Eerlijk? Ik voel me vaak maar een nep-volwassene. Eentje die gewoon maar een beetje met de grote mensen meedoet. Alsof. Gewoon kopiëren wat zij doen en het laten lijken alsof je erbij hoort. Of ik nu aan het werk ben, rekeningen betaal of dingen voor de kinderen regel, het voelt vaak wat alsof ik een rol speel. Als ik in de spiegel kijk zie ik heus wel dat ik de achttien, de twintig en de dertig ruim gepasseerd ben, maar tussen mijn oren wil dat niet zo landen.
Sommige leeftijdgenoten vind ik ontegenzeggelijk volwassen. En dat kan hem in van alles zitten. Een zekerheid die ze uitstralen bij alles wat ze doen. Of een keurig huis met een volledig op elkaar afgestemd interieur. Een gedefinieerde kledingstijl. Een bepaalde baan of een zekere mate van bereisdheid. Het hebben van een dressoir. Een Echte Carrière. Kennis van zaken over lastige grote mensen zaken zoals hypotheken of verzekeringen. Het is niet één vast ding, het kan van alles zijn.
Ergens weet ik wel dat de meeste mensen maar gewoon wat doen. Maar sommigen zijn in mijn ogen zo overduidelijk volgroeid. Bij mezelf zie ik dat allemaal niet zo. Ik voel me vaak alsof ik voor-spek-en-bonen met de volwassenen meedoe.
En toch zijn er momenten waarop ik ineens besef: ohja, verhip, ik ben zevenendertig en het is voor het ecchie.
♥ Als ik word aangesproken als Thomaszemoeder, Morriszemoeder of Dexzemoeder door kindjes van beneden de anderhalve meter.
♥ Als ik een briefje moet schrijven voor een leerkracht, omdat één van de kinderen niet kan gymmen of eerder zal worden opgehaald.
♥ Als ik door piepjonge cassières word aangesproken met u of mevrouw.
♥ Als zelfs artsen waar ik mee te maken krijg jonger zijn dan ik.
♥ Als ik door een winkel loop en bij veel kleding of schoenen constateer dat het Te Jeugdig voor me is.
♥ Als ik word voorgesteld aan kennissen of collega’s van mijn lief.
♥ Als ik tijdschriften lees, waarin volwassen celebs in het paspoortje bij hun foto een geboortejaar na 1990 hebben staan. Hoe kán dat?!
♥ Als ik met een hele zwik kinderen op de achterbank van onze gezinsauto naar de andere kant van het land rijd.
♥ Als ik een boodschappenkar helemaal vollaad met gezinsdingen, zoals acht pakken melk, zes broden, chocoladepasta, fruithagel en eten voor een week.
♥ Als ik merk dat ik nu, sinds kort, verschrikkelijk goed kan invoelen hoe mijn moeder zich gevoeld moet hebben in bepaalde situaties.
Maar nu Frank en ik een grote verbouwing van de benedenverdieping van ons huis aan het plannen zijn, schiet mijn volwassenheidsfactor toch echt weer tekort. Het liefst zou ik hulpeloos mijn vader bellen, voor suggesties en pasklare oplossingen.
Jammergenoeg is hij er niet meer. En dat is ook wel een reality check. Als je één of beide ouders mist, dan moet je het pas écht zelf gaan doen. Met de volwassenen mee.
Voel jij je een echte volwassene? Of heb je – net als ik – ook vaak het gevoel dat je maar een rol speelt?
Ontzettend herkenbaar ja! Laatst ook dat ik met een vriendin bij Bridget Jones in de bioscoop zit en me realiseer dat we langzaam in van die ‘vrouwen van middelbare leeftijd’ die zich veel te jong gedragen en waar ik me vroeger aan ergerde aan het veranderen zijn. Niet tof. Net als dat jaartallending in tijdschriften. Waar ik altijd jonger /even oud was als de geïnterviewden ben ik nu bijna standaard ouder. Ik voel me nog helemaal niet zo oud, eh…volwassen.
Oh zo herkenbaar!
Ik heb het vooral als ik met de kinderen aan het fietsen ben in het verkeer, en dat IK dan degene ben die hen aan de binnenkant laat fietsen, zeg wanneer ze mogen oversteken en wijs op gevaar.
Een ander moment als ik in de supermarkt de berg gezinsboodschappen op de band laat en het dan sorteer op gewicht en soort: de zwaarste dingen eerst en alle gekoelde producten bij elkaar in één tas. Kan je nog volwassener worden dan dit?!
geertruurzaam onlangs geplaatst…Geen rijbewijs hebben: stom of stoer?
Ohja, op de fiets heb ik dat ook inderdaad, als ik de hele meute door het verkeer gids.