Bijna een echte hardloper

Terwijl ik gisteravond gedachteloos door de filmrol van m’n telefoon swipete, kwam ik voorbij een foto van een familiefeestje van van de week. Huh?! dacht ik. Dat ben ík!

Ik had mezelf in eerste instantie niet herkend in het gezelschap op de foto. Het moet nog wennen, het feit dat ik min of meer op gewicht ben. Je zou me zelfs slank kunnen noemen inmiddels. Dat voelt heerlijk, want dat ben ik al zo’n tien jaar niet meer geweest.

En nu dan? Een beetje op de bank zitten slank zijn en hopen dat ik dat blijf?

Natuurlijk niet!

Daar ben ik veel te onrustig voor en daarvoor was ik ook teveel een jojo. Op gewicht blijven gaat niet vanzelf. En bovendien: deze nieuwe manier van leven is er één die me is gaan passen als een lekker jasje. Een jasje dat mag blijven.

Of moet ik zeggen dat deze nieuwe levensstijl me net zo gegoten zit als m’n runningshorts? Want het is vooral dankzij het hardlopen dat ik nu weer zo lekker in mijn vel zit. Het is ware liefde geworden, tussen mij en mijn loopschoenen.

Een hardloper? Ik? Doei!

Als je me een aantal jaar geleden verteld zou hebben dat ik zoveel plezier zou krijgen in hardlopen, zou ik je voor gek verklaard hebben. Zware dingen tillen in de sportschool: ja graag! Buiten rondjes rennen, zonder echt ergens naartoe te gaan: nee doei, echt niet!

Het kan verkeren. Want wat ben ik het heerlijk gaan vinden, hardlopen. Dat heeft wel heeft heel lang geduurd. De afgelopen jaren liep ik nooit echt structureel, maar ik trok wel steeds opnieuw mijn loopschoenen aan, als ik onbewust vond dat daar een reden voor was.

Ik heb me door Start to Run mp3’s heen geploeterd, omdat ik te zwaar was.
Ik heb gerend, omdat ik boos was.
Ik heb gerend, omdat ik geen tijd kon vinden voor de sportschool.
Ik heb gerend uit ontevredenheid over mezelf.
Ik heb gerend, omdat mijn hoofd zó vol zat dat ik er van weg wilde.
Ik heb gerend, omdat de avond zo mooi was, dat ik een reden zocht om buiten te zijn.
Ik heb gerend, omdat ik moest nadenken.
Ik heb gerend in rouw.
Ik heb gerend om de drukte van mijn gezin even te ontvluchten.
Ik heb gerend, omdat ik niets wilde voelen dan ademnood.

Steeds was er wel een aanleiding, maar nooit duurde de liefde lang. Ik en hardlopen, dat waren altijd maar korte flirts. En die waren zelden gebouwd op iets moois, meestal kwam dat rennen voort uit zwaarte. Zwaarte van mijn lijf. En vaak ook van mijn hart.

Echte liefde

Tot afgelopen winter. Je kon er recent al wat over lezen. Ik rende dwars door een depressie heen, kwam daar weer uit en het gaat goed met me. Ik ben fit, tamelijk blij met mezelf en tussen mij en lopen is het liefde geworden. Ik voel me er zo goed bij, dat ik wil dat het blijft!

Het is langzaam opgebloeid. We leerden elkaar steeds beter kennen, die loopsport en ik. Ik ben dankbaar voor wat het bracht. En wat het me geeft, zonder iets terug te vragen. Rust, focus, fitheid.

We hebben een positieve relatie nu. Ik geniet van het hardlopen, plan mijn dagen eromheen, zet er mijn wekker kanonnenvroeg voor, stel doelen en durf mezelf inmiddels bijna een Echte Hardloper te noemen.

Doelen

Misschien ben je benieuwd naar de doelen die ik stelde? Ik ben nogal een ongeleid projectiel en ben van mening dat als ik iets echt wíl, dat ik het dan gewoon maar moet dóen. Zorgen maken komt later wel.

Zo ging het toen ik besloot dat ik ruim 20 kilo zou moeten afvallen en zo ging het ook toen ik me plots zat in te schrijven voor hardloopevenementen. Omdat doelen je gemotiveerd houden. En omdat het me fantastisch leek om eens aan een groot evenement voor Echte Hardlopers mee te doen, want poeh, ik ben er bijna één, immers.

In mijn agenda prijken nu alvast de 15 km lange Zevenheuvelenloop (november dit jaar) en de Halve Marathon van Egmond (januari 2018). Niet meteen de meest logische keuzes om mee te beginnen, maar ik wilde niet voor de makkelijke weg kiezen, maar voor mooie races. En dat zijn het beide. De één door de heuvels tussen Nijmegen en Groesbeek en de ander langs het strand en door de duinen van Egmond. Een herfst- en een winterloop dus, in Nederland, maar dat vergeten we gewoon maar even. Van hardlopen krijg je het warm, niks aan de hand!

Ik had me ingeschreven en bedacht me vervolgens pas: “Oké, hoe ga ik dat aanpakken?” Ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen hoor. Ik loop nu ook al best aardige afstanden op een acceptabel tempo. En desnoods finish ik op wilskracht of kruip ik op de achterbank van de bezemwagen. Maar het zou natuurlijk wel tof zijn als het allemaal een beetje góed gaat. Zodat ik nadien kan zeggen: “Ja! Nu ben ik een echte!”

0

Reacties

reacties