Webkim heeft iets gebroken

Ik heb iets gebroken.

En ik kan wel in een hoekje gaan zitten treuren, maar misschien is het ook wel even beter zo.

Ohnee, wát heeft Webkim dan gebroken, vraag je je nu ongetwijfeld af.

Niet een stuk van dat zo gewilde Albert Heijn spaarservies, dat steeds maar niet leverbaar is. Niet iemands hart. En gelukkig – ik weet bijna zeker dat het even in je opkwam – heb ik ook geen botbreuk.

Nee, ik brak mijn runstreak.

Vanaf 22 november 2018 (Thanksgiving) heb ik iedere dag hardgelopen. En afgelopen maandag ging ik voor het eerst in 53 dagen niet.

Runstreak challenge

Die runstreak was onderdeel van een challenge door instagrammer Shiva. Als er ergens iemand heel hard “Challenge!” roept ben ik van de partij. Wat dat betreft is het maar goed dat ik nooit lid ben geweest van een studentenvereniging denk ik. Voor je het weet had ik poedelnaakt door het centrum van Tilburg gerend. Op een koopavond. In de winter. Of was ik twee weken in een bananenpak in de collegezaal verschenen. Of had ik gebodypaint als een paradijsvogel de Macarena staan dansen in een stadsfontein.

Gelukkig was dit een relatief onschuldige uitdaging. Dat hele runstreak gebeuren was niet nieuw voor me. Ik had al regelmatig dingen voorbij zien komen over de daily mile bijvoorbeeld, maar ik had mezelf er nog nooit aan gewaagd.

Tot afgelopen november dus. Ik besloot de challenge aan te gaan en het viel me ontzettend mee om iedere dag mijn hardloopkloffie aan te trekken en even in beweging te komen. Ik had toch al een ritme van drie à vier looptrainingen in de week en op de overige dagen rende ik nu ook, minimaal een mijl (1,6 km.).

Runstreak voordelen

Hoewel het misschien lastig lijkt om iedere dag te gaan hardlopen viel dat eigenlijk wel mee. Toen ik eenmaal op gang was vond ik de gedachte om de streak te breken veel vervelender dan het daadwerkelijke rennen van een klein stukje rond de wijk.

De app van mijn Garmin hardloophorloge houdt precies bij op welke dagen ik heb hardgelopen en wanneer ik mijn stappendoel heb behaald. Ik bleek er enorm gevoelig voor te zijn om steeds ál die strepen te zien vollopen. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht een dagje over te slaan!

Dus ik liep gestaag door. Ook in de kou. In de regen. Toen ik snotterig was.

Soms was het lastiger een momentje te vinden, maar voor die daily mile had ik maar een half uurtje nodig. Loopkleding aan, 1,6 km. rennen, snel douchen. En klaar! Weer een groene streep verdiend. Dat halve uurtje vond ik altijd wel ergens. Soms nog later op de avond in het donker. Soms met meefietsende kinderen. Maar het lukte elke keer.

Wat voor voordelen ik bemerkt heb aan dat dagelijks lopen? Eigenlijk meer dan ik verwacht had.

• Ik startte elke dag superenergiek. Want als ik gesport heb sta ik meteen ‘aan’. Zonder beweging start ik echt een stuk moeilijker op.
• Voor mijn humeur doet het wonderen om elke dag even buiten te zijn. Die streak gaf me een reden om er dagelijks even uit te gaan. Je kan natuurlijk ook een hond nemen, maar een runstreak stinkt niet als het regent, je hoeft geen vieze pootjes weg te dweilen én je hoeft geen warme drollen op te pakken met een zakje. Daar staat dan wel weer tegenover dat je stukken meer was hebt trouwens, ik moet wel eerlijk blijven.
• Mijn rusthartslag zakte. Dat kan ook toeval zijn, maar hij werd gedurende de runstreak gaandeweg lager.
• Op de trainingsdagen liep ik de snelle tempo’s voor mijn gevoel gemakkelijker, alsof ik sneller inschakelde door het dagelijks lopen.
• Ik kon er na dag 30 nonchalant over opscheppen als het ergens over sport ging.

“Wat doe jij dan?”

– “Hardlopen.”

“Oh leuk, beetje fanatiek?” 

– “Ja, nou, ehm, ik deed twee marathons en loop nu al een maand iedere dag.”

“Zei je nou ELKE DAG?!”

– “Jep!”

Streak gestopt

Afgelopen maandag ben ik na ruim 50 dagen opgehouden. Op dag 53 had ik de halve marathon in Egmond gelopen. Dat ging heel gemakkelijk, ik heb er heerlijk gelopen.

De volgende morgen bij het uit bed stappen was ik minder blij: ik voelde mijn knie. Nu moet je weten dat ik eigenlijk vrijwel nooit pijntjes heb, laat staan blessures. Dus ik schoot meteen in alarmfase één en was hyperalert.

Niet dat dat nodig was, want bij het traplopen voelde ik de knie ook duidelijk. Dat deed pijn. Het voelde stijf, ongemakkelijk en ik kon er niet goed gewicht op zetten.

Nou, constateerde ik nuchter, tot zover de runstreak.

Ik brak hem.

En het deed geen pijn.

Als je naar je lichaam luister als het fluistert, dan hoeft het nooit te schreeuwen. Dat las ik ooit ergens en ik sta daar wel achter. Ik besloot niet eens te gaan proberen of dit gewoon after-duurloop stijfheid was en of ik het eruit kon rennen.

Nope! Rust. Voorzichtig aan. Want ik vind het zoveel belangrijker om heel te blijven, om te kunnen blijven doen wat ik graag doe, dan om die streak te behouden. Die – ik zal maar weer eerlijk zijn – zonder social media ook lang zo leuk niet zou zijn geweest. De buurvrouw, de bakker, mijn schoonmoeder en de kinderen zal het worst zijn of ik wel of niet 34 / 62 of 150 dagen aaneengesloten hardloop.

Ik koos ervoor naar mijn lichaam te luisteren. Niet dat dat moeilijk was, de knie was nogal nadrukkelijk aanwezig. Gelukkig werd het gaandeweg minder. Dinsdagochtend voelde ik hem bijna niet meer. Mijn noodzakelijke fietsrondjes naar zwemles, school en sport van de kinderen deden me heel goed. En woensdag kon ik pijnloos een rondje rond de plas.

Runstreak, iets voor mij?

Of een runstrak iets voor jou is? Als je geregeld moeite hebt jezelf te motiveren misschien wel, want het duurt niet lang voor hardlopen gewoon vanzelf gaat. Voor het onderdeel van elke dag wordt. Iets wat er nu eenmaal bij hoort.

Als je in training bent voor een groter doel is het misschien niet zo voor de hand liggend. Je maakt kilometers buiten je trainingen om, junk miles worden die ook wel eens genoemd, terwijl rustdagen belangrijk zijn voor je progressie. Omdat ik nog altijd niet zeker weet of ik Schoorl en Rotterdam kan lopen dit jaar pik ik de streak dus niet meer op. Ik focus weer even op kwalitatief trainen.

Maar jongens, wat was het fijn!

Een klein beetje sorry voor de ontzettende clickbait titel van deze blogpost, ik kon het niet laten.

Toch heb ik dus wel degelijk iets gebroken. En mogen jullie gerust post sturen. En bloemen. En chocola.

 

1

Reacties

reacties