Vandaag is de Week van de Eenzaamheid gestart. Een week van bewustwording over eeenzaamheid: veel meer mensen dan je zou denken voelen zich alleen. En een week van initiatief. Nodig eens iemand uit. Of doe mee aan één van de activiteiten door het hele land waar mensen elkaar ontmoeten.
Eigenlijk loop ik al langere tijd rond met het idee een blogpost te schrijven over dit onderwerp. Het is namelijk zo’n taboe om eenzaam te zijn. Maar het komt veel vaker voor dan je denkt. Ook bij mensen van wie je het misschien helemaal niet zou verwachten.
Zoals bijvoorbeeld bij mij.
En nu dat eruit is – pfff… eng! – zal ik proberen het jullie uit te leggen.
Verborgen eenzaamheid
Kim eenzaam? Maar ze heeft een man en drie leuke jongens en ze is altijd druk met van alles en nog wat.
Ja, dat klopt. Maar dat zegt niets over het gevoel waarmee ik regelmatig thuis op de bank zit.
Toen ik kort na mijn studietijd in Den Bosch kwam wonen had ik een fijn vriendenclubje. We deden van alles samen. Naar films en festivals, spelletjesavonden, uit eten, middagen op een terras hangen, fotograferen, gewoon bij iemand thuis avonden tv-kijken en slap ouwehoeren en we gingen zelfs samen op vakantie. Eigenlijk was ik zelden een dag alleen.
Door de jaren heen is die vriendenclub uit elkaar gevallen. De enige van die vrienden die ik nog heel vaak zie is nog steeds mijn beste vriend, maar ook mijn man en de vader van mijn drie kinderen.
En met een dierbare vriendin uit mijn studietijd heb ik sinds kort weer wat contact, maar ze woont veertig minuten vanaf Den Bosch.
Buiten mijn familie is mijn cirkel tegenwoordig klein. Heel klein. Eigenlijk té klein.
Ik heb elke dag mensen om me heen (waarvan minstens drie kleine). Er is elke dag leven in de brouwerij. Er is nooit stilte. En toch voel ik me alleen.
Het steekt regelmatig.
Als ik kerstkaarten wil schrijven en uit een pakje van 10 nog overhoud.
Als ik me afvraag of ik mijn verjaardag moet vieren, maar het maar laat, omdat ik eigenlijk niet zou weten wie ik moet vragen.
Als Frank een drukke periode heeft met veel werk en ik behoefte heb aan wat gezelligheid.
Als ik gewoon even zin heb om te kletsen over vrouwendingen.
Als ik zin heb om voor veel mensen te koken. Of een feestje te geven.
Als ik verdrietig ben.
Als ik hoop dat ik voorlopig nog niet doodga, omdat het lullig voor Frank en de kinderen is dat er dan niemand komt.
Als ik op Facebook foto’s voorbij zie komen van vrouwen met een boel vriendinnen.
Maar hoe komt het dan?
Eenzaamheid kan een heleboel verschillende oorzaken hebben. Bij mij is het grotendeels een keuze.
Eigenlijk ben ik wel een sociaal mens denk ik. Ik functioneer goed in groepen mensen die ik ken. En ik houd enorm van gezelschap en gezelligheid.
Het is alleen zo jammer dat er een groot onzeker monster in mijn hoofd brult.
Mensen zitten vast niet zo op je te wachten. Met jou kan je niet echt een intelligént gesprek voeren. Die andere vrouwen zien er allemaal beter uit dan jij. Je huis is echt niet mooi en netjes genoeg om anderen uit te nodigen.
Het is echt een boosaardig monster. Een restant uit de tijd dat ik een eetprobleem had en elke centimeter die ik innam al teveel vond. Ik ben genezen, maar de littekens op mijn ziel zijn er nog steeds. En een restant van hoe enorm ons gezin vorig jaar gekwetst is door iemand uit onze nabije omgeving: ik vertrouw mensen niet meer zo snel.
Daarbovenop zijn er ook nog de (seizoens-)depressies, waardoor soms elke vorm van contact, elke prikkel te veel is. Soms. Maar niet altíjd. En dat maakt het nog lastiger.
Een heerlijke familie, maar toch vaak alleen.
“Ik ben gewoon een huismus,” zeg ik geregeld tegen mijn spiegelbeeld, om mezelf voor te houden dat het allemaal wel oké is zo. “Ik heb er niet zo’n behoefte aan om voortdurend op sjouw te gaan.”
En dat is ook wel zo. Ware het niet dat ik niet zou weten met wie ik dat zou moeten doen op de momenten dat ik het wél wil. Behalve dan met mijn beste vriend. Die ook mijn man is. En de vader van mijn kinderen. Die dus op ze past als ik de hort op wil. En verder is er die ene lieve vriendin. Die ik nu ook al niet supervaak zie en die gaat verhuizen naar de andere kant van de provincie.
There. I said it. Eén. Eén vriendin. En dat maakt soms dat ik me een impopulaire sneuneus voel. Terwijl ik eigenlijk gewoon heel leuk ben!
Want als je eenzaam bent mankeer je niet per se iets. Je bent niet per se een gekkie. Eenzaamheid is niets anders dan ‘je alleen voelen’. En dat kan iedereen gebeuren. Van bejaarde tot huismoeder, van carrièretijger tot student en tja, ook mij.
Mensen om me heen
Elke dag begeef ik me in sociale cirkels. Voornamelijk tussen andere moeders: op het schoolplein, op zwemles, op judo, in de speeltuin. Waarschijnlijk zijn het vrouwen waarmee ik voldoende gemeen heb voor op z’n minst een kop thee.
Maar in plaats van iemand uit te nodigen sluit ik me af en sta ik fanatiek met mijn neus in mijn iPhone te kijken ‘of ik nog mail heb’. Spreek me vandaan maar niet aan! zegt mijn hele houding vaak. En dat doen mensen dus ook maar niet meer.
Want ik ben de vrouw met de onzichtbare verdedigingslinie.
Ik houd iedereen op veilige afstand. Met het idee dat iedereen als dertiger al hele vriendengroepen heeft. Waar ik echt niet meer bij pas. En durf.
Terwijl ik tijdens het smeren van een boterham met kaas wens dat ik iemand kon bellen om samen te gaan lunchen.
Terwijl ik in december zou wensen dat we met ons gezin bij een tof Oudejaarsfeest zouden kunnen aansluiten.
Terwijl ik mijn verjaardag maar weer voorbij laat gaan met het excuus: “Ach joh, laat maar, ik zit precies drie dagen tussen de kinderverjaardagen in.”
Terwijl ik als Frank ’s avonds werkt wens dat ik ook eens iemand anders zou kunnen bellen dan mijn moeder.
Wat doe jij?
Ik vind dat eenzaamheid geen taboe zou moeten zijn. Ik vind dit een enorm gênante blogpost die ik met samengeknepen billen plaats, maar ik hoop dat het iets doet.
Dat je ervoor uit durft te komen als je iets in mijn verhaal herkent.
Dat je gaat nadenken over wat je eraan zou kunnen doen.
Dat je je misschien wat meer durft open te stellen.
Dat je eens iemand uitnodigt van wie je vermoedt dat diegene zich soms alleen voelt.
Zelf ga ik ook concreet iets doen in De Week van de Eenzaamheid. Voor een ander. Daarover vertel ik jullie binnenkort meer!
Voel jij je wel eens alleen? Hoe groot of klein is jouw cirkel van mensen om je heen?
Spot on, dit is ook mijn verhaal … Het is heel fijn om te lezen dat ik hier niet alleen in sta en dat jij dit hier zo goed verwoordt. Top!
Jouw post ontroert me. Zo’n moeilijk onderwerp en je toch zo bloot durven geven. Ik herken me er ook wel in en ook dat raakt me…
Lotte onlangs geplaatst…GML #2: weekends, popcorn en zorgenkindjes
Hoi,
Wat mooi geschreven. En hoe herkenbaar. Eén vriendin, en een paar leuke van vroeger maar net te ver weg… Het maffe is dat dit het eerste is dat ik van je lees. En ik vind je niet sneu, ik vind je nu al een topwijf!
Holy F*** wat eng herkenbaar. De tranen schieten me in mijn ogen, want ik had dit kunnen schrijven. En wat zou ik dit blogje graag delen op Facebook… maar durf ik dat? Wat zullen mijn ‘vrienden’ wel niet denken?
Swan onlangs geplaatst…De Schwalbe-Koning
Mooi verwoord! Er worstelen veel mensen met het probleem eenzaamheid, gedachtes in het hoofd door wonden uit het verleden.
Nadat ik zelf steeds meer alleen begon te staan, relatie over en vriendengroep verwaterde, heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ben opzoek gegaan naar een eetclub en zo is alles gaan rollen. Kreeg de tip over Fellas en NMLK activiteiten sites om op een laagdrempelige manier erop uit te gaan met leuke diverse mensen. Daar heb ik leuke jaren gehad en behoorlijk wat nieuwe vrienden aan over gehouden.
Ik zou zeggen: ga er voor, je hebt niks te verliezen! Ik wens je heel veel geluk met alles.
Is mijn verhaal, behalve de 3 kinderen 🙂
Dapper hoor!
Hallo Kim,
Zelf ken ik het monster waar jij over schrijft niet, maar toch herken ik iets in je verhaal. Toen ik 30 was kreeg ik mijn eerste kind en daarvoor wilde ik thuis zijn. Twee jaar lang deed ik alles met mijn dochter tot ik er gek van werd. Ik wilde nu eindelijk wel eens met iemand praten over vrouwen dingen. Ik voelde mij ook eenzaam ondanks mijn lieve man. Ik woonde hier in een nieuw dorp. Tot er iemand tegen mij zij, je moet weer gaan werken! Ik voelde mij een vreselijke moeder toen ik mijn kind naar de crèche bracht, maar wat ben ik daar van op geknapt! Drie dagen per week er uit heerlijk! Ik was er vier dagen volledig voor mijn dochter, en ik werd er een leukere en vrolijker moeder van. Bij mijn tweede kind ben ik maar een jaar volledig thuis gebreven en toen weer gaan werken. Via mijn werk kreeg ik “vrienden” er waren feestjes en uitjes van mijn werk. Ik werkte in winkels en werd op straat herkend en kreeg een goede vriendin die ik nog steeds heb. Bij mij is het dus vanzelf goed gekomen. Ik denk dat als je een thuis moeder bent de eenzaamheid gauw de kop op steekt. Ergens is het goed dat we kunnen twitteren maar van dat facebook werd ik na drie dagen gek en heb het uit gezet. Niet alles wat daar op staat is echt of waar. Kim ik wens jou een goede vriendin toe, je moet een beetje mazzel hebben. Het enigste wat je geheel zelf moet doen is het monster begraven onder een dikke laag aarde en stenen. Heel goed dat je dit stuk geschreven heb, petje af! Groetjes Marie
Ik lees dat jullie nogal gefocust zijn op wat júllie nodig hebben, terwijl vriendschappen voor mij bestaan uit pure interesse in een bepaalde ander. Ik verkeer graag in het gezelschap van iemand die ik respecteer, grappig vind of talentvol. En zie diegene niet als iemand die ik als een Febo-muur wil leegtrekken tbv mezelf, voor bijvoorbeeld een ‘schouder om op te huilen’ of het ontwikkelen van eigenwaarde. Ik denk dat als je mensen op die manier benadert, je minder eenzaam zal zijn. Want iedereen vindt het leuk om gezien en gewaardeerd te worden om wie hij/zij is. Dan krijg je dat uiteindelijk ook terug.
Kim, ik heb groot respect voor je eerlijkheid en openheid. Door je zo ‘kwetsbaar’ te laten zien, vind ik je juist enorm krachtig overkomen!
Ook ik herken me in je verhaal. Zelf ben ik de laatste twee jaar via allerlei wegen ‘ op reis/ontdekking’ bij mezelf gegaan en merk het laatste jaar dat er veel meer bij mij ‘passende’ mensen op mijn pad komen èn dat ik me ook meer (durf) open stellen. Hieruit groeien steeds meer fijn, diepgaandere contacten.
Ik ontdekte dat (deels onbewust) mijn zelfbeeld niet zo positief was en ik mezelf niet echt op waarde schatte. Inmiddels kan ik met steeds meer mildheid en compassie naar mezelf kijken en mezelf veel meer ‘van betekenis’ zien en treed ik daardoor ook heel anders de buitenwereld tegemoet.
Het boek ‘de kracht van kwetsbaarheid’ van Brenee Brown vond ik erg verhelderend 🙂
Overigens: ik woon redelijk in jouw buurt, nl ten zuiden van Den Bosch. Wie weet leuk om eens vrijblijvend af te spreken?
Volgens mij is dit wat Brene Brown bedoelt in haar boek ‘The power of vulnerability’. Mooi, hoe je het schrijft! Ik had trouwens gedacht dat je bergen vriendinnen zou hebben want ik vind je megagrappig altijd, en heel open. Dingen die ik bij mijn vriendinnen belangrijk vind. Even lekker zeuren en je hart luchten en er tussendoor met gepaste zelfspot om kunnen lachen.
Tip: een van mijn beste vriendinnen nu heb ik via een contactadvertentie op het Viva-forum leren kennen. Beetje ongemakkelijk in het begin (als bij een echte date) maar het is uitgegroeid tot vriendschap.
En het voordeel van vrienden maken op latere leeftijd is juíst dat je wat minder druk hebt om elkaar heel vaak te zien. De verwachting van anderen ligt lager omdat je niet direct iemands beste vriendin wordt. Kun je je met een gerust hart terugtrekken als je er even geen zin in hebt!
Ik hoop dat je door de reacties ziet dat wat je voelt herkenbaar is, maar ook dat je zin krijgt om iets te ondernemen waardoor je nieuwe mensen leert kennen. Met jouw creatieve inslag lukt het vast om iets te verzinnen om met gelijkgestemden een middagje af te spreken in het kader van (voeg hier één van je hobby’s in). Zoals de tweetups van vroeger 😉 Wie weet wat het je gaat brengen.
Have fun met het verzinnen!
Ik denk dat bijna iedereen zich wel eens alleen voelt. Of eenzaam. Dapper dat je jezelf zo durft te laten zien! Ik ben heb ook geen grote vriendenkring.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Matching sleutelhanger
Ik geef je eerst een hele dikke knuffel, want wát is het lastig om het hierover te hebben. En jij doet het. Dank je wel.
Mijn kring is heel klein als ik me niet goed voel, groter als dat wel het geval is.
Want ik woon wél in mijn geboortetown en heb veel lieve mensen om mij heen. Maar als ik me slecht voel, dan trek ik mij terug (onderwijl denkend: niemand vindt mij leuk en zit op mij te wachten) en als ik mij goed voel dan maak ik contact en zie ik niet iedere “nee, sorry dan kan ik niet” als een “nee natuurlijk ga ik niet met je afspreken want ik vind je stom”.
En dan is het extra lastig als je zelfstandige bent. Dan is het daadwerkelijk mogelijk om weken alleen contact hebben met mijn lief, mijn ouders en misschien mijn broertje. En heel vluchtig contact op schoolplein/creche.
En dat terwijl praten met mensen, lullen over niks, kleine, leuke dingen doen, JUIST zo goed is om uit de ellendige dippen te komen. Maar goed, mij lukt het nog niet echt. Nouja, met vlagen. 😀 (ik heb zin in de herfst/winter joh.. NOT)
Niki onlangs geplaatst…Is hij nu verbaasd of blij? #stencilart #stencilgraffiti…
Wat ongelofelijk, pijnlijk herkenbaar. En niemand die het zou vermoeden. Het suffe is, ik wil ook eigenlijk geen nieuwe vriendinnen. Ik wil oude vriendinnen. Kan ik echt jaloers zuchtend naar kijken van die vriendengroepjes die al 15+ jaar bestaan. Zwelg. Bah. Dikke kus!
Noraly onlangs geplaatst…Iets over chocolade dat je nog niet wist
Oooo ja!! Dat is zo herkenbaar! Mensen die je al je hele leven kent, waar je herinneringen mee deelt. Lijkt me zo mooi!
Hoi Kim. Ik kwam via facebook op dit stukje terecht. Natuurlijk herken ik me erin. Ik heb geen gezin, maar wel een hele lieve vriend met een vorm van autisme. ZIjn kennissenkring bestaat uit zijn ouders en zijn zus. Sociale contacten moet ik dus zelf zien te regelen, en dat is lastig. Niet alleen omdat ik daar niet zo goed in ben (ja, ook ik heb die onzekerheid) maar ook omdat dat betekend dat ik moet kiezen tussen mijn vriend en iemand anders. Nu gaat het gelukkig, ik heb nu leuk werk, met leuke collega’s. Ik weet dat die contacten niet duurzaam zijn, maar for the time being, is het genoeg. Ik heb ook periodes gehad dat ik werkeloos was. Toen voelde ik me wel heel erg eenzaam. Ik ben toen vrijwilligerswerk gaan doen, ook daar heb ik heel erg leuke contacten. Zou dat iets voor je zijn? Het haalt je uit je sociale isolement. Het hoeven geen duurzame vriendschappen te worden, maar je hebt op regelmatige basis aanspraak en je bent samen bezig met iets fantastisch moois.
Wat een sterke blogpost! Knap dat je op publiceren hebt gedrukt! Ik heb al mijn hele leven losse vrienden, nooit echt een vriendenkliekje genre Friends. Soms mis ik het om deel uit te maken van een kliekje, maar ik weet dat one-on-one voor mij, de grote introvert, gewoon beter werkt. Dus dan ga ik eens met die ene vriendin op stap, de andere keer ga ik lekker eten met een andere vriendin of een bevriend koppel, nog een andere keer trek ik er op uit met een aantal fijne collega’s,… Ik haal ontzettend veel energie uit die one-on-one’s. Het is niet dat ik massa’s vrienden heb, maar ik heb fijne kennissen en een paar mensen die ik écht ontzettend zou missen moest ik ze niet om de zoveel tijd eens zien, zelfs al zitten er een paar weken of maanden tussen onze afspraken in. Af en toe zou ik willen dat ik meer diepere vriendschappen had zodat ik wat vaker over die Grote Problemen waarmee ik zit zou kunnen praten, maar dat begint bij jezelf en mezelf zomaar open en bloot geven is niet altijd even evident. Hoe het momenteel is, is eigenlijk best wel goed voor mij. En lieve Kim, ik hoop dat jij binnenkort, misschien zelfs door deze blogpost, wat leuke contacten vindt die misschien uitgroeien tot een prachtige vriendschap. Moest je niet zo ver wonen, dan nodigde ik je zo uit voor een kopje thee, want je bent een geweldige madame. 🙂
Kathleen onlangs geplaatst…Die keer dat de dokter aan de alarmbel trok
Ik vind het heel stoer dat je je verhaal zo deelt hier! Hier ook wel erg herkenbaar, helaas…
Wat je (en de reacties) eigenlijk niet expliciet als oorzaak benoemd en wat volgens mij wel een hele grote is: kinderen. Dat snap ik wel omdat het je niet je kinderen als “schuldige” aan wilt wijzen, je hebt er immers zelf voor gekozen. Maar feit is dat het hebben van kinderen een enorme belemmering vormt ten opzichte van je vroegere leven. Je kunt nooit meer onverwacht “iets” gaan doen. Zeker niet als dat iets wat langer duurt. Festivals, spontaan een weekendje Parijs, zelfs gewoon een avondje uit eten… je moet er altijd rekening mee houden en omheen plannen. Dat feit alleen al werkt vermoeiend en gooit een drempel op. Nog los van het schuldgevoel dat je je kids alleen laat en je partner met het oppassen opzadelt. Dus kies je er vaak maar voor om thuis te blijven. En aangezien al je vroegere vrienden en vriendinnen in hetzelfde schuitje zitten is “vroeger” voorbij.
Ik zag ooit een docu over een “familiehuis” in Duitsland. Een soort commune waar een groep mensen van alle leeftijden samenwoont, ook hoogbejaarden. Doordat er altijd mensen in huis zijn voelt niemand zich eenzaam. De bejaarden niet (die het heerlijk vinden om kinderen om zich heen te hebben), maar ook de ouders niet die daardoor meer vrijheid hebben om hun eigen dingen te doen. Ik zie dat in Nederland eigenlijk nog nergens. Idee?
Note to self: niet posten voor ik koffie op heb. *benoemt, -het
Marc, ik denk dat je gelijk hebt. Je moet dat “monster” wel al hebben, maar hij komt bij mij vaker, langer en heftiger naar boven sinds de kinderen er zijn. Omdat je wereld sowieso kleiner wordt met kinderen.
Geinig, had ik niet eens zo over nagedacht.
Niki onlangs geplaatst…Is hij nu verbaasd of blij? #stencilart #stencilgraffiti…
Ik ken dat monster ook en het lukt me steeds beter hem te verslaan. Gewoon door te doen! Ik had vroeger 1 beste vriendin, waar ik slaande ruzie mee kreeg, en mijn moeder, zij was mijn allerbeste vriendin. Tot ze ziek werd en doodging. Toen moest ik mijn hart wel openen voor anderen. Mijn man is namelijk niet mijn beste vriend, en dat is niet erg. En nu heb ik n paar goede vriendinnen en daarbij ook nog n groepje schoolpleinmoeders om lol mee te trappen. Zo blij mee. De dood van mijn moeder doet nog elke dag zeer maar dit leven maakt voor mij veel goed.
Wat goed dat je dit hebt geschreven. Ik schrik er van hoeveel ik herken, niet omdat het ‘raar’ is, maar omdat ik dacht dat ik misschien wel de enige was. Mijn enige en beste vriendin woknt al 11 jaar in Amerika. Wat zou ik eens met iemand winkelen, lunchen of thee drinken. Ik heb een heerlijk gezin en kleine families. Een fijne famile, maar het blijft een klein groepje. Bedankt voor het besprekbaar maken van dit onderwerp.
LodiLo onlangs geplaatst…Super makkelijke ontbijtmuffins naar recept van Rens Kroes
Heekenbaar dat monster. En hier gooi ik het weinige contact op ‘ik ben hier niet opgegroeid’. Maar lezen over zelf compassie en observeren leert dat echt niet iedereen perfect is en dat juist degene met de feestjes en contacten echt niet veel beter of mooier is en het misschien wel net zo spannend vind om iemand uit te nodigen voor koffie. Maar echt contact krijgen is lastig en vrienden op fiets afstand soms zo fijn
Wat dapper dat je dit schrijft!!!!! Voor mij is het ook erg herkenbaar.
Ik ben afkomstig uit Brugge, studeerde in Gent, Utrecht en Groningen, bij mijn partner in Maastricht ingewoond. Dat helpt ook niet bepaald in de goede richting om telkens her en der te wonen. We gingen 6 jaar geleden in Vught wonen en nu pas komen de contacten. Eigenlijk voornamelijk door de kinderen. Dus moedercontacten. Weinig echte vriendschappen.
Enerzijds hoef ik er ook echt niet veel, maar enkele dichtbij zou gewoon leuk zijn om es iets leuks te ondernemen of voor een gezellige babbel.
Ik lust geen thee. Ook geen koffie. (al de rest wel) Als dat geen bezwaar is, dan kunnen we eens volledig vrijblijvend (en ongeforceerd) zien wat er gebeurt. Spannend, dat wel. Maar de spits hebben we er al afgebeten, want ik kwam er pas later achter dat ik je al eens ontmoet heb toen we een Bondolino kochten. Ik kende Webkim nog niet toen. 🙂
Nederbuur onlangs geplaatst…Koken met een Nederlander
Hoewel ik je van een youtubekant ken, is vooral de extreem fijne herkenbare ‘dankjeweldatjeditpost’ post van het naar de wc gaan met je kind geknoopt waar ik aan denk als ik je naam zie. Een stukje herkenning, menselijk, basis en eerlijk. Open. Misschien dat ik toch maar eens gewoon hoi kom zeggen dan want humortechnisch is de klik er en anders: ach dan klikt t niet! Ook prima. No harm done… Volgens Australische begrippen wonen we heul nie ver van mekoar (u trec ht)…
Auw.
Helemaal, precies dat.
Geen vriendinnen, of nou ja, 1, sinds kort.
De angst iemand uit te nodigen want mijn huis is niet gezellig, het is er altijd rommelig en vaak stoffig. Niet echt vies, maar ik heb gewoon geen energie om het minimalistisch en blinkend te houden.
En als me dat al eens lukt, duurt het zelden langer dan een dag met 3 mannen in huis (1grote, 2kleine).
Mijn man werkt, ѐn heeft een hobby.
Een hobby, niet 1 van elke zaterdag 2 uurtjes, maar een hobby die net zoveel tijd neemt als een fulltime baan.
Er zijn dagen genoeg dat ik snak naar een conversatie op volwassen niveau.
Dan is man, mijn beste vriend, niet bereikbaar, te druk. En, hoe lief ze ook is, moeders snappen ook niet alles..
Dan mis ik ontwikkelingsgelijken, leeftijdsgenoten, om mee te sparren.
En ja, social media is niet de meest ideale plaats om je te uiten, feedback te vragen of je problemen neer te plempen .. Maar toch doe ik het. Ik heb het nodig.
Want ik ben ook eenzaam.
Superstoere post, Kim! Bij mij is het dubbel: heel veel contacten met heel veel verschillende mensen, weinig mensen die ik als echte vrienden zie. Wat voor een groot deel aan mezelf en mijn opvoeding ligt: ik laat niet makkelijk mensen te dichtbij komen, en ben ook al niet goed in investeren in vriendschappen en vaak bellen. Dus deels herkenbaar. Woonde je maar wat dichterbij, dan kon je in mijn leesclub ofzo. 🙂 Of eens samen koffie drinken. Moeten we toch ooit eens doen. 😉
lilith onlangs geplaatst…Dexter en de sterretjes
Wat ben jíj dapper en stoer om dit eerlijke blog te plaatsen. Ik herken mij in zoveel van van je schrijft, ik voel de eenzaamheid ook heel erg. Het maakt mij geregeld verdrietig en vaak genoeg ga ik aan mijzelf twijfelen.
Ik ben blij dat je dit geplaatst hebt, weet dat ik nu niet de enige ben met zo’n gevoel.
Herkenbaar…. wat fijn dat ik dit niet alleen zo ervaar maar er nog meer mensen zijn die last hebben van onzekerheid en vervelende ik ben niet zo leuk monsters in het hoofd.
Bedankt voor het delen voel me gesterkt.
Heel herkenbaar, die eenzaamheid waar jij over schrijft, maar ook dat genante gevoel daarover. Alsof dat het niet kan als je een liefdevol gezin om je heen hebt. Ik moet zeggen dat het voor mij een verademing is om te lezen dat ik hierin dus echt niet alleen ben. Goed blog Kim!
Ik vind dit een hele dappere post! Hoewel ik redelijk wat vriendinnen heb herken ik wel wat in je verhaal. Bij mij is dat onzekere monster er ook waardoor ik me erg terug trek tot grote ergernis van die vriendinnen. Op dat soort momenten voel ik me heel alleen én ben ik bang dat ik die vriendinnen over een aantal jaar niet meer heb…
Ja, ik voel me soms behoorlijk eenzaam….
Niet omdat ik niet voldoende mensen om me heen heb, ik kan het nog gezellig hebben terwijl ik in mijn uppie boodschappen aan het doen ben… ik leg makkelijk contact, heb vriendinnen, maar ik ben ik en dat is niet altijd makkelijk.
We hebben een ander leven als het gemiddelde gezin, een blijvend zieke dochter, we werken beide en we hebben beide vrijwilligers werk. Genoeg familie en vrienden en toch alleen, nou ja denk dat het wel herkenbaar is.
Nathalie onlangs geplaatst…Herfst 2015
Heel herkenbaar. Ben regelmatig verhuisd vanwege studie of werk. Maar nu woon ik al weer een hele tijd in een leuke Brabantse stad ( bij Den Bosch via het kanaal van Veghel kom je in mijn stad ☺). Mijn vriendinnen groep is ook niet groot. Ik heb twee lieve meiden leren kennen via zwangerschapsgymnastiek en dat klikt heel goed. We hebben een fijne vertrouwensband met elkaar. Maar ik merk ook dat ik mensen verloren heb omdat mijn verwachtingen misschien anders waren. Soms ben ik wel eens teleurgesteld in wat anderen onder vriendschap verstaan. Als ik die bewuste vriendin dan op Facebook voorbij zie komen met allerlei aktiviteiten die ze met anderen onderneemt steekt dat wel eens. Dan Denk ik vaak dat dat aan mij ligt. Waarschijnlijk is dat niet zo. Aan de andere kant, je kunt beter een paar waardevolle vrienden hebben dan een heleboel kennissen.
Pfff. Kim. Je raakt me. Precies op dat punt waar het zo’n pijn doet. Ik barst van onzekerheid ( ook eetproblemen hebben grondslag hieraan of andersom 🙂 De therapeut ( mmm das ook wel met mijn billen bloot gaan he?) zegt dat ik meer moet leunen op mijn sociale kringen. Klinkt leuk, maar de buurvrouw waar ik graag koffie mee drink zit niet te wachten op een huilend zielepietje. De lieve moeder-van-klasgenootje waar ik zo mee kan lachen op het schoolplein weet nauwelijks iets van de grijze mist die mijn dagen zo vaak vult. Mijn oud – collega waar ik zo lang mee kan whats app’en heeft zelf zo veel zorgen. Hoe kan ik leunen ? Op wie? Wanneer ? Wat dan? Twitter en facebook maken mooie contacten, maar als thuisblijfmoeder roept de stilte me soms zo hard. De stilte en eenzaamheid komen juist nu het buitenspelen in het najaar weer minder wordt, door de kieren in het raamkozijn binnen. Met de dweil en emmer sop in mijn handprobeer ik uit alle macht de eenzaamheid practisch in te vullen met klusjes in huis. Als het grijs te grijs is. Als mijn moeheid mijn lijf binnen dendert, dan is het gevoel van alleen zijn zo groot.
Slik! Je bent lief Kim en heel dapper. # ontroerd #vrouwmeteenzameman
Ik herken me ook zeker in je verhaal. Nu ik regelmatig op het schoolplein kom zou ik zo graag eens iemand uitnodigen voor een kop koffie. Maar wie dan? Ze hebben vast allemaal al een andere afspraak… en helaas, ook ik woon niet in de buurt van Den Bosch…
RESPECT!
ik vind t superstoer dat je jezelf zo bloot geeft, dat opent vast en zeker een deur!
Herken wel wat in je verhaal…man met eigen zaak..thuisblijfmoeder met 4 kids…huismus…kortom het is deels de keuze…En zeker is dat jij nu de.eerste stap heb gezet naar een verandering, wens je veel succes en plezier!
Best herkenbaar.
Ik heb geen vriendinnen clubjes. Vriendschappen zijn online ontstaan en dus op afstand.
Maar ik geloof dat ik dat ook wel prima vind ofzo.
Ik ben geen sociaal dier. Kon mezelf als kind al enorm goed vermaken.
Maar het voelt soms gênant inderdaad…
Prachtige post enne … idem hoor.
Je lijkt me een geweldig en gezellig mens, alleen aan mij heb je concreet helemaal niets, want ik woon aan de andere kant van de oceaan. Mocht je toch eens in de buurt zijn … 🙂
Renske onlangs geplaatst…Parfumvrije Pannen
Ik kan maar één ding zeggen; heel herkenbaar! (en super dapper dat je dit op papier zet) Ik woon helaas ook te ver bij je uit de buurt…