Wij zijn hier thuis met z’n vijven: Frank en ik en onze drie jongens. Zelf was ik enig kind en misschien is het daarom dat ik ons ongemerkt zo vaak als een groot gezin benoem. Of misschien is het omdat één komma acht kind het welbekende gemiddelde is en ik dus maar liefst één komma twee kind meer heb.
Wat is groot?
Wat is dat dan, een groot gezin? Het is allemaal een kwestie van perceptie natuurlijk. Ik ervaar ons gezin als groot en luid en druk en ons huis als vol. Vooral als de jongens elkaar steeds in de haren vliegen. Als de één tv kijkt en de ander met een dino op batterijen loopt rond te brullen. Of wanneer iedereen tegelijk uit z’n schoenen groeit. Of als de jongens zoals vandaag met z’n drieën drie keer in een kermisattractie willen. Three is a crowd, foeter ik dan een gezegde compleet uit z’n context. Maar daar verwar ik groot dus alweer met druk en met duur.
Ik ken inmiddels ook gezinnen met vier of vijf kinderen en in de televisiereeks Een Huis Vol zag ik mensen met twaalf nakomelingen in soortgelijke of kleinere huizen of appartementen dan het onze wonen! En relaxed dat ze er allemaal onder bleven. De groten helpen de kleineren met van alles. No stress! Behalve financieel dan. Want als je er zóveel hebt zit je ’s avonds op je blote knietjes voor je bed te bidden dat meer dan de helft stratenmaker wordt of timmerman of cassière denk ik. Want welke ouder kan zich de studie van twaalf chirurgen of strafpleiters veroorloven?
Toch niet zo’n groot gezin
Wij passen gewoon met z’n allen in één auto. Ik kan de weekboodschappen – zolang de jongsten nog eten alsof ik hen regenwurmenclafoutis met snijbonencompôte voorzet in plaats van een verantwoord mensenmaaltje – gewoon nog in een normale enkele koelkast kwijt. En als ik drie slimme kinderen blijk te hebben kunnen ze, zoals de kaarten nu liggen, alle drie gaan studeren. Ik kan gemakkelijk met alle kinderen tegelijk gaan fietsen. En als ze na school allemaal een vriendje mee naar huis willen nemen is het wel druk en lawaaiïg, maar geen complete heksenketel. Ik kan nog koken in het formaat pannen waarvoor ik niet op een krukje hoef te gaan staan om erin te roeren.
Eigenlijk valt het dus allemaal wel mee met dat Grote Gezin van ons. Misschien is het wel vooral een term die ik gebruik als excuus voor de drukte en de chaos af en toe. Maar laten we dat vooral onder ons houden.
Wanneer vind jij dat je kan spreken van een groot gezin? Met hoeveel waren jullie vroeger thuis? En hoe groot is je eigen gezin?
Ik ben zelf lang enig kind geweest en dat wilde ik voor mijn eigen kinderen niet. We droomden van 3 of 4. Maar na 2 zijn we gestopt. Het risico voor mijn gezondheid was te groot. Ik heb daar best een tijd mee gezeten maar inmiddels heb ik er gelukkig vrede mee. Ik ken vrij veel gezinnen met drie of meer kinderen. En de drukte verschilt erg per gezin. Ik observeer graag hoe anderen hun gezin managen 😉
mijn schoonmoeder komt trouwens uit een gezin van 11 en dat was een drama. Veel van haar broers/zussen hebben echt behoorlijke last van hun jeugd. Maar dat had er meer mee te maken dat hun ouders zo’n groot gezin gewoon helemaal niet aan konden.
Ik heb twee zusjes. Zelf heb ik vijf kinderen. Mijn vader kwam uit een gezin met 13 kinderen. Dat vind ik echt veel.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Sporttape van de Etos en hun service
Ik was zelf ook enig kind. Dus ik wou zelf niet 1 kindje, maar 2 of 3. Het werden er twee. Wiskundig gezien: een verdubbeling van de generatie ervoor. Dus mijn ouders vinden dat druk. En vol. Terwijl mijn vader 8 zussen heeft en 6 broers (15 kinderen dus). En dat was ook vol, en druk. Al hadden ze evenveel slaapkamers als wij hebben: een voor de jongens en een voor de meisjes.