Achter het huis waar ik ben opgegroeid was een brandgang, waar ik hele middagen speelde. Samen met een heleboel klasgenootjes, die in dezelfde straat woonden. Voetballen, badmintonnen, verstoppertje of tikkertje spelen, stoepranden, landje veroveren, rollerskaten; mijn steegvriendjes en ik verzonnen elke dag wel iets leuks om te doen. Ik ben dan wel enig kind, maar ik had elke dag speelkameraadjes genoeg bij de hand. Allemaal van mijn leeftijd.
Fast forward
Ik wilde heel graag meer dan één kind. Zodat ze elkaar zouden hebben, in leuke, maar vooral ook in moeilijke tijden.
Mijn drie jongens spelen samen, maar de laatste maanden zijn het vooral nog de jongste twee die naar elkaar toe trekken. Zij zitten nog een beetje in dezelfde belevingswereld en kunnen heerlijk samen aanrommelen met de Duplo, het keukentje, een bak autootjes of een paar speelgoeddino’s.
Thomas voelt zich met zijn 7 jaar al te groot voor veel van hun spelletjes. Maar in tegenstelling tot zijn moeder vroeger heeft hij geen bergen buitenspeelvriendjes bij de hand. Er wonen geen leeftijdsgenootjes in de straat. Niet één.
Geen leeftijdgenootjes in de straat
Toen we hier ruim zeven jaar geleden onze intrek namen hebben we er nooit zo op gelet of we in een kinderrijke buurt terecht kwamen. We kozen voor een prettig huis, met een tuin, waaraan weinig hoefde te worden opgeknapt. Want ik was al hoogzwanger en tonnetjerond. We kozen voor goede scholen en voor groen en voorzieningen in de buurt. Maar die kínderen, tja, daar kan een makelaar je ook weinig over vertellen.
Je staat er ook niet zo bij stil op zo’n moment. Ik niet in elk geval. Ik verwachte een báby. Geen basisschoolkind. Ik heb me echt niet zo druk gemaakt om de vraag of er andere baby’s in de buurt woonden. Om gezellig met de mijne op een speelkleed te liggen met een rammelaartje. Maar die baby is een zevenjarige geworden. En omdat er tóen geen baby’s waren, zijn er nu ook geen andere jongens of meisjes van zeven.
Aan beide kanten hebben we buurkinderen, maar die zijn allemaal al 10+, dus al veel te groot voor mijn knullen om lekker mee buiten te spelen. En Thomas zit op school in een ander postcodegebied, waardoor zijn klasgenootjes allemaal aan de andere kant van een enorm drukke weg wonen. Een weg met een kindermonumentje op de stoep, met na al die jaren nog steeds regelmatig verse bloemen erbij. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt mijn kinderen daar zelf te laten oversteken.
Ik heb hier dus regelmatig een verdrietige hangerige grote jongen, die wil buitenspelen, maar niet weet met wie-hie-hie. Hij mag alleen naar het park, maar daar treft hij geen klasgenootjes. Daarvoor zijn we echt afhankelijk van de speelafspraakjes op dagen dat er geen zwemmen of sport is.
Als ik vandaag opnieuw een huis kon kiezen zou ik dat heel anders doen. Ik gun mijn jongens zo enorm wat ik had. Ik wens het hen zo erg dat ik er soms buikpijn van krijg en niets liever zou doen dan verhuizen naar een wijk vol vijf- tot negenjarige kinderen. Want ik wens mijn jochies vriendjes in de straat. Die gewoon tot vervelens toe bij elkaar aanbellen, om te vragen of de ander kan komen buitenspelen.
Hebben jullie het beter getroffen dan wij, met kinderen in de straat of in de buurt?
Precies ons verhaal en mijn gevoel. Hou me maar vast aan het feit dat ze steeds zelfstandiger worden en uiteindelijk hun vriendjes van wat verderop zelf kunnen opzoeken.
Ook ik ben enig kind, juist daarom hoopte ik meer dan 1 kind te mogen krijgen. Gelukt! We hebben er 2.
Ik groeide op in een kinderrijke buurt, waar veel buiten werd gespeeld. En toch had ik niet veel vriendjes en vriendinnetjes.
Wij woonden in de stad Utrecht, waar buiten voor de deur spelen niet zo veilig zou zijn, met een busbaan voor de deur. Inmiddels wonen we in de provincie Groningen, op een boerderijtje in the middle of nowhere, met de dichtstbijzijnde buren op 1km. Het andere uiterste dus.
Buiten spelen met buurtkinderen zit er dus niet in.
Dat wisten we. Maar onze kinderen kunnen heerlijk buiten spelen, het avontuur begint zodra ze de deur uit stappen. En vriendjes en vriendinnetjes vinden het heeeeeel leuk om bij ons zoontje (4) te komen spelen. De breng- en haalservice naar vriendjes toe, nemen we graag voor lief.
Boerderij Zinin onlangs geplaatst…Van alles en nog wat, inclusief muizen
Oef, ik begrijp je probleem. HIer gelukkig wel een overvloed aan kids, wat ook niet altijd even fijn is (wat dat betreft wel een beetje eens met Melissa), maar wel blij dat hij in ieder geval de keuze heeft. En ik zelf had vroeger ook een straat vol schoolgenootjes. Ik kan me dus heel goed voorstellen, hoe belangrijk je het vind en hoe je je daar best even ongelukkig over kan voelen. Succesjes
Miranda onlangs geplaatst…Project Life Oktober 2014
Wij hebben in een Vinexwijk gewoond met enorm veel kindjes, ook in de leeftijd van mijn zoon (7 jaar) Helaas heerste daar veel jaloezie en werd er veel geroddeld over andermans kinderen en opvoeding.
Ondanks al de kindjes zag je dat er allemaal groepjes waren, als een vriendje van mijn zoon er niet was dan ging hij niet met een ander kindje spelen. Want dat klikte gewoonweg niet. Ik ben daar gelukkig weg, want ik werd doodongelukkig van de negatieve sfeer in de buurt. Ik wil maar zeggen dat zelfs een kinderrijke buurt geen garantie voor kinderplezier is!
Maar als ik jullie was zou ik echt overwegen te gaan verhuizen, het heeft ons heel veel goed gedaan.
Wat naar voor jullie! Goed dat Thomas buiten wil ravotten (ipv computerafspraakjes). Overwegen jullie om te verhuizen?
Wij wonen in een wijk met ook jonge kinderen zoals de onze. Vanuit onze tuin kom je op een plein met speeltoestellen en grasveld waar ze kunnen spelen. Hun toekomstige school is op 300m van ons huis. Ideaal dus. Maar goed, daar dachten we ooit een keer anders over: We kozen dit leuke huis in deze kindvriendelijke omgeving, want we wilden ook graag kinderen. En toen kwamen die niet. Na 2 jaar fertiliteitskliniekbezoek maakte de kindvriendelijke buurt ons een beetje verdrietig. Gelukkig kwam dat alsnog onverwacht goed.
Succes met de vriendjeszoektocht!
Wij hebben er zo op gelet, dat we in een kinderrijke straat terecht kwamen. En dat is gelukt hoor, compleet met straatspeeldag en Halloween vieren en zo. Maar ja, Juul bleek pdd-nos te hebben en totaal niet met die kinderen te kunnen spelen; ze begrepen elkaar niet. Wat er dus op neerkwam dat zij heel erg haar best deed en zij haar zolang pestten tot ze huilen naar binnen rende. Dat was het einde van het buitenspelen.
Maar het ziet er reuze gezellig uit allemaal…
wij wonen in 1 van de slechtste straten van ons dorp (Maarja wat wil Je, zijn sloopwoningen)
Er zijn hier wel een paar kindjes die ietsje ouder zijn dan mijn zoontje maar als ik naar de ouders en hun families kijk dan weet ik nu al dat hun kindjes een slechte invloed zouden zijn op mijn zoontje.
Mochten wij hier voor langer blijven wonen dan zal ook hij geen klasgenootjes in de buurt hebben want hij zal niet naar een school hier in het dorp gaan.
Maar wie weet wat de toekomst brengt
Heel herkenbaar. Wij hebben er wel bewust rekening mee gehouden. Er waren geen huizen in de buurt waar we willen wonen dus hebben we een opknaphuis gekocht wat ons geld gaat opleveren. Dochter is nu 1. De planning is voordat ze 5 is te verhuizen naar de buurt waar we wel willen wonen. En tot die tijd gaan we veel naar de kinderboerderij, bibliotheek, etc waar ze met andere kinderen kan spelen.
Goh, je kan daar ook niet echt rekening mee houden, toch? Want voor hetzelfde geld kregen de ouders van die oudere buurtkindjes nog een nakomertje. Of verhuizen er opeens twee gezinnen met basisschoolkinderen naar jullie straat. Of omgekeerd, kies je een plek met buurtkindjes, maar blijken dat rotkinderen te zijn, of verhuizen ze een half jaar later zelf weer…
Same here, Kim. Mijn oudste had een klasgenootje twee deuren verder wonen maar die is nu verhuisd naar de wijk vlakbij school. Hij is niet zo’n prater maar hij is er behoorlijk ondersteboven van. En ik nu dus ook..
Oooh wat naar…. ik kan heel goed begrijpen dat je dat je kinderen toewenst. Wij hebben het heel erg getroffen met een nieuwbouwwoning in een wijk vol kinderen. We wonen aan het pleintje waar de hele buurt zich verzameld. Vroeger speelde ik zelf ook heel veel buiten! Enne, verhuizen is geen optie? Of wil je zo ver niet gaan?
Linda onlangs geplaatst…1000x sorry lieve zoon
Vervang 10-jarigen door meisjes en het zou ons verhaal kunnen zijn. De zoon vindt meisjes 0.
Over een paar jaar komt dit wellicht goed 😉
Elke onlangs geplaatst…Over een toekomstige Rode Duivel 😉
Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Alleen wonen hier wel leeftijdgenootjes, maar het zijn meisjes en die vindt onze zoon 0.
Over een paar jaar denkt hij er beslist anders over 😉
Wij wonen vlakbij jou, maar dan in die slechte buurt 😉 met veel kindjes, die niet zo’n positieve invloed hebben op mijn gevoelig meisje van 4 en vooral op mijn niet op mojn 7 jarige knul.
Toen we het huis kochten dacht ik alleen; wat handig; als je de poort open doet sta je in een redelijk afgezette speeltuin! Maar verhuizen zit er niet in…
Zo herkenbaar. Wij wonen ook in een straat zonder buitenspeelvriendjes. En ja ik heb ook zo vaak gewenst dat het anders was. Mijn meiden, 3 jaar leeftijdsverschil, hebben altijd samen gespeeld. Zeker niet ideaal. De een doet spelletjes die eigenlijk te kinderachtig zijn en de ander doet spelletjes en activiteiten waar ze eigenlijk te jong voor is. Nu de oudste naar de middelbare school gaat is het voor haar makkelijker. Zij kan overal heen fietsen, maar de jongste is meer en meer afhankelijk van speelafspraakjes
En wat houdt je tegen om te verhuizen naar de andere kant van die weg?
mijn kinderen zijn even oud en hier is het exàct zo! De jongste twee trekken naar elkaar, school is een dorp verder en de oudste verveelt zich dus soms. Wij hebben wel een buurmeisje waar ze heel goed mee opschiet, maar die is er maar om de week en vaak is haar agenda dan vol leuke activiteiten. Moeilijk om zien hé.
oef ja… Ik woon in een soort konijnenvinex die ontploft van de generaties buitenspelers. Wat sneu voor Thomas zeg 🙁 en indirect ook wel voor jou 😉