“NEE!” roept alles in me als in alle vroegte de wekker van m’n iPhone gaat. Met een geroutineerd gebaar druk ik hem meteen uit. Daar heb ik mezelf in de voorbije acht jaar wel in getraind. Want stel je voor dat de rest van het gezin wakker wordt van mijn alarm. Slapende kinderen, die moet je nog lekker even slapend houden, vind ik. Tenzij ze natuurlijk naar school moeten ofzo, maar nu wentelen we ons nog lekker in de kerstvakantie.
Ik rol me nog eens in dekbed. Mokkend, terwijl ik mezelf afvraag waarom ik een wekker gezet had.
Oh ja. Kak. Ik zou gaan rennen. Want het is januari. En dus zou ik gaan afvallen. Halveren als het even kan. Alweer. Maar dat kan morgen ook nog wel. Dik word je niet in een dag, dun ook niet. Welterusten.
Oh nee! Ik had de avond tevoren een foto op Instagram geslingerd. Een stapeltje hardloopkleren op de wasmand in de badkamer. Met een dapper bijschrift.
Zuchtend stap ik dan toch maar uit bed en hijs me in mijn loopkloffie. Ik doe mijn contactlenzen in, neem een slok water en trek mijn schoenen aan. Terwijl ik hem zo voorzichtig als ik kan dicht trek, sluit de voordeur zich met een KLIK! die veel te hard door het nog slapende huis galmt achter me .
Ik sta buiten. Een deur tussen mij en mijn dagelijkse dingen. Ik al wakker, de wereld nog in slaap.
Ik ben nog wat slaapdronken, heb vogelnesthaar en een adem die kan doden, maar ik voel me meteen al heerlijk. Rennen, ik haat het en ik hou ervan, maar de afgelopen weken is het weer ontegenzeggelijk liefde.
Het is koud, maar ik herinner me de uitspraak van Francine: koud duurt maar een kilometer. Met muziek in mijn oren laat ik onze straat achter me.
Kijk eens! denk ik bij elke fietser en brommer die me passeert. Ik loop weer! Ik doe het weer! Dit is geen goed voornemen, dit is gewoon ook een stukje ik. Ik hou hiervan. En ik begon begin december alweer hoor. Dit is niet omdat het januari is. Ik ben gewoon een loper! Woei!
Mijn humeur is even na zeven uur ’s morgens al net zo hysterisch als de lichtjes die ik om mijn bovenarmen en mijn enkels heb gedaan. Knipperdeknipper, ik ben niet te missen, hier loop ik!
Mede door de Kerstvakantie is het heel rustig op mijn rondje. Nog maar enkele huizen zijn verlicht. Als ik een viaduct opploeter merk ik dat het hier en daar glad is. Gauw op het fietspad dan maar, dat is kennelijk wél gestrooid, want daar heb ik meteen weer grip. Net zoals ik in mijn hoofd ineens grip op van alles krijg, als ik een paar kilometer ren.
Hardlopen, daar kan je duizend braakopwekkende metaforen bij verzinnen, die negen van de tien keer nog waar zijn ook. Ik kom daar nog wel eens op terug.
Ik ren rond het water, de eenden komen in beweging als ik voorbij kom. Goedemorgen allemaal! En in de verte knippert het felrode lichtje van de windmolen.
Als ik terug onze wijk in draai is er bijna overal al licht aan. De mensen worden wakker. Maar ik, ik was het al lang.
Ik registreer 5,3 kilometer in m’n Nike app en ik hoop dat ik er daar dit jaar nog heel veel aan toe kan voegen. Mijn goede voornemen voor 2017 is niet het rennen, nee, mijn voornemen is om niet te vergeten hoe heerlijk ik me voel als ik ren. En daarna. Want dan komt het wel goed!
Straffe madam!
Ik begin binnenkort ook, maar wacht nog even op langere dagen.
Ik woon nogal ruraal en lopen in het donker vind ik dan écht niet fijn :’). *bangerd*
Ik kan me dat voorstellen. Maar ook in een stad gebeurt van alles. Hier lees ik ook regelmatig over lastiggevallen hardlopers. Ik loop ’s avonds echt niet graag in het donker, maar in de ochtend waan ik me wel (schijn)veilig. Ik heb het idee dat alle viezeriken dan nog in bed liggen ofzo. :-))
Goed bezig met je vroege rondje. Ik hardloop niet (meer). Maar fiets en wandel veel en tennis ook nog.
Jij óók goed bezig dan! Waarom ben je met hardlopen gestopt?
Oh, ja, dat zet ik ook op mijn lijstje: niet vergeten hoe lekker ik me voel als ik eenmaal aan het dansen ben, en daarna. Dat maakt het me losrukken van bank en boek op een donkere avond met regen of mist dan hopelijk ook gemakkelijker.
Ik hoop dat het mij ook helpt. Op het moment zelf vind ik het namelijk lang niet altijd fijn, maar nadien kan ik de wereld aan.
Zo goed, ik wil wel al tijden (geen januari ding) maar kom die drempel niet over. Ben zo bang voor hoe ik het er nu vanaf breng. Ik durf niet…
Maai onlangs geplaatst…Wat zeiden ze nu weer #17
Je moet érgens beginnen! Ik zal nooit een snelle loper worden denk ik en daar heb ik me bij neergelegd. Dat scheelt al veel: leg je lat gewoon niet zo hoog en trek gewoon lekker je schoenen aan anders?
Lieve Kim, dat vind ik nou eens bikkel gedrag. Dat je hardlopen leuk vind, nee ervan houd zelfs dat weet ik. Ik ook zoals je weet maar ik kan het niet, niet zo vroeg mijn bed uit om te gaan lopen. Ik voorzie een geweldig hart-loop jaar voor je
Me bikkel, yeah. Ik en lopen, da’s haat-liefde. Maar ik ga voor dat laatste in 2017. Voor heel veel fijne kilometers. En een bijbehorend opgeruimd hoofd.