Wie hield Webkim nou eigenlijk voor de gek?

Om sneller te worden moet je langzaam lopen, leerde ik de afgelopen tijd. Je kan namelijk door training je anaerobe drempel verleggen, zodat je minder snel het punt bereikt waarop het ongemakkelijk wordt en je gaat verzuren.  Bovendien word je door deze manier van trainen sneller op lange afstanden: je basissnelheid gaat omhoog.

Ik ben geen expert, dus ik ga er niet over uitwijden, maar als je het interessant vindt kan je bijvoorbeeld hier meer lezen. Zelf doe ik dat graag, Googelen en lezen over hardlopen. Ook dát maakt me op den duur een betere loper.

Langzaam lopen is moeilijk, vind ik. Ben je net zo blij dat je een beetje tempo in de benen hebt en dan moet je kilometers lang lopen inhouden.

Ik was in mijn tienerjaren een fanatiek ruiter en ik begrijp nu ineens hoe een fris paard zich voelt, dat aan het begin van de lente weer onder het zadel mee naar buiten mag. Zó graag voorwaarts willen, maar voortdurend geremd worden. Vreselijk!

Altijd te hard lopen

Ik liep mijn duurlopen dan ook steevast te hard. Wat me op oogrol-smileys van La Coach kwam te staan, in onze app evaluaties. Want zulke loopjes zijn wel heel lekker, maar niet heel efficiënt. Het trainingseffect is ver te zoeken als je als hardloper alleen maar hard loopt.

“Sorry!” was dan m’n come-back. “Ik kán het gewoon niet. Ik probeer het wel, maar ik kan gewoon niet langzaam lopen.”

Oké. Dikke vette bullshit, Kim van twee weken geleden.

Je kan het best langzaam lopen. Je dóet het alleen niet.

Facebook tips

Ik vroeg zelfs al eens om tips op Facebook.

Help! Mijn langzame duurlopen lukken niet. Hoe kan ik langzaam lopen? Wat moet ik doe-hoe-hoen?!

Ga zonder muziek! tipte de één.

Ik luister altijd podcasts! zei een ander. Of luisterboeken, vulde iemand aan.

Je moet gewoon een hartslag- of een tempoalarm instellen op je Garmin, meende iemand.

Heb ik állemaal al gedaan, typte ik aanstellerig, met een huilerige emoticon om mijn punt te maken. Helpt niet!

Wederom:

Dikke. Vette. Bullshit, Kim van twee weken geleden.

Je houdt gewoon jezelf voor de gek.

Iedereen kan langzaam lopen

Langzaam lopen is supermakkelijk. Dat is hoe je begon. Het is alleen wel saai. En het voelt log. En ongemakkelijk.  En een kilometer duurt twee keer zo lang. En je denkt misschien – zoals ik dat heb – dat mensen denken dat je een sukkel bent, in plaats van een snelle lichtvoetige hinde.

Ik ben altijd bang dat een Echte Hardloper even stopt om me onder mijn kin te kriebelen: “Ohhh, wat schattig, een beginnend hardlopertje, koedie-koedie-koedie.” Maar hee, die mogen er ook zijn! Been there. Vrij kort geleden nog. Beginners zijn de max. Want die zijn begonnen! En dat is het moeilijkste gedeelte.

Maar je kan wél langzaam lopen, Webkim! Ook zonder een ketting met een ijzeren kogel aan je been.

Het is een kwestie van toewijding. Stick to the fucking plan! Want dat plan is er om je naar de marathon te loodsen, je blessurevrij te houden en je een betere loper te maken.

Dus: ik ben eenvoudigweg gestopt met mezelf voor de gek te houden. Ik stel een alarm in op mijn Garmin. En als mijn hartslag te hoog wordt, dan zorg ik dat -ie zakt. Ik doe niet meer alsof ik niks gehoord of gemerkt heb, zoals soms met de snooze van mijn wekker. Ik laat mijn tempo zakken. Ik denk aan de boekhouding, aan RTL Z, aan wiskunde en aan Rail Away. Soms wandel ik. Het is saai. Een kilometer duurt twee keer zo lang. En ik denk nog steeds dat mensen denken dat ik een sukkel ben in plaats van een lichtvoetige hinde.

Maar ik doe het. En ik ben enorm trots dat het me nu al een paar keer gelukt is om een hele training in de lagere hartslagzones te blijven.

Al overweeg ik wel om wat shirts, tanktops en jasjes te laten bedrukken op de rug met:

Ik kan veel sneller.
Dit is een hartslagtraining.

Of:

Ik loop je er op m’n sloffen uit.
Maar dat mag niet van La Coach.

0

Reacties

reacties