Bij de bevalling van een vriendin

Sommige dingen zijn zo overweldigend mooi dat je ze eigenlijk niet in woorden kan vangen. Fenomenale zonsondergangen op vakantie bijvoorbeeld, waarop de natrillende warme lucht alle kleuren oranje heeft die er bestaan. Of de liefde, kussen en knuffels van je kinderen, compleet met lief gebrabbel of woordjes en snot.

Ik heb nóg een prachtige ervaring die ik maar niet goed in tekst krijg samengevat. Maar speciaal voor jullie ga ik het toch proberen.

Het is ergens begin voorjaar als ik met een zwangere vriendin in een sushi-restaurant zit. We kletsen over van alles. We zien elkaar niet heel vaak, zij en ik, maar we weten wat we aan elkaar hebben en we begrijpen elkaar goed.

„Wat doe je eigenlijk met V. als de bevalling begint?” vraag ik haar. V. is haar zoon van bijna twee. Ik heb al bedacht dat ik wel op hem kan passen als de baby geboren gaat worden. „Je kan hem gerust bij mij brengen,” bied ik dan ook aan.

De vraag

„Nou,” reageert ze met iets van een lach om haar mond. „Dat kan dus niet…”

En net terwijl ik me afvraag waarom dan wel niet maakt ze haar zin af: „We wilden je namelijk vragen om bij de bevalling te zijn.”

Daar ben ik stil van. Wát een bijzondere vraag.

„Als je wil hoor,” voegt ze eraan toe. „Denk er maar rustig over na.”

Maar dat hoef ik niet. „Ik ben er graag bij! Wauw, wat een speciaal verzoek.”

Ze heeft duizendenéén goede redenen om behalve haar man een extra, vertrouwd persoon bij de geboorte van haar tweede kindje te willen hebben en dat ik dat mag zijn is echt een enorme eer.

Logistiek

Zo’n bevalling laat zich natuurlijk niet zo goed plannen. En ik ben onderdeel van een gezin met twee freelancers en drie kinderen. Geen dag is bij ons hetzelfde en de kinderen gaan niet naar de kinderopvang of BSO. Laat dan maar eens acuut alles uit je handen vallen als je vriendin belt dat ze weeën heeft.

“Dag schatjes, mama gaat naar een bevalling. Ik weet niet hoe lang het duurt. Er liggen boterhammen in de trommel. Probeer niets stuk te maken. Papa is rond middernacht weer thuis.”

Mijn kinderen zijn zes, vier en twee. Dat gaat dus niet.

Maar dat hoefde ook niet. Ze zou, om verschillende redenen, met 38 weken worden ingeleid. Er zou dus een datum zijn. Dat maakte het allemaal een stuk gemakkelijker.

Het is zover

Midden in de zomer, op een warme vrijdagmiddag, fiets ik met een goed gevulde cameratas, flesjes vitaminewater, stroopwafels en nog wat andere verzoekjes naar het ziekenhuis. Er zou een babymeisje geboren gaan worden! Terwijl ik de trappers van m’n bakfiets als een malle in het rond jaag zit ik te grijnzen als de Cheshire Cat. Zien jullie niks aan mij, denk ik bij elke voorbijganger die ik inhaal. Hoe kan het nou dat je niets aan me ziet?!

Op de fiets, in de zon, voel ik me zo bevoorrecht. Ik ben zelf drie keer met een keizersnede bevallen, ik heb geen zussen, ik ben geen doula of verloskundige en tóch zou ik bij een bevalling zijn. En vooral: ik zou een heel lief stel vrienden kunnen helpen, door er gewoon te zijn én door foto’s te maken, want dat hadden ze me gevraagd.

In de kraamkamer

Wat ik vooral niet wilde was heel aanwezig zijn. In de kleine kraamsuite voel ik me in eerste instantie toch een beetje een indringer. Ik klungel wat aan op m’n iPhone en probeer zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Af en toe maak ik een foto. Als de weeënopwekkers het infuus binnendruppelen gaat het ineens snel, zó snel!

Vanachter de zoeker van de camera zie ik een grote golf van gemene rugweeën en pijn en angst en J. en M. die zich daar samen doorheen proberen te slaan. Het is ontroerend mooi en tegelijkertijd voel ik haar pijn. Niet letterlijk, godzijdank, maar oh, wat leef ik mee.
  

De verloskundige wil graag even weten wat de stand van zaken is en dus ga ik even op de gang staan. Om binnen een paar minuten alweer binnen geroepen te worden, want de baby; die wil niet meer wachten.

Ik haast me weer achter de camera en probeer respectvolle hoeken op te zoeken en niet in de weg te lopen.

Met natte ogen maak ik enorm veel foto’s van de geboorte van een prachtig donkerharig meisje.

“Wat is ze mooi he? Mooi is ze he Kim? Je vindt haar toch wel mooi he?” blijft de meteen verliefde moeder maar roepen. Dat kan ik alleen maar duizend keer beamen. Ze is prachtig. Haar naam is prachtig. En ze hoort bij een prachtig gezin: mooie ouders en een heerlijke grote broer.

Als ik later die avond op de fiets naar huis zit biggelen de tranen over mijn wangen. Wat een bijzondere dag. Wat een cadeau dat ik het mocht meebeleven. En wat wonderlijk dat er in mijn hart plaats is voor nog meer kindjes, al zijn het niet eens mijn eigen.

Ben jij ooit bij de bevalling van iemand anders geweest? Of was er behalve je partner een bekende bij je eigen bevalling? Ik zou het leuk vinden om erover te lezen! Je kan deze blogpost liken met het hartje hier beneden. Delen kan natuurlijk ook, met de social icons.

16

Reacties

reacties