Webkim komt uit haar schulp

Ik zat op zich prima, daar in die schulp.
Zo’n schulp zit nooit helemaal echt lekker, maar het was wel de mijne, dus het paste precies.

Alleen, weet je wat het is met schulpen: die zijn niet zacht en behaaglijk.
Ook al heb je hem helemaal netjes om jezelf heen gebouwd.
Ook al ben je er héél voorzichtig ingekropen.
Het schuurt en wringt altijd een beetje.

Alsof je zand in je schoen hebt.
Of een piepklein steentje.
Daar kan je kilometers en kilometers mee lopen.
De stad uit, het bos in, een heel stuk langs het water.
En toch,  op een bepaald moment wordt het zo onbehaaglijk, dan moet het eruit.

Maar uit je schulp komen is niet zo makkelijk.
Die zit zo strak om je heen, daar krijg je je zelf niet altijd goed uitgewriemeld.
Misschien ben je wat stijf geworden, na al die jaren dat je erin zat.
Of misschien zit hij wat te strak om je heen.
Dus soms moet iemand er even aan schudden.
Je een klein duwtje geven.
Soms zelfs een flinke zet, met één voet in je rug en een paar handen tegen je schouders, als je echt goed vast zit.

Mijn schulp was al wat losser geraakt.
Wat wil je ook: ik ben ruim dertig kilo afgevallen, geen wonder dat ik me er vrij in kon rondbewegen.
Maar eruit? Nee hoor. Ook al schuurt het een beetje, ik zat er prima. Want hee, het was wel de mijne. Waarvan ik ieder hoekje, randje en ribbeltje ken. Ik kwam er vier keer per week uit om te gaan hardlopen, maar na het douchen nestelde ik me er altijd snel weer terug in.

Uit mijn schulp geduwd

En toen was daar mijn oudste kind. Of ik mee wilde doen aan een judotraining.
Ik wilde mijn schulp nog wat strakker om me heen trekken. Maar dat ging niet meer. Hij was me al te wijd geworden. Hier en daar brokkelden er zelfs al stukjes af.

Datzelfde kind rammelde nog een beetje aan m’n kleine veilige schulphuisje. Ik stond al met één voet buiten.
Ik wilde m’n voet gauw terug naar binnen trekken (“Ik bel wel af, ik ben toch hartikke moe en ik weet niet of m’n rug dit een goed idee vindt.”), maar m’n lief gaf me een duwtje. Of eigenlijk een flinke ruk: één voet in m’n lies, één hand stevig rond m’n mouw geklemd en één hand in m’n nek. Ruk! Plof! Daar lag ik op de judomat.

En weet je wat? Ik vond het enorm leuk! (Webkim gaat naar judo.) Ik gooide later die avond thuis m’n sportkleding in de wasmachine, stapte over m’n schulp en de afgebrokkelde stukjes heen en veegde -em met mijn linkervoet ergens in een hoekje. Wat ik daarmee zou doen zou ik later wel zien. Ik had geen behoefte er weer terug in te kruipen. Sterker nog! Ik ga de wereld erbuiten maar eens wat verder ontdekken.

Klaar voor sportavonturen

Ik ga dingen doen die ik altijd al eens wilde doen, maar die niet in zo’n schulpje passen. Daar kan niet eens een hometrainer in, laat staan de dingen die ik wil gaan proberen.

Mijn avonturen gaan sportgerelateerd zijn. Er zijn zoveel dingen die ik altijd eens wilde proberen, maar die ik niet durfde. En heel 2018 ligt nog open! Dus ben ik van plan om bijvoorbeeld de volgende dingen te gaan doen:

• een baantraining atletiek
• een crossfit les bij die nieuwe box in de buurt
• bootcamp in de buitenlucht
• boulderen
• een powerliftles doen
• een yogales volgen
• een zwemles nemen
• wielrennen

Het zijn allemaal dingen die wel een spekkie naar mijn bekkie zijn, maar waar ik nooit the guts voor had. En nu er nog bijna een heel nieuw jaar voor me ligt en ik mijn blog weer afstof, zie ik  het helemaal zitten. Ik ga toffe sporten proberen. En ik ga erover schrijven en Instagrammen.

Can’t wait. Ik voel me als een kuiken dat net uit een ei komt en ik vind het fantastisch buiten!

0

Reacties

reacties