Misschien verbaast het jullie, maar tijdens het hardlopen ben ik regelmatig een vreselijk zacht ei. Een enorme aansteller. Tijdens mijn trainingen kan ik keihard werken en lekker doorpakken. Ik loop mooie tempo’s en verbeter regelmatig een persoonlijk record. Van mijn huidige kilometertijden kon ik een jaar geleden alleen nog maar dromen. En nu lukt het me gewoon om kilometers in vier minuut zoveel te lopen. Trots ben ik daarop!
Maar in wedstrijdjes is het een ander verhaal. Daar presteer ik het om af en toe mijn tempo belachelijk ver terug te laten zakken. Soms wandel ik zelfs even een stukje. Heel casual, in de berm. Alsof ik een zondagmiddag ommetje maak in mijn sportkleding en toevallig midden in een loopwedstrijd terecht gekomen ben. En waarom? Omdat ik juist op díe momenten niet doorzet.
Doorkauwen
Leren doorkauwen, is dan nu ook mijn zelfopgelegde werkpunt. Dwars door de zure appel heen bijten.
Het punt is namelijk: ik kan tempo’s lopen. Ik kan dat langere tijd volhouden. Want daar train ik voor. En in die doordeweekse het-gaat-nergens-om-loopjes gaat het me prima af.
Maar tijdens een wedstrijdje moet ik een ketting rijgen van alle losse kralen die in mijn trainingen voorbij gekomen zijn. Er zitten geen pauzes meer in. Er moet iets van een opbouw zijn op een langere afstand of ik moet gewoon volle bak gáán op een kortere. Maar ik moet het wel doen. Ik en niemand anders.
In mijn hoofd gaat er tot nog toe steeds iets mis als het oncomfortabel wordt, meestal zo rond een kilometer of zes, zeven. Het gaat ongeveer zo:
Mijn adem zit wat hoger.
Ik loop niet meer vanzelf, want mijn tempo ligt boven mijn gebruikelijke.
Dat betekent dat ik echt voorwaarts moet lopen. Mijn lichaam vooruit moet werken.
Dat voel ik, aan mijn bovenbenen.
Ben ik compleet buiten adem? Nee joh.
Heb ik het gevoel dat ik ieder moment dood neer kan vallen? Gelukkig niet.
Ga ik bijna over mijn nek? Nope.
De enige ongemakken die ik heb zijn warmte, een harder werkende ademhaling en zich voelbaar inspannende bovenbenen.
Oncomfortabel vind ik het. Ja da-hag! bedenk ik dan. Ik doe dit voor mijn lól hè? Om vervolgens dat prachtige tempo op te geven of zelfs te gaan wandelen, omdat ik een waterpost aan zie komen. Heel nonchalant loop ik daar dan. Of soms leg ik even mijn handen dramatisch achterin mijn nek of bovenop mijn hoofd. Alsof ik er even helemaal doorheen zit en dit momentje lopen écht nodig heb, om te voorkomen dat ik moet worden afgevoerd door de EHBO. Ik zet er ook mijn dodelijke blik bij op: waag het niet om me aan te sporen motherfuckers. Ik ga weer hardlopen als ik dat wil. Niet als jullie het roepen.
Echt Kim, what the hell.
Het randje van comfort en progressie
Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat ik begon met hardlopen. Het rondje dat nu mijn korte strik-ik-hier-nu-mijn-veters-voor- rondje is kostte me toen nog een halve ochtend en behoorlijk veel moeite. Mijn adem zat hoog. Mijn benen moesten werken. Ik moest mezelf echt voorwaarts werken. En dat deed ik. Training na training. Tot het min of meer vanzelf ging.
Hee, wacht eens even.
Die grens ging ik destijds wel over, om te komen tot waar ik nu ben? En nu ben ik een luiere loper geworden, omdat ik een lekker basisniveau heb?
Bingo. Daar leg ik een vinger op de zere plek denk ik.
Progressie en persoonlijke records vind je niet tijdens je gewone alledaagse hardlooprondjes.
Ze liggen allebei net aan de andere kant van dat weiland van comfort, waar alles klopt, alles vanzelf gaat en de vogeltjes fluiten.
Je moet er naartoe werken, om jezelf te verbeteren. Die verbetering krijg je niet cadeau. Je zal jezelf moeten uitdagen. Soms voelt het alsof je moet ploegen. Je wordt je bewust van je ademhaling. Je zal over dat paadje van ongemak heen moeten gaan. Het is maar ongemak hè. Het is geen bijna dood ervaring.
Als je hier doorzet en deze route kiest, stijg je boven jezelf uit. Word je sneller. Of loop je misschien zelfs een nieuw race PR.
En ik kan het hier wel allemaal heel lekker verwoorden, alsof ik de wijsheid in pacht heb.
Maar ik moest het zelf ook hoognodig maar eens waarmaken. Tijdens de volgende twee races die ik deze week loop.
Geen Oscarwaardige ik moet écht even wandelen-acts meer! Hoofd rechtop, blik vooruit en gecontroleerd maar snel over dat pad van ongemak. Boven mijn gebruikelijke tempo, met hard werkende longen en mopperende bovenbenen, op naar een fatsoenlijke eindtijd en een racegrafiek zonder wandeldipjes erin.
Het moest maar eens uit zijn met dat gejammer en die zelfsabotage. Klagen kan wel wachten tot ná de finish.
Jij bent echt veel te hard voor jezelf! Ik herinner me een blog waarin je helemaal kapot ging omdat je te hard van stapel was gegaan. Ik ben geen loper en heb er geen verstand van maar ik vind dat je wat liever voor jezelf mag zijn. Het is superknap wat je presteert!