Een open brief aan mijn vader

Lieve pap,

Je zou vandaag zestig geworden zijn. Maar het mocht niet zo zijn. Je laatste verjaardag was vijf jaar geleden al en we gaven je een lullige plant. Een rode Anthurium, want wat koop je anders voor iemand die binnenkort dood gaat? Wat was ik blij toen jaren na jou die plant ook eindelijk dood ging pap; het was een slecht cadeau en daar werd ik elke keer als ik naar mama’s vensterbank keek aan herinnerd.

Ik moet nog zo vaak aan je denken. Elke dag vraag ik me dingen af die jij zéker geweten zou hebben. Moet je een buitendeur compleet afkrabben voor je hem gaat schuren en schilderen? In welke provincie ligt Olst ook alweer? Hoe maak je de perfecte soezen? Op de meeste van mijn vragen weet Google het antwoord ook wel, maar jij vertelde het zoveel smeuïger en met zoveel plezier, omdat er bijna niets was waar je níet iets over wist.

We zijn je allemaal niet vergeten, maar we hebben onze levens weer opgepakt. Sommige dagen, zoals je verjaardag vandaag, hebben nog wel een scherp randje, maar we snijden ons er niet meer tot bloedens toe aan. We herinneren ons het mooie en dat overschaduwen we niet meer door getreur. Het gaat ons goed pap.

Je eerste kleinzoon is niet meer dat kleine mannetje achter wiens buggy je zwabberde toen je net weer wat kon lopen. Hij is zes en hij kwam gisteren opgetogen thuis uit school met de mededeling: „Ik heb sinds vandaag verkering mama!” Hij heeft jouw olifantengeheugen en je slimmigheid: hij zit als zesjarige in groep 4 en heeft het daar enorm naar zijn zin. Je brede interesse heeft hij ook: zo bedacht hij vorige week dat hij wil leren noten lezen.

Morris, de baby die nog in mijn buik zat toen je hoorde dat je niet meer zou genezen, is vier jaar. Hij is een druktemaker en een ondeugd, maar tegelijk ook het liefste jongetje dat je je kan voorstellen. Als je hem voorleest of knuffelt kan hij zo verschrikkelijk glunderen dat ik hem ‚mijn lieve glimworm’ noem. Hij kan tegenwoordig zelf fietsen en hij is een kieskeurige eter, dus met de maandagspinazie met gehaktballen doet hij zijn maaltijd voor de hele week.

En Dex, Dex is ons cadeautje. We konden niet zonder medische hulp zwanger worden, Frank en ik, weet je nog? Dat bleek niet helemaal te kloppen. Er diende zich nog een vanzelfje aan. Dex is twee, hij is zo dwars als elke andere tweejarige. Als je ja zegt, zegt hij nee. Als jij links wil, wil hij rechts. Maar het maakt niet uit, omdat hij zo grappig is komt hij overal mee weg. Je zou hem fantastisch gevonden hebben. En hij jou! Ik ben benieuwd of jij hem – zoals Frank zo graag zou willen – allang naar de kapper zou hebben gejaagd, of dat je – net als ik – zijn warrige haar zo leuk had gevonden. Ik denk dat dit voor de verandering een punt is waarin je het roerend met je schoonzoon eens zou zijn.

Ik vind het zo verdrietig dat je ze niet kan leren kennen. En zij jou niet. Wat zouden jullie samen veel zijn gaan doen en zien. Gelukkig telt hun andere opa een beetje voor twee. Hij onderneemt met een eindeloos geduld van alles en nog wat met hen en draait er zijn hand niet voor om mijn drie jongens tegelijk mee op sjouw te nemen. Naar de landmachtdagen. Naar het buurthuis. Of naar de supermarkt! Op zaterdag! De man is een held!

Mama heeft het lang moeilijk gehad. Ze is een mooie lieve vrouw en je hebt gezegd dat ze niet alleen hoefde blijven. Dat wilde ze ook niet. Maar daten als vijftiger, na ruim dertig jaar huwelijk, ga er maar aan staan. Er was volgens haar geen man die aan jou kon tippen, maar ze vond er één van wie ze is gaan houden. Die ook slim is en een handige klusser. Want wat dat betreft heb je de lat hoog gelegd. Mannen die hulpeloos kijken als je hen vraagt een lamp op te hangen, díe hoefde ze niet. Maar haar huidige vriend is een aardige man. Hij is goed voor haar en leuk met ons en de kinderen. Je zou hem best gemogen hebben denk ik.

Als ik bejaarde stellen samen dingen zie ondernemen steekt dat altijd wel wat. Ik had dat jou en mam ook gegund. Als zemelende oude bejaarden, of ‚schijndooien’ zoals jij dat zo charmant kon bewoorden, samen naar de markt, naar een museum, samen tuinieren.

Jullie waren mooi samen en je hoort er nog altijd bij. En als ik dan ‚s avonds op de bank naar links kijk en ik zie daar mijn lieve Frank, dan hoop ik maar dat dat samen oud worden voor óns wel is weggelegd. Zoals op de afbeelding hier beneden. Vol liefde en humor en met een eeuwig soort mentale jeugdigheid. Zoals jij die tot je vijfenvijfstige wist te behouden.

Ik hou van je pap. Gelukkige verjaardag!

0

Reacties

reacties