„Heb jij eigenlijk namens de klas nog iets geregeld voor de juf?” vraagt de klassenmoeder me.
„Eh… Ik? ” stamel ik.
En in mijn hoofd denk ik koortsachtig na. Ik? Iets regelen namens de klas? Maar ik was toch niet meer..? Of toch?
Toen mijn oudste halverwege het schooljaar bij de kleuters vertrok was ik nog klassenmoeder. Een helpende hand en regeltante, tijdens speciale dagen in de klas zoals Kerst en Sinterklaas en iemand die op de verjaardag van de juf en aan het einde van het jaar een aardigheidje regelt.
Maar omdat ik ineens geen kleuter meer had werd ik opgevolgd door een andere moeder. „Wel tijdelijk hoor,” grapte de juf toen nog. „Als Kims andere zoon bij me in de klas komt wil ik haar weer terug.”
Ik vond het een vleiend grapje. Toen Morris inderdaad bij haar in de klas kwam hoorde ik er verder niets meer van. M’n opvolgster zal het wel leuk vinden, als klassenmoeder, dacht ik. En ik vond het wel prima; ik ben al zo druk.
Maar kennelijk waren de juf en de interim-klassenmoeder heel serieus geweest. En daar stond ik dan vanmorgen met mijn mond vol tanden. Hier was dus sprake geweest van een klassiek gevalletje miscommunicatie.
Morgen is de laatste schooldag. Ik liet de kinderen niet tekenen of knutselen voor de juf. Ik zamelde geen geld in om iets voor haar te kopen. We studeerden niets voor haar in, of wat het dan ook is dat kinderen voor een juf doen aan het einde van het jaar.
Ik ben geen klassenmoeder. Ik ben een klassenlóeder.
Ik twijfel nog of ik dan nu zelf nog maar iets moet kopen namens de klas. Wat zou jij doen?
Het is hartstikke leuk dat er iets gekocht wordt voor de juf, maar sinds wanneer is het een verplichting geworden? Ik verwonder me daar al tijden over, de cadeaus die ik langs zie komen zijn bij de één nog gekker dan bij de ander en ik denk dan; “ja maar, het is toch gewoon de juf haar báán?”
Of ben ik nou ook een loeder?
Grappig, ik denk niet dat dit in België ook zo is, met een klassenmoeder. Hier komt elk kind met een cadeautje af. Lijkt jullie regeling me toch beter.
In elk geval, in dit geval kan jij er toch helemaal niets aan doen?
Heid onlangs geplaatst…Bucketlist: sport
Tip : eerlijk toegeven dat je van niets wist, als de wiedeweerga een leuk spel opsnorkelen en per mail alle oudersvragen om geld over te maken.
Ik zou dit openlijk tegen de juf zeggen, haar een half uur de klas uitsturen, iedereen een hand laten overtrekken en uitknippen (of iets anders) en weer gaan. Dan thuis aan de freubel gaan.
Ik zou eerlijk met de klassenmoeder overleggen hoe of wat. Misschien een idee om morgen ijsjes uit te delen, heeft iedereen er wat aan. Of een paar spelletjes meegeven om er een leuk einde van te maken. Misschien zijn er ouders bij die zelf al iets hebben geregeld? Ben blij dat mijn kinderen nog niet naar school gaan.
Linda onlangs geplaatst…Inslapen, doorslapen en uitslapen
Oh, ik zou kwaad zijn! Zo’n taak draag je toch even officieel over (kan dat ook naar andere ouders gecommuniceerd worden). En de ander kan toch ook even zeggen wat er (nog) speelt. Da’s vaak helemaal niets maar dat geeft niet.
Ik zou dat dus vooral niet op mezelf betrekken. Jij was dus blijkbaar de klassenmoeder en die ander ís de loeder. En dat organiseren ik zou het lekker aan haar over laten. Maar ja, dat ben ik 😉
PS: Bij mijn dochter op school worden dat soort dingen helemaal niet georganiseerd. Er was zelfs niet uitgelegd wat meesters en juffendag was. Iemand had ooit doorgegeven dat er geen cadeaus gegeven mochten. Dat was voor maar een jaar blijkbaar want ineens waren er allerlei kinderen met wel een presentje.