Mijn droom is altijd geweest om een wat groter gezin te hebben. Daar had ik zo mijn redenen voor; die zal ik van de week nog bloggen. Maar poeh. Af en toe heb ik momenten waarop ik denk: als ik dít geweten had, had ik het bij het één kind gehouden!
1. Jaloezie
Zit ik met één kind te knuffelen, gooit binnen een halve minuut nummer twee zich ook op m’n schoot. Jaloers! En nummer drie volgt binnen luttele seconden. Met een beetje geluk levert die hele stapel kinderen die zich plots op me stort me geen tand door de lip op. Vaak ook wel.
Alles wordt minutieus door m’n kinderen bijgehouden.
Krijgt hij niet een druifje meer?
Hee, hij mocht gisteren ook al als eerste in de douche!
Oh-hóóóh, zijn voorleesboekje is een bladzijde langer!
Alles wordt door de heren langs een meetlat gelegd. Opdat het recht zegeviert.
Zegeviert dat in hun ogen niet? Berg je dan maar!
Wat dat betreft lijkt het me een stuk praktischer om één kind te hebben, dat je helemaal kapót kan verwennen, zonder gemopper van broers of zussen.
2. Ruzie
Eigenlijk zou ik zo’n zwart-wit gestreept pak moeten hebben en een fluitje om mijn nek. En misschien ook maar meteen een gele en een rode kaart. Geel: een waarschuwing. Rood: naar je kamer. Want oef, ik loop soms hele dagen te scheidsrechteren.
Redenen tot ruzie te over. De één verliest met een spelletje. De ander heeft de verkeerde kant op geademd. A pakt precies het spelletje waarvan B bedacht dat hij het ook wilde, toen hij het A zag pakken.
Soms Vaak krijg ik er een punthoofd van en verlang ik vanuit de puntjes van mijn tenen naar de eerste dag dat er hier eens niemand naar elkaar schreeuwt. Of naar het eerste etmaal dat er he-le-maal niet gehuild wordt. Door niemand. Oh, alleen het idee al, wat heerlijk!
Het hebben van één kind scheelt een boel enorm veel gekibbel en geruzie in huis, trust me.
3. Duur
Sjongejongejonge, wat zijn die kinders duur! Ze eten in een dag de fruitschaal leeg en die voeten groeien elke volle maan een halve maat. En die lange lijven? Daar komt iedere keer als ik met mijn ogen knipper een milimeter bij. Ik blijf kleren aanslepen.
Hadden we één kind gehad, dan had dat vast een Eigen Stijl. Door mij aangemeten, met allerlei toffe blousjes en schoenen en accessoires. Maar nu raas ik eens in de zoveel tijd door de H&M, het liefst tijdens de sale. Ik hanteer maar vier criteria bij het aankleden van mijn kinderen: betaalbaar, passend, heel en schoon.
Het meeste wat we doen moet in drievoud. Dure zwemlessen. Maal drie. Sport. Maal drie. Naar de kapper. Maal drie. Tig jaar in de luiers. Maal drie. Al onze potjes lopen drie keer sneller leeg dan wanneer we één kind hadden gehad.
Oh, en met één kind waren we niet van de zomer die hele Route du Soleil af gaan rijden met een volgestouwde achterbank. Echt niet! Dan waren we in het vliegtuig gestapt naar een avontuurlijker bestemming.
4. Logistiek
Neem het allemaal maar eens ergens mee naartoe, de hele bups. Dat is vaak een kostbare toestand, maar los daarvan ook gewoon een heel gedoe. Ik heb twee ogen en drie kinderen. En ze sjezen vaak precies daarheen waar ik een seconde níet kijk. Twee naar links, één naar rechts. En wat doe je dan?! Behalve je strot open trekken in de valse hoop dat het werkt? “JONGENS! STAAN BLIJVEN! NU!”
Een oppas regelen is ook moeilijk met een drietal. Want wie wil er nou op drie druktemakers TEGELIJK passen, terwijl ze nog wakker zijn? Niet heel veel mensen, is onze ervaring. Zelfs de oma’s vinden dat na een paar uurtjes wel mooi geweest.
Speelafspraakjes? De een spreekt aan de ene kant van Den Bosch af, de ander aan de andere kant en ik pendel op en neer met mijn bakfiets, die bij elke halte zwaarder wordt. Sporten? Allemaal op een andere tijd, dus ook dat is een heel geschipper.
Een eitje met één kind
Misschien onderschat ik het leven met één kind wel, maar als ik zo eens terugdenk hebben mijn ouders het in mijn ogen echt wel gemakkelijk gehad, met alleen maar mij.
Ik zou mijn drietal voor geen goud inleveren en ik ben blij dat ze elkaar hebben, maar soms denk ik wel eens: als ik van tevoren wist wat ik nu allemaal zou weten, zou ik dan weer voor meerdere kinderen kiezen?
Ik kan er alleen geen antwoord op geven. Het heeft beide zijn voors en tegens, het is bovendien niet altijd een keuze en zo’n hypothetische vraag heeft ook eigenlijk helemaal geen zin. Want ik geniet van wat ik heb. Elke dag opnieuw. Zélfs al kost die kluwen knullen me af en toe een tand door mijn lip.
Hoeveel kinderen heb jij en wat vind je daarvan? Denk je dat het gemakkelijker is als ouder van één kind? Of ben je een ouder van één en kan je me uit eigen ervaring vertellen hoe je dat ervaart? Ik lees graag van jullie!
Wie, zo herkenbaar. Hier ook maar twee kinderen. Maar alleen al de jaloezie af en toe dat doet me soms wel afvragen of ik de juiste keuze heb gemaakt. Of dat ik iets verkeerd doe. Want bij anderen hoor je altijd verhalen dat ze zo lief samenspelen…
Linda onlangs geplaatst…10 Redenen waarom jij stom bent!
Leuke blogpost. Mooi oprecht geschreven!
Ik merk dat mensen met 1 kind indien ze willen hun leven enigszins hetzelfde kunnen laten, met wat aanpassingen. Shoppen, oh kind mee, desnoods in buggy. Vanaf dat je er twee hebt doe je dat niet meer (zo makkelijk). We doen veel meer in het teken van de kinderen, want als zij het leuk hebben, kunnen wij ons ook ontspannen.
Hier is 1+1 = 3. (Jij komt op 5 uit, I guess) Er is kind 1, en kind 2, en de interactie (burgeroorlog of allesvermorzelende liefde) tussen beiden. Weten ze beiden zich goed en veilig op de trap te begeven, dan is er nog de gevaarlijke interactie tussen beiden (elkaar kietelen op de trap bijvoorbeeld).
Maar zo ook met de liefde. Voor elk van hen afzonderlijk. Maar als ze samen schattig zijn, dan smelt ik ter plaatse weg. Dan is 1 en 1 ook 3. Niet te houden, zo schattig, lief en allesomvattend.
Nederbuur onlangs geplaatst…Koken met een Nederlander
Wij hebben ook 3 kleine jongens (1, 3 en 5 jaar). Die derde wilden we al lang al vond ik het wel een gok, je weet immers niet of je het in de toekomst allemaal aan kunt. En ze zijn alledrie leuk en schattig. Maar zonder of met een kind zouden we denk ik wel minder vaak boos moeten worden en wat meer mogelijkheden hebben voor onszelf. De enige zorg die blijft kunnen we straks de drukke levens managen en kunnen we alles betalen.
Ik heb 1 kind (meer wilde helaas niet lukken, maar ben er nu OK mee) en herken veel van wat je schrijft; omdat ik een drukke baan heb gaat de aandacht ook niet vol naar kinderkleren kopen etc., veel dingen schieten er een beetje bij in. Hier ook tonnen speelafspraken en die weer combineren met werk en afstanden rijden (de school herbergt kindjes uit allerlei dorpen om ons stadje heen). Wat ik fijn vind aan met z’n drietjes zijn is dat het voelt als een drie-eenheid, een kleine liefdevolle unit in een drukke wereld. Maar een groter gezin had me ook absoluut leuk geleken.
leuk logje, ik heb drie kindjes (de jongste zijn een tweeling, dus echt ‘bewust’ was dit niet, al had ik altijd wel al graag drie kindjes ‘gewild’, in de mate dat je dit voor het kiezen hebt). In ieder geval: ik ben het met Maai eens: geen kindjes hebben is veel gemakkelijker. En nu wij toch beslisten dat we graag kindjes wilden, vind ik drie perfect. Ik was zelf ook met drie thuis, en dat geeft een gezellige drukte, maar het blijft overzichtelijk 🙂 Bovendien zijn er wisselende coalities, wat tot gevolg heeft dat geen van de kinderen uitgesloten wordt. Dat jaloers zijn en afmeten, dat ken ik wel en frustreert me soms mateloos. Maar het weegt niet op tegen het plezier om hen samen te zien spelen! MIjn oudste dochter kon zichzelf echt niet bezig houden, en nu ze met drie zijn heb ik er soms veel minder ‘werk’ aan, dus wat mij betreft is het een win-win situatie. Ik speel ze ook schaamteloos tegen elkaar uit (vooral de tweeling dan): prijs het ‘flinke’ kindje, waardoor het ‘dwarse’ kindje ook flink wil zijn… Tweeling hebben heeft eigenlijk bijna alleen maar voordelen 😉
Hoi, zelf heb ‘k 1 dochter die nu 10 jaar is. Zeker de laatste jaren hebben we het vaak fijn. Als we plots zin hebben in een uitje dan zijn we ook meteen vertrekkensklaar. Soms zijn er wel momenten dat ik er eens bij stilsta hoe het later voor haar gaat zijn, zonder broers of zussen. ‘k Schreef er onlangs nog een blogpost over: https://soezeberen.wordpress.com/2015/06/04/alles-heeft-een-ritme/
Katrien (Soezeberen) onlangs geplaatst…Lentekolder
Ha, herkenbaar, drie druktemakers hier ook! Toch twijfel ik nooit. Ik vind het onbetaalbaar voor hen: de oudste is heel zorgzaam voor de kleinste, ziet overal het gevaar voor kleine broer, neemt hem trots mee op de speelplaats, middelste gaat dolgraag met kleinste van de glijbaan en kruipt af en toe bij grootste in bed, en kleinste die staat te trappelen tot wanneer de broers terugkomen van school of ’s morgen om ze wakker te kriebelen. Mijn kornuiten zetten dan wel op ongeveer dagelijkse basis het huis op stelten, maar ik zou voor geen geld ter wereld maar één kind willen. Eerlijk? Liefst van al wil ik nog eentje, maar die vreselijk vermoeiende zwangerschap en de hopen was die hier constant rondslingeren (en die bij een zesde persoon in huis waarschijnlijk uit de wasplaats zal puilen) houden me voorlopig tegen!
Dit zijn precies de redenen waarom ik twijfel aan een tweede..
Haha, leuk geschreven weer. Ik heb er drie en geloof me of niet, als ik niet weer zwanger hoefde te zijn, nam ik er nog 1;). Maar alle bovenstaande punten check. Ik denk meestal niet dat ik er liever 1 wil, doe maar meteen dan even helemaal geen…
Maai onlangs geplaatst…Mie met venkel en geitenkaas
Hm, ik heb 1 kind, maar zou graag een 2de kind willen in de toekomst. Ben dus benieuwd naar je post later in de week 😉 ik vind 1 kind trouwens ook al heel ingewikkeld en uitputtend. Ik heb ook regelmatig (bijna) een tand door mijn lip!
Zelf ben ik enig kind. Als kind vond ik dat prima, maar nu ik ouder ben denk ik af en toe dat het wel heel leuk zou zijn om een broer of zus te hebben. Overigens stond op mijn verlanglijstje als kind altijd wel op 1: zusje en op 2: broertje. Ik herinner me nog dat ik het daar een keer met mijn moeder over had en dat zij toen zei dat ze dan net zo veel van dat zusje of broertje zou houden als van mij. Daar schrok ik wel van, zeg! -)
Zo herkenbaar!