Het is een raar gebeuren. Als je eenmaal een kind hebt, ben je zelf Het Grote Mens.
En grote mensen zijn nooit bang. Tenminste, dat denken mijn bloedjes vaak. En hoewel ik altijd graag eerlijk ben in mijn emoties, omdat ik het belangrijk vind dat ze weten dat zij dat ook mogen, heb ik toch angsten opzij gezet.
Mijn kinderen hebben me zelfs van sommige dingen genezen! Hier licht ik er alvast drie uit, maar er is nog zoveel meer, misschien voor een latere post.
Niet meer bang voor onweer
Onweer: ik vond het altijd vreselijk. Als ik alleen thuis was en het onweerde ging ik in bed liggen met de dekens over me heen, ik zette de televisie heel hard of ik ging iemand bellen. We spreken niet over de dagen dat ik nog My Little Pony keek, nope, in dit scenario ben ik al lang en breed volwassen. En heel erg bang voor onweer. Those days are over.
Zodra ik merk dat mijn kindjes het wat spannend vinden ben ik de held.
Dan kraam ik clichés uit als ‘de engeltjes maken een foto’ of ik leer hen tellen hoe ver het onweer weg is. We zitten met z’n allen in de dakkapel op zolder en eigenlijk geniet ik tegenwoordig wel van zulk noodweer. Gerommel, geflits en gedonder op zolder. Met z’n allen is dat fijn, we bouwen herinneringen van natuurgeld.
Naar het onweer kijken op zolder.
Niet meer bang voor beestjes
Ik heb een jongensgezin en jongens zijn gek op beestjes. Kevertjes, wormen, torretjes. Het kan ze niet klein en kruiperig genoeg zijn. Ik had een bloedhekel aan die plastic vergrootglasbakjes waarin je je zelf gevangen insecten kan bekijken. Want er werden om de haverklap beestjes met teveel poten onder mijn neus gehouden. Gelukkig blijkt er gewenning op te treden.
Hoewel ik ze nog steeds liever niet in huis wil (“Naar buiten met dat beestje!”) ben ik inmiddels redelijk immuun voor insecten. Sterker nog: als er in de tuin een lekkere dikke spin zit waar de jongens niet bij kunnen prop ik hem wel in zo’n bakje. Kim in het wild. Oh yeah.
Niet meer zo bang voor mensen
Dat klinkt wel heel wereldvreemd. Wat ik bedoel is dat ik me nooit zo op mijn gemak voelde in groepen mensen die ik niet of maar een klein beetje ken. Lastig, tijdens schoolevenementen bijvoorbeeld. Of zelfs gewoon op het plein, toen mijn oudste net naar school ging.
Dat heeft vooral te maken met kletsen over ditjes-en-datjes: daar blink ik echt niet in uit.
Gelukkig hebben mijn kinderen er de afgelopen jaren voor gezorgd dat ik voortdurend in dat soort situaties terecht kom. En guess what: oefening baart kunst. Ik trek tegenwoordig een stuk gemakkelijker een blikje smalltalk open. En dat is niet alleen in schoolsituaties handig, ook in mijn werk komt het me goed van pas en bijvoorbeeld op blogevents.
Welke angsten hebben jouw kinderen bij je weggenomen? Of wat heb je van ze geleerd?
Dus het wordt beter, de schoolplein ervaring? Goed om te weten. 😉 Ik moet er ook best een beetje aan wennen, eerlijk gezegd.
Corine onlangs geplaatst…5 x Sinds ze naar de basisschool gaat..
Ja, het wordt beter. Tenminste, zo ging het hier wel. Het was echt iets waar ik een beetje in moest groeien.
Dat van die beestjes, heel herkenbaar! Voorbeeld: Mijn zoontje, van toen nog 3 jaar oud, duikt ineens onder de eettafel en als hij weer boven komt klemt hij een oorwurm tussen zijn vingertjes en zegt heel trots: “Kijk mama, een diertje!” Jakkes, weg met dat diertje.
Zelf had ik last van lichte agorafobie, dat is nu mede door mijn zoontje verleden tijd. En als ik ’s nachts naar de wc moest, deed ik onderweg alle lichten aan die er waren. Nu loop ik aaprelaxed in het donker om te plassen, zelfs het licht in de wc laat ik uit.
Oh nou dan moet het met diebeestjes angst nog goed komen. Heb ook twee jongens en een heel stoer meisje. En laat hun papa nou toevallig docent biologie zijn….
Maai onlangs geplaatst…Jongensmoeder