Soms wordt je zomaar ineens overvallen door hoe snel de tijd gaat.
Ehm wow. Vandaag alweer lente?
Huh? Dit weekend alweer zomertijd?
Echt? Zondag al de Zandvoort Circuit Run?
Ja. Echt. En dus zit ik met ijs op mijn voet een plan te maken voor mijn tweede halve marathon. Want hee, geen beter moment voor een blauwe plek op mijn wreef dan deze week toch? Morgen vul ik een emmer met blauweplekkengel en daar haal ik mijn voet niet meer uit tot zondag. Want lopen zal ik.
Het plan
De tweede halve marathon dus. In mijn FlipBelt zitten behalve mijn telefoon met een kick-ass playlist en voer voor onderweg ook mijn fouten van mijn eerste halve. Niet echt natuurlijk, maar ik draag ze wel bij me en ik hoop maar dat ik ervan geleerd heb.
Dit keer ga ik in ieder geval goed eten van tevoren. Ik start m’n halve marathon pas ’s middags. Daar gaat een ochtend reizen aan vooraf. Maar ik kan geen 21 kilometer hardlopen op een broodje en twee bananen. Merkte ik in Egmond. What the hell was I thinking? Een pannenkoekenontbijtje dus. En een paar koude pannenkoeken en een broodje mee voor eind van de ochtend. En bananen. En ook onderweg ga ik blijven bijvoeren. Mijn eigen lopend buffet. Met Powerbar gelsnoepjes, want ik ben er niet meer aan toe gekomen om de SISgels te testen.
Het lijkt me allemaal nogal overdreven, voor en tijdens mijn lange duurlopen eet ik ook niet zó veel, maar ik wil harder lopen en ik heb in Egmond gemerkt wat er gebeurt als je zonder brandstof komt te zitten. Da’s niet fijn. Voor je het weet sta je stil op de vluchtstrook of word je afgesleept naar het dichtstbijzijnde benzinestation. Nope, bij de Circuit Run zorg ik dat de tank vol is. En blijft.
Dus: we gaan naar Zandvoort, al aan de zee, we nemen heel erg veel eten mee. Oh, het is heerlijk, ongekend, als je door de duinen rent. We gaan naar Zandvoort, al aan de zee.
Dan is er het werkpuntje ‘blaas jezelf niet al op voor kilometer 15’. Hoe ik dat doe moet ik nog even bedenken.
De organisatie zegt zelf dit over het parcours van de halve marathon:
Na de start vanuit de Pitstraat op het Circuit Zandvoort wordt na passage van de Tarzanbocht een korte ronde over het spannende racecircuit afgelegd. Het uitdagende en heuvelachtige traject met uitzichten op duintoppen en karakteristieke onderdelen van het racecircuit biedt de loper een boeiende afwisseling.
Na het circuit wordt in noordelijke richting over de boulevard gelopen en gaat men via een steile strandopgang over het strand in zuidelijke richting. Na 8 km strandparcours volgt een behoorlijk steile strandafgang met uitzicht op het duingebied en de stad Haarlem in het vergezicht. Via het slingerende en heuvelachtige fietspad met in de verte uitzicht op de markante watertoren van Zandvoort wordt de Zuid-Boulevard bereikt. Waarna vervolgens het parcours door het sfeervolle centrum van Zandvoort loopt. De muziekbands en het publiek zorgen voor een onvergetelijke doorkomst. De finish is tenslotte weer op het circuit, vlak voor de eretribune.
Mij kennende schiet ik na de start weer weg als zo’n opgewonden doorgesnoven racepaard op Duindigt, om dan na een kilometer te constateren dat ik beetje boel veel te hard loop. Dan moet de rem er dus weer op. Hakken in het asfalt, remparachute uit. Kilometer 4 tot 12 zijn op het strand, dus dat gaat me tijd kosten als het net zo mul is als in Egmond. Hopelijk slaag ik er later nog in dat een beetje goed te maken. Volgens La Coach loop je een goede halve in de laatste 7. We zullen zien!
Hoe krijg ik het voor elkaar om weer een uitdagende, heuvelachtige halve marathon met zánd te kiezen? Zand is om op te liggen met een badlaken. Om kastelen van te bouwen. Om een zandbak mee te vullen. Maar niet om over- en doorheen te rennen! Ik ben geen bedoeïne. Of een kameel. Ach, het is allicht een eerlijke rematch met Egmond zo, want op een vlakke halve was ik sowieso sneller geweest.
Puntje drie tot slot is het in de gaten houden van mijn pace. In Egmond werd ik gehaasd en was ik na 17 kilometer niet meer vooruit te branden. Ik denk dat het veel verschil maakt als ik zie wanneer ik inzak. Langzame tempo’s op m’n Garmin? Cannot handle that zo goed. Stel je voor: ik kan echt niet tijdens een race minder vlot lopen dan tijdens mijn duurlopen. Deed ik in Egmond wel. Ik denk dat de beste persoon om me een schop onder mijn hol te geven ikzelf ben. Van anderen ben ik helaas niet zo snel onder de indruk. Het mág ongemakkelijk zijn. En zwaar. Het mag pijn doen. Maar ik ga verdorie niet lopen lanterfanten naar de finish. Dus ik zet net als tijdens de Zevenheuvelenloop m’n racer pacer app maar weer voor en inzakken is een no go. Dat kan de woensdag na Zandvoort tijdens mijn rondje om de kerk wel weer.
Al was het maar omdat de atletiekvereniging waar ik me bij aansloot elke training begint met een rondje: “Wie heeft er nog iets gelopen en wat heb je gedaan?” Zulke dingen geven mij dus druk hè, maar dat is in dit geval misschien juist heel positief. Ik heb er zin in mensen. Racen op het circuit! En dat zand, dat vergeet ik gewoon nog even, tot ik er zondag weer doorheen ploeg. Wie dan leeft, dan zorgt. En moppert.
Tips & tricks? Gooi ze op me, misschien kan ik er iets mee. En wie van jullie is er ook in Zandvoort zondag?
Geef een reactie