen klaar te maken voor school. Hen aankleden. Lunchtrommels en bekers vullen. De kinderen naar school fietsen en vervolgens terug naar huis fietsen voor mijn eigen ontbijt. Waarna ik mijn hardloopschoenen aantrek en de deur uit stap. Nog voor elf uur ben ik alweer gedoucht en bezig met mijn dagelijkse dingen. Ik vind het altijd een heerlijk begin van mijn dag, maar als je buitenshuis werkt, of nog jonge kinderen thuis hebt is die luxe voor jou niet weggelegd.
Soms moet ook ik tijd zien te vinden voor een training. Als mijn kinderen schoolvakantie hebben, of als ik doordeweeks een afspraak heb op een vaste trainingsdag en ieder weekend, omdat mijn lief dan altijd werkt.
Ik zou ervoor kunnen kiezen om mijn hardlooprondje te laten zitten als ik druk ben, maar dat gebeurt nooit. Daarvoor ben ik er veel te veel aan gehecht. Linksom of rechtsom weet ik het altijd rond te breien.
Zo zijn er dagen dat ik de wekker voor zessen zet, zodat ik nog voor half zeven in de ochtend buiten kan staan. Soms is de vijf nog maar net in de klok als ik opsta, zodat ik tijd heb voor een ontbijtje en voor een grote boodschap voordat ik ga hardlopen. Ik vertrek voordat de wereld ontwaakt en kom thuis als mijn gezin net wakker wordt. Dat is in mijn geval een handige oplossing, omdat mijn lief vrijwel altijd ’s avonds werkt en ik dan bij de kinderen ben.
Soms kan ik oppas regelen. Mijn schoonouders passen geregeld één of twee uurtjes op mijn kinderen, terwijl ik ga hardlopen. Vaak is dat hoe ik mijn weekendduurlopen krijg ingepland. Quality time voor iedereen toch? Zij hebben even wat tijd met elkaar en ik kan mijn training in alle rust afwerken.
En als het echt niet anders kan neem ik de kinderen mee. Is het vakantie en heb ik geen oppas? Dan fietsen mijn jongens wel eens mee. Het beperkt mijn actieradius wel een beetje: ik moet een fietsvriendelijke route uitkiezen en kan niet veel meer dan een kilometer of zeven rennen, maar gezellig is het wel.
Tijd kan je maken
Ik heb op dit moment heel makkelijk praten natuurlijk, maar ik ben ervan overtuigd dat je tijd kan vinden als je dat echt wil.
Hardlopen is één van de meest laagdrempelige sporten die er is. Je stapt de deur uit en je bent al begonnen, daarom vind ik het als moeder zo ideaal.
Toen mijn kinderen nog een stukje jonger waren was ik vaak zo uitgeblust dat ik er niet aan moest dénken om te sporten, maar gaandeweg kwam de zin om te bewegen weer terug. Ik zou het nu niet meer weg kunnen denken: ik voel me zoveel energieker nu ik weer sport, dat ik er ook tijd voor zou vinden als ik weer een full-time baan zou hebben.
Want als je iets graag doet, of iets graag wil, dan vind je er tijd voor. Dan maak je die.
Neem nou mijn loopcoach. Ze heeft een drukke, veeleisende baan. Werkt 50 uur per week. Ze heeft twee kinderen en twee stiefkinderen en tóch vindt ze tijd om te sporten. Als haar dochter in de turnhal aan de slag is, gaat zij hardlopen. Als ze moet vliegen neemt ze sportkleding mee voor de gym op Schiphol. Ze zet de wekker vroeg om toch te kunnen bewegen. Ongeacht hoe druk ze het heeft, ze sport.
Hardloopblogger en plaatsgenoot Mari spotte ik op Instagram ooit, terwijl hij naar een verjaardag rende, omdat hij anders zijn training niet ingepast kreeg. Zijn feestkloffie ging met de rest van het gezin mee en hij ging te voet. Ook naar familiebezoekjes in omgeving Den Bosch gaat hij tegenwoordig op zijn hardloopschoenen. En er zijn ook mensen die van hun werk naar huis rennen of op de racefiets naar het werk gaan. Sportforenzen: een prima oplossing als je op een te behappen afstand van je werk woont.
Er zijn in mijn geval ook zoveel uren op een dag die ik anders zou kunnen besteden. Een aflevering Ozark op Netflix duurt bijna een uur. Ik kijk daar graag naar, samen met mijn lief. Soms kijken we twee afleveringen achter elkaar. Maar ik zou ook even kunnen gaan hardlopen. Mijn voeten doen het ook in het donker. En als ik écht heel moe was lag ik toch wel in bed in plaats van op de bank?
Social media slokt stiekem heel wat van mijn tijd op. Ik hop van FaceBook naar Instagram en van Instagram naar Twitter en voor ik het weet is er een uur voorbij. In die tijd had ik ook kunnen sporten.
En zelfs als je echt de deur niet uit kan, omdat je kleine kinderen hebt en je ’s avonds alleen met ze bent, zelfs dan kan je bewegen. YouTube stikt van de home work-outs.
Prioriteit
Ik vind tegenwoordig altijd tijd. Ik ben in training voor twee evenementen en heb nog veel grootsere plannen en ik sla geen hardloopsessie over. Niet als ik er om vijf uur voor moet opstaan, niet als het als het zeikt van de regen, niet als het tropisch warm is. Ik maak het een prioriteit. Een agendataak bijna. Iets dat moet zou ik niet durven zeggen, daarvoor doe ik het veel te graag, maar hardlopen is er sinds vorige winter bij gaan horen. Het is iets wat ik nu eenmaal doe. Net als tandenpoetsen, boodschappen doen, beddengoed wassen en met de kinderen naar zwemles, judo en kickboksen. Hardlopen doe ik vier keer per week, niks komt daartussen.
Je tijd is eigenlijk net een grote taart, waar iedereen en alles ook een stuk van wil en het is maar net hoe graag je zelf dat ene puntje wil hebben. Mijn hardlopen is het laatste puntje chocoladetaart: daar. blijft. iedereen. vanaf. Het is voor mij en ik neem het!
Hiermee wijs ik niet met een beschuldigend vingertje naar jou, als je niet sport. Want misschien heb je daar wel helemaal geen zin in. Of heb je er geen fut voor. Of heb je wel andere dingen aan je hoofd. En ik ben wel de laatste die iets heeft te zeggen over hoe jij je tijd zou moeten of kunnen indelen.
Wat ik je wel probeer duidelijk te maken, is dat als je wél zou willen hardlopen (of yoga-en op pianoles of naar een leesclub) je er tijd voor kan vinden. Het ligt er maar aan hoe groot je de prioriteit maakt. Hoe sterk je gaat staan voor wat je wil. Je zal wat moeten schuiven her en der. Misschien moet je iets laten schieten. Je zal misschien minder tv kijken, korter slapen, je huis zal wat rommeliger zijn of Mount Washmore zal wat meer opstapelen naar het weekend. Maar waar een wil is, is een weg.
En als het hardlopen is, waarvoor je beren op de weg ziet qua tijd, bedenk dan dat je als beginner helemaal niet zo lang van huis bent. Je loopjes zijn nog kort. Je kan nog helemaal niet zover weg. Maar stel nou dat je volhoudt, dat je conditie opbouwt en het misschien wel net zo heerlijk gaat vinden als ik, dan zal je gaandeweg een boel dingen vinden: energie, rust, zelfvertrouwen en… meer tijd.
Sport jij? Waar haal jij de tijd vandaan en als je een gezin hebt, hoe past dan dan in elkaar?
Nicolet Siegerink Christelijk College Nassau-Veluwe
Hoe ik het doe? (Ik wandel en tennis, kind van net 9, werk 28-32 uur per week) Ma/di zijn vaak lastig in de plannen met volle dagen werken en sporten van kind en man. Woensdag fiets ik met Zoon naar de training met de wandelschoenen aan, als hij op het voetbalveld staat ga ik een ronde flink stevig wandelen. Donderdagavond tennis (kind met iPad in de kantine). Vrijdag bij goed weer loop ik naar het werk en terug of ’s avonds na het eten een ronde wandelen. In het weekend lukt het eigenlijk ook altijd wel om tijd te vinden om een uurtje per dag te wandelen. Ik heb het geluk dat mijn zoon oud genoeg is om uurtje alleen thuis te blijven, ik pas mijn route dan aan dat ik niet ver van huis wandel, als er wat is kan hij bellen en ben ik er zo weer. In schoolvakanties wandelt hij mee en belonen we onszelf daarna met een gezellig moment met wat drinken. Toen hij nog kleiner was en ik nog wel hardliep (gaat inmiddels niet meer) ging hij mee op de fiets. Dan inderdaad kind vriendelijke fietsroute en soms liep ik 1 fietspad dan maar gewoon 10 keer heen en terug, maar het lukte wel.
Klopt. Mensen zeggen het precies tegen mij als ik weer eens creatief ben, maar ik heb daar geen tijd voor. Het is denk ik zoals jij zegt. Tijd moet je maken, je stelt je eigen prioriteiten. Ik sport 3 x per week anderhalf uur, ruim. 2 avonden en 1 dag in het weekend.
Nou dat. En het maakt me echt niet uit hoe anderen hun tijd indelen, maar er zijn vaak meer mogelijkheden dan je denkt, als je maar wil. Ik zit in een FB groep met hardlopers en heb daar eens gevraagd waar de lopende moeders hun tijd stelen. Je staat versteld van hoe druk sommige van hen zijn, maar hoe het ze toch lukt. Soms zelfs met ook een fanatiek sportende partner.