Niet te geloven dat het echt al bijna weer zo ver is: over een week ren ik mijn derde marathon, in Rotterdam.
Vooralsnog ben ik verbazingwekkend rustig. Ik weet wat me te wachten staat. Ik ben er klaar voor. En ik heb er zin in. Ik heb meer zin in die marathon dan een in de Gobi woestijn verdwaalde toerist in water, een gedetineerde na 8 jaar in stomende seks of een hevig PMS’ende vrouw in chocolade.
Ik zie mezelf alweer in dat startvak staan, luisterend naar You’ll Never Walk Alone, klaar om 42 kilometer te gaan hardlopen.
En daar zit ook een moeilijkheid. 42 kilometer is namelijk heel ver. Normaalgesproken zou je daar niet eens de fiets voor overwegen, je zou gedachtenloos in de auto stappen voor zo’n afstand. Tijdens een marathon doe je het hardlopend. Koek-koek! Ik lijk wel gek.
Topatleten als Koen Naert of Eliud Kipchoge stuiven na een uur of twee over de finish. De hele goede recreanten lopen rond de drie uur. Maar er zijn duizenden marathonlopers die rond de vier uur nodig hebben om deze afstand af te leggen. Of vijf.
Marathongedachten
Tweeënveertig kilometer hardlopen: dat geeft je een boel tijd om na te denken. En dat denken, dat kan je marathon maken of breken, als je het zwaar krijgt. Ik ben me daar nu ontzettend van bewust. Zeker nadat ik in Amsterdam door fysieke klachten niet zo’n mooie marathon kon lopen als ik gehoopt had en nu heel graag heelhuids, maar vooral ook trots over de finish wil gaan.
Ergens in mijn hoofd – naast alle onbenullige informatie, zoals het telefoonnummer van mijn voormalig ouderlijk huis voor én na de omnummering, songteksten van Clouseau, het rijtje met Franse bijvoeglijke naamwoorden die vóór het zelfstandig naamwoord komen en de namen van de paarden van manege Schurer in de jaren 90 – zit een laatje met mantra’s en marathongedachten.
Dingen die mij er op idioot lange afstanden doorheen helpen. En misschien jullie ook wel! Daarom deel ik ze vandaag, met nog 7 dagen te gaan, 7 marathongedachten.
1. Ik heb hiervoor getraind
Tijdens je trainingen voer je je schema uit. Je loopt 25 / 30 / 35 km. Waarschijnlijk zonder bergen twijfel. Je probeert het gewoon en als je op schema ligt lukt het ook nog eens. Hoera! Trots maak je een instagrampost met een indrukwekkend kilometeraantal en je zet een vinkje achter je training.
Maar op marathondag voelt het anders. Vandaag móet het gebeuren. Het gaat ergens om. Dit is de dag! Je twijfelt: kan ik dit wel? Je maakt jezelf op km 25 wijs: dit kan ik niet! Maar ehm. Nieuwsflits. Je kan dit. Dit is waarvoor je hebt getraind. Je hebt het al (bijna) eerder gedaan. You got this.
2. Loop deze kilometer
Als je op kilometer 5 al denkt: OMG nu nog 37! Of op kilometer 10: nog drie keer deze afstand en dan ben ik er nog niet eens! dan wordt het een vervelende toestand. Focus je niet op afstand, op hoe ver je al of pas bent. Loop déze kilometer. En dan nog één. En nog één. En nog één.
Pfffff. Deze kilometer / mijl / stap komt nooit meer terug!
Moedergrapje, ik kon het niet laten.
Zelf heb ik me afgelopen twee keer tot het halve marathonpunt überhaupt niet met de afstand bezig gehouden. En vanaf daar is de afstand te overzien.
3. Geniet
Ik ben een marathon aan het lopen! Jemig, ik kán dit gewoon! Gedachten die vaak door mijn hoofd gingen, maar die je ook gemakkelijk zelf kan oproepen. Ze vullen je met een gevoel van trots. Een glimlach op je gezicht kan dan bijna niet uitblijven. En als je lacht en positief bent loop je gemakkelijker en is het allemaal echt een stuk beter te hebben.
4. Deze is voor papa
Om te voorkomen dat ik negatieve dingen ga denken zet ik van alles in. Zo heb ik een klein gelamineerd briefje met kilometers en namen in mijn FlipBelt, van te voren zorgvuldig samengesteld. Het briefje komt er waarschijnlijk niet eens aan te pas, omdat het ook min of meer in mijn hoofd zit, maar ik loop de kilometers voor mensen die ik lief heb, waar ik tegenop kijk of om een andere reden met me meedraag.
Terwijl ik km 10-15 voor mijn kinderen loop, omdat ik dan nog net zo stuiter als zij, denk ik aan hen. En als ik 20 en 21 afleg voor mijn middelbare school vriendinnen van destijds fiets ik in gedachten weer even van Elburg naar Nunspeet en probeer ik me namen van onze leraren te herinneren.
41 en 42 zijn voor mijn vader, die er niet meer is, maar die ooit na een heftig bedrijfsongeval helemaal opnieuw moest leren lopen. Als hij dan kon, wie ben ik dan om dit níet te kunnen?
Behalve dat ik voor iedereen even sterk wil lopen vult het mijn hoofd ook met tonnen aan herinneringen die de tijd en afstand sneller doen gaan.
Very American, hopeloos emotioneel en Kipchoge zou misschien wel in zijn broek plassen van het lachen als hij zou horen dat ik me er op deze manier doorheen sla, terwijl hij al uren voor mij gefinisht is, gedoucht heeft, naar de masseur is geweest en een appeltaart heeft gebakken en aangesneden. Maar wat werkt werkt.
5. Pace jezelf, pace jezelf, pace jezelf
Ik heb een wens. Ik wil deze marathon sneller lopen dan mijn vorige en ik ben nog steeds op jacht naar een marathon binnen de vier uur. Het is een ambitieus, maar haalbaar doel. Het betekent wel dat ik mijn hoofd erbij moet houden.
Want voor elke minuut die ik na de start te snel loop, omdat ik denk Ik ga zo lekker! En dan heb ik aan het eind wat marge! komt de sadistische man met de hamer grijnzend wat dichter naar me toe gelopen om mijn overmoedige benen een oplawaai te verkopen.
Gelukkig is er een oplossing. Ik ga mezelf moeten pacen. Elke minuut even mijn pols checken. En de kilometertijden in de gaten houden. Want die loeidure Garmin heb ik natuurlijk niet om te kunnen zien hoe laat het is!
Ik ga er bovenop zitten, op dat marathontempo. Want te snel lopen, daarvoor betaal je de prijs. En voor per ongeluk inzakken naar een comfortabel, te langzaam tempo ook. Al was het maar omdat je daar zo lastig weer uit komt als je vermoeid raakt.
6. Nu pijn, straks trots
Dat gevoel van vorig jaar vergeet ik niet meer. Na bijna viereneenhalf uur lopen kwam ik teleurgesteld over de finish. Ging ik verdrietig naar huis. En had ik nog weken de pest in.
En het jammere van een marathon is: het duurt vrij lang voor je het opnieuw kan proberen. Zelf vind ik twee marathons per jaar namelijk wel genoeg.
Als ik het zwaar krijg op 7 april probeer ik mezelf maar in te prenten: dit duurt maar tot de finish. Nu doorzetten en vanavond trots naar huis!
7. Relax, geniet, doe wat je doet, you got this
Ja, ik heb een doel. Maar ik moet er geen geforceerde toestand van maken. Daarmee jaag ik alleen maar mijn hartslag op, loop ik gespannen en krijg ik niks mee van het marathonfeest en de hele beleving. Als ik doe wat ik altijd doe, met een big smile erbij, dan komt het goed. (En af en toe fluister ik mezelf even streng toe: “En jij wil ooit een ultra lopen?” Baat het niet, dan schaadt het niet.
Aftellen
En nu is het aftellen geblazen. Nog een week! Een week waarin ik hier, of via Instagram, nog meer van mijn marathonkriebels zal delen. Wat gaat er in mijn marathontas bijvoorbeeld. Wat staat er op mijn playlist? Heb je nog marathonvragen aan me? Stel ze even via Insta, dan kan ik ze deze week beantwoorden.
