Webkim kan het niet meer

Yoga on my sofa staat er op mijn sweater.
“Wat is dat nou voor trui?” snoeft mijn kind.
“Jij hebt toch niks met yoga?!”

“Nou nou, níks…” antwoord ik. Het klinkt bijna verdedigend.
“Ik wil het anders wel gaan proberen, binnenkort. En trouwens, vroeger was ik hartstikke lenig.”

Hij lacht.

Hij lácht.

“Lenig? Jij?”

“Ja!” snib ik. “Ik!”
“Weet je dat ik met gemak een been in mijn nek kon leggen? Oh! En een bruggetje kon ik ook. Dat kan ik waarschijnlijk nog steeds.”

Ik probeer heel zelfverzekerd te klinken, als ik eraan toevoeg: “Zoiets verleer je niet.”

Doe dan

Ik heb al spijt op het moment dat ik die laatste woorden uitgesproken heb. Want mijn ouwe trouwe blauwe matje, waarop ik af en toe eens een halve minuut probeer te planken ligt ineens op de grond.

“Doe dan?”

Er zijn dingen die je beter niet tegen mij kan zeggen. Eén van die dingen – naast dat durf jij toch niet of dat kan jij niet – is: doe dan. Dat werkt als een rode lap op een stier.

Ik krijg dan een dikke waas voor mij ogen. En ik doe het. Júist!

Ik lig al op mijn rug op het matje. “Let op hè? Want dan kan jij het dalijk ook eens proberen. Dat zal wel niet meteen lukken hoor, niet teleurgesteld zijn. Mama moest vroeger ook even oefenen.”

Mijn negenjarige staat het met zijn handen in zijn zij doodkalm te bekijken. “Op tafel ligt m’n telefoon,” wijs ik. “Maak maar even een foto ook, dan kan je straks nog even kijken hoe het moet.”

Hij blijft zwijgen en pakt mijn iPhone.

“Oké, toe maar mam!”

Zie ik daar verdorie iets van een spottend lachje?!

Ik plant mijn voeten in het matje. Ik draai mijn hoofd en zet mijn handpalmen neer. Oké, makkie, nu alleen mezelf nog even omhoog duwen.

1… 2… Hnngggg…

“Lukt het mam?”

“Ja, ik moest even denken hoe je handen ook alweer moeten staan. Maak nu die foto maar!”

1… 2…