„Politie meldkamer Den Bosch,” klinkt het aan de andere kant van de lijn.
„Goedemorgen,” ratel ik, „ik ben mijn tweejarige kwijt. Hij is blond, iets meer dan een meter lang, hij heeft een gestreept shirtje aan en…”
„Ho ho ho,” maant de telefonist me tot kalmte en stelt wat gestructureerde vragen.
„Hoe lang is hij al weg? Hebt u de hele woning al uitgekamd en een eventuele schuur of garage? Hoe heet hij? Wat heeft hij aan? Is hij te voet of heeft hij een driewieler of een fietsje bij zich?”
Ik word ter plaatste nog eens tien jaar ouder dan ik al geworden was tijdens het kwartier dat we zelf al aan het zoeken zijn geweest.
Ik kan niet eens meer op zijn geboortedatum komen!
Beeld: Erwinius
Weggelopen in een pretpark
Mijn jongste blijkt een ondernemend type.
In de zomervakantie was hij al eens afgedwaald in Irrland, een Duits speelpark van 30 hectare, zonder omroepsysteem of centraal informatiepunt. En ik was vergeten hem – zoals ik meestal doe tijdens uitstapjes – zo’n papieren armbandje met mijn telefoonnummer om te doen. Angstige momenten volgden, waarin Frank en ik systematisch de omgeving uitkamden van de grote hooiberg, waarin de kinderen aan het spelen waren. Met twee jammerende kinderen in ons kielzog, die ook geschrokken waren. Waar was hun broertje toch gebleven?!
Ik haalde me na tien minuten echt wel doemscenario’s in mijn hoofd. Irrland is een immens groot park, de wereld is gek, mensen zijn niet te vertrouwen en mijn kind spreekt alleen maar en piepklein beetje Nederlands en zal niet meer zinnige informatie kunnen verschaffen dan zijn eigen naam. Hoe zouden we hem in hemelsnaam kunnen terugvinden?
Uiteindelijk was het onze oudste die na twintig angstige minuten zijn broertje spotte. Die was zich van geen kwaad bewust en had een eind verderop hele mooie reuzeDuploblokken gezien, waarmee hij rustig was gaan spelen.
We gingen die vakantie nog eens terug naar Irrland en ik schreef mijn telefoonnummer op de armen van de jongens met een permanent marker. Het is dat ik het van Frank niet op de kindertjes mocht laten tattoeëren: “Wat nou als je ooit een ander nummer krijgt?” Ik pakte dus maar een Edding, hoewel ik ze nog liever alledrie van een GPS-zendertje had voorzien. Keurig achter het oortje ofzo; dat ziet niemand.
Het is soms best druk en véél, drie jongens, maar dat betekent niet dat ik er één zou willen achterlaten in het buitenland. En op de momenten dat ik dat eventueel wel een serieuze optie zou vinden zitten we meestal thuis aan de eettafel en dan kan het dus helemaal niet.
Beeld: Troy B. Thompson
Kwijt in de buurt
Terug naar gisteren. We zijn met zijn allen buiten, voor ons huis. Ik ben in de tuin aan het werk. Frank voetbalt met de kinderen. „Waar is Dex?” hoor ik hem plots vragen. Hij loopt naar het ene eind van de straat, ik naar het andere eind. Geen Dex. Ik kijk in huis, want de voordeur had open gestaan. Geen Dex.
Oké, paniek! Ons huis ligt aan een sloot. Terwijl Frank met middelste in de bakfiets de hele buurt uitkamt hol ik langs het water om te checken of er nergens een jongetje met een lichtblauw gestreept shirtje dobbert.
Pffff… Wat een stress kan je voelen op zo’n moment.
Frank heeft Dex na een minuut of twintig nog steeds niet gevonden. Ik stommel op oranje Crocs als een kip zonder kop door de wijk en bel ondertussen de politie. Er zijn ook allemaal drukke wegen in de omgeving en met een tweejarige on the loose wil ik geen risico’s nemen. Inmiddels zijn ook mijn schoonzus en schoonvader gaan zoeken. Ik stuur in paniek wat tweets uit. En ik haast me naar het winkelcentrum verderop, waar we altijd boodschappen doen. Een vertrouwde route voor Dex. Frank is in het park gaan zoeken.
De visboer aan het begin van het winkelcentrum heeft geen jongetje alleen langs zien sjouwen. Hij kent Dex, maar hij was ook druk geweest, dus hij zou hem gemist kunnen hebben. De huismeester wordt erbij geroepen. Hij gaat het winkelcentrum van voor naar achter uitkammen. Wie weet is Dex in één van de winkels.
Politie onderweg
De wijkagent belt: er is een team onderweg om te helpen zoeken. Later blijkt er zelfs een Burgetnet alert te zijn uitgestuurd.
Frank belt: hij heeft Dex nog steeds niet gevonden.
Mijn werktelefoon gaat: Aaargh, nu even niet hoor!
Mijn werktelefoon gaat nog eens. Wel verdorie! Toch maar even opnemen dan en uitleggen dat het nu even niet schikt.
Aan de andere kant van de lijn hoor ik echter geen klant. Het is de huismeester van het winkelcentrum. De visboer heeft geen idee hoe ik heet, maar kent wel mijn bakfiets, waarop bedrijfsreclame staat. Even googelen op Babybij en hij heeft mijn bedrijfstelefoonnummer te pakken.
Dex is terecht! Hij is gevonden in de Jumbo, de supermarkt helemaal achterin het winkelcentrum. Het heeft dus even geduurd voor de huismeester hem zag: die is vooraan begonnen met zoeken en winkel voor winkel afgelopen. Om hem uiteindelijk in één van de laatsten op zijn route te vinden.
Dex is volstrekt niet onder de indruk van alle commotie. Hij heeft een hele logische verklaring voor zijn uitstapje.
„Maar moppie, wat ging je nou bij de Jumbo doen?!”
„Even een ballon halen.”
En inderdaad: hij heeft een knalgele Hallo Jumbo ballon op een stokje in zijn vuistje geklemd.
Veilig met een naamarmbandje
Ik kom dus ogen tekort met dit meneertje. Op zoek naar een oplossing om hem veilig te houden stuitte ik op de Roundy. Een rubber armbandje waar een briefje met een telefoonnummer in kan, zodat ik gebeld kan worden als hij verloren loopt.
Een comfortabele versie van het plastic strandarmbandje, één die hij elke dag zou kunnen dragen. Want soms is alleen goed opletten net niet genoeg: een kindje kan in de seconde dat jij je even omdraait verdwenen zijn, zo blijkt.
Wat leer je je kinderen?
Als je kinderen wat groter worden is het al wat gemakkelijker. Je kan ze dingen leren om ze veilig te houden. Ben je benieuwd wat ik mijn jongens mee gaf?
- Een grens: ze mogen niet voorbij de betonpaaltjes aan weerszijden van de straat.
- Weet wie je bent: ze kennen hun voor- en achternaam.
- Weet waar je woont: ze kennen ons adres.
- Als je toch verdwaalt raakt: ga dan naar een mevrouw, liefst één met kinderen, of naar iemand in een uniform.
Het schijnt elke moeder wel eens te overkomen, daarom wil ik graag weten: ben jij al eens een kind kwijt geweest?
Oh wat schrikken. Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt. Maar met net zo’n ondernemende dochter als jou zoon hou ik mijn hart vast.
Slim de dingen die je ze hebt geleerd! Ga ik zeker onthouden!
Wat ik de meiden o.a. leer is dat ik ze wil kunnen zien. En dat zolang ze mij kunnen zien, ik hen ook kan zien. Werkt goed als ze wat jonger zijn. Later moet je ze toch iets meer loslaten.
Oh ennuh: gelukkig nog niet mee gemaakt!
Zelfde leeftijd als jouw kinderen, alleen dan meisje-jongen-meisje…vooral die meisjes bleven/blijven wel in onze omgeving zeg maar.
Laat ze ook vaak oefenen met adres/huisnummer/achternaam opzeggen en schrijf inderdaad ook met uitstapjes nummer op onderarm.
Even afkloppen…
Jeeeee…schrikken!!! Gelukkig is het goed afgelopen; stel je toch eens voor…
Maar stiekem moet ik ook wel lachen en hopelijk jullie ook als jullie dit op z’n 30e verjaardag nog eens aan hem vertellen. Wat een ondernemend boefje met z’n twee jaar! Naar de Jumbo! Alleen! Voor een ballon! Hahaha
Vakantie in Italië. Roel 3 jaar oud, niet bang voor water. Strand. De rode vlag ging omhoog en de lucht was pikzwrt en het begon te onweren.
Waar was Roel? Zijn vader en ik zochten het hele strand af, we raakten steeds meer in paniek. Weer teruglopen.
Daar zat Roel. Op de handdoek. Waar waren jullie nou?
Het is natuurlijk een hele serieuze zaak maar ik heb enorm hard moeten lachen om je manier van schrijven! Ook zo heerlijk onschuldig dat de kleine Dex gewoon een ballon ging halen. Maar dood eng! En als antwoord op je vraag: ik ben ook wel eens een kind kwijt geraakt of liever vergeten. Hier schrijf ik erover: http://www.ninjamoeder.nl/?s=Vergeten&submit=Zoeken
Ninja Moeder onlangs geplaatst…Moeder aan de zuurstof
20 minuten! Een eeuwigheid. Ik zou al helemaal op zijn van de stress. Ik raakte Klaas ooit kwijt in de Hema, niet lang, maar lang genoeg voor mij. Hij bleek in de etalage in een strandstoel te zitten 🙂
An onlangs geplaatst…Yellow and glitter
Zowel vorig jaar als dit jaar Isis (nu 5) kwijt geweest op de camping op Terschelling. Vorig jaar bleek ze in een tent te spelen, dit jaar was ze met en vriendinnetje op avontuur. Het liep tegen 22u en werd dus al donker. Toch dit jaar niet in paniek want ze wist aardig de weg en is mondig genoeg. En heeft zo’n rubber armbandje met min telefoonnummer erop. Ze kwamen vrolijk aangerend: oh sorry we waren de tijd vergeten!
Wat een schrik. En ja, ik heb het ook wel gehad. Dochter is te vertrouwen mara de zonen hebben een aandachtspanne van een fruitvlieg en zijn zeer creatief en fantasierijk, hm. Hoewel ik ze met argusogen in de gaten houdt is het me toch wel eens gebeurd. En ik spring ook direct in de stress… nog een geluk dat ze jou en hem daar kennen! Dat hoef je in een grote stad niet te proberen…
Ik ben het bangst voor de “gewone” ongelukken, dus ben ook een stuk geruster sinds ze een zwemdiploma hebben en de oudste twee een gsm en een redelijk vermogen om te praten en niet ál te domme dingen meer te doen. Ik spreek inderdaad in een pretpark een verzamelpunt af, geef telefoonnummers mee in broekzak (mag niet meer op de arm schrijven boven het 8e jaar…)
Mammalien onlangs geplaatst…Het drama van een dochtertje met lang haar
Ooooh afschuwelijk… Ik kan me helemaal inleven. Met de bijbehorende buikpijn en knijpende keel…. Je zou bijna gaan nadenken over een tuigje. GPS is ook geniaal. Peutercachen.
Ruth onlangs geplaatst…Kringloop vondst ~ Gebladerte van glas
Tjonge, dat is echt stresslevel 9 volgens mij. Is mij ook bij allebei de jongens een keer overkomen. Met de oudste woonden we nog in Amsterdam en lieten de hond in het park uit. Hij was toen ook 2. Terwijl we in rap tempo de slootjes afgingen en iedereen hadden gealarmeerd, kwam hij nietsvermoedend op zijn dooie gemakje een soort bospaadje uit. Gewoon op avontuur had hij bijdehand gezegd. De jongste was 3 toen hij zoekraakte in het winkelcentrum. Terwijl we inmiddels al zo’n 10 minuten aan het zoeken waren en er steeds meer mensen meededen, zagen we hem helemaal aan de overkant van het plein lekker langs de winkels slenteren. Hij was gewoon zelf aan het shoppen zei hij. Maargoed, in pretparken en dergelijke schrijf ik ook met permanent marker het telefoonnummer op hun armpjes. Dat werkt het best. Ook al zijn ze inmiddels 5 en bijna 9.
Ook van die avonturiers dus, de jouwe. Heerlijk he? :-))
Pff wat een verhaal! Wij hebben zijn een keer Pim (2) kwijtgeraakt. Ik was gaan hardlopen en M zat met de oudste een spelletje te doen. Pim raakte ineens verdrietig want ik had hem geen kus gegeven. M zei dat ik zo terug kwam maar dat was voor Pim niet genoeg. Terwijl M dacht dat Pim weer was gaan spelen, was Pim naar buiten gelopen om mij te zoeken. Hij had nog nooit de voordeur open gedaan. Tot nu dus… Het duurde gelukkig niet lang voordat M doorhad dat hij weg was. Hij vond Pim op zijn sokken aan het eind van de straat. ‘Mama zoeken!’. Sindsdien zitten alle deuren en de poort hier dus op slot…
Poeh! Ik zou in jou geval geloof ik blij zijn geweest dat ik er zelf niet bij was. Ik heb ook altijd de deuren op slot tegenwoordig.
Phfieuw. Mijn hartslag ging omhoog en er staat zweet in mijn handen. Oh, wat fijn dat hij terug is. Het is me gelukkig nog nooit overkomen. Maar het is wel een van mijn grootste angsten. Helemaal met een paar drukke wegen op (kinder-) loopafstand.
Mijn eigen kinderen ben ik nooit kwijt geweest, een buurmeisje wel, tot 2 keer toe, een keer terwijl ze onder mijn hoede was. Had ze zich verstopt in haar eigen tuin. Zij vond het een leuk spelletje, ik was op van de zenuwen. Haar ouders waren haar ook ooit kwijt; meteen een burenzoekactie, politie er bij en doodsbenauwd de waterkant afspeuren. Uiteindelijk vonden we haar, slapend bovenin ons stapelbed, de dekens helemaal over zich heen getrokken.
Wij leerden onze kinderen vooral toen ze klein waren: niet uit het blok, bij ons blijven als we ergens naartoe gaan, melden als je ergens naartoe gaat. Meer is nooit nodig geweest.
Het was het vrijwel het eerste dat ze mij vroegen: weet u zeker dat hij niet nog ergens in of om het huis is? Wat een ramp zeg, als zoiets je ook nog eens overkomt met het kind van een ander!