Webkim gaat naar judo

Het is de dag na Valentijnsdag; een beetje een gekke dag om vreemd te gaan. Maar het is wel precies wat ik deed. Op sportief vlak dan toch. Want in plaats van te gaan hardlopen deed ik een judotraining.

Dat kwam zo. Een paar weken geleden komt mijn oudste, negen jaar en een groene band judoka, wapperend met een brief de kamer binnen gestoven. “Mam! Er is een seniorentraining. Ik zou het zó leuk vinden als papa of jij een keer naar judo gaat!”

Al mijn alarmbellen gaan af. Ik kijk met priemende ogen naar mijn lief en zend een duidelijke boodschap. Deze is voor jou schat en waag het niet om nee te zeggen of ik pak vandaag nog m’n koffers. Hij kijkt in zijn agenda en zegt opgelucht: “Ik moet dan werken.”

“Maakt niet uit,” schokschouder ik met een geforceerde glimlach. “Dan ga ik wel. Ik lees hier dat je als volwassene in twee jaar naar de zwarte band kan. Dan kan ik je nog inhalen zelfs. Lijkt me hártstikke leuk eigenlijk!” Ongeveer net zo leuk als een voetenbadje met zoutzuur nemen. Of aan schrikdraad likken. Maar dat is kennelijk niet van mijn gezicht te lezen, want mijn judokind barst in blij gejoel uit en ik zet het hele gebeuren gauw uit mijn hoofd.

Tot vorige week. Ik zie de judoleraar op een toernooi van m’n judokind.  Hij kijkt me vorsend aan. “Hoe lang ben jij eigenlijk? Want ik neem pakken mee naar de seniorentraining.”

Oké, denk ik. Hoe kan ik voor komende week nog iets breken. En wat kan ik het beste breken zonder mijn marathon op het spel te zetten. Misschien is een pols een goed idee? Of een sleutelbeen ofzo? Maar hoe doe je dat?

Ik overleefde al wel eens een ouder-kind les, maar een seniorentraining? Lord have mercy!

Judodag

En dan is het ineens donderdagavond. De eerste seniorentraining. Ik heb een bevriende schoolpleinmoeder, wiens kinderen op dezelfde sportclub judoën, zo gek gekregen om samen te gaan. Giebelend hijsen we ons in de geleende judopakken en knopen een witte band om.

Even later zitten we op onze knieën in de zaal, helemaal aan het eind van de rij judoka’s, want bij judo is er een hiërarchie van niveau. En hoewel judo duidelijk in mijn DNA zit en ik gewoon bij m’n geboorte al een zwarte band had moeten krijgen – daar kom ik zo nog op – ben ik er voor het eerst.

We werken ons door de warming up heen, waarbij we afwisselend springen, draaien, rollen en liggen en weer opstaan en dan is het tijd voor wat echt judo.

Ik zie dat mijn kind al jaren doen, maar net als met veel dingen is ook judo een stuk lastiger dan het eruit ziet. We leren achterwaarts vallen, waarvan ik verwacht had dat ik dat niet echt zou durven. Maar er blijkt veel techniek bij de sport te komen kijken: als je weet  wat je doet gaat het prima. Dus dat vallen: geen probleem eigenlijk. Mijn judomaatje voor de avond en ik werpen elkaar om en om enthousiast als een zak aardappelen op de mat.

Vervolgens leren we op nog een andere manier te werpen, doen we houdgrepen en leren we een kanteltechniek en een armklem. Waar de andere senioren heel serieus bezig zijn hebben wij eigenlijk iets té veel lol (soms is het meer een bekkenbodemtraining), maar ik merk wel dat ik het oprecht heel leuk vind, dat judo!

DNA

Het zit ergens wel in m’n DNA: ik heb niet voor niets zo’n fanatieke judoka op de wereld gezet natuurlijk.

Ik denk dat het zo ging: ik ben geboren op de laatste dag van februari. Alle eigenschappen voor de februarimeisjes waren waarschijnlijk al zo’n beetje verdeeld. Gracieusheid. Ritmegevoel. Make-up skills. Dat soort dingen. Wat er voor mij nog overschoot – misschien omdat er in februari ’79 minder jongens werden geboren, who knows – waren een beetje lompheid, een flinke schep kracht en… grote voeten.

Niet voor niks ben ik geen ballerina geworden, ben ik een ramp in een aerobicszaal en kan ik beter uit de voeten met het grovere werk. Krachttraining? Was ik ijzersterk ik. Kickboksen? Loved it! Crossfit? Me like. Judo? Ook wel in mijn straatje. Want ik ben dus sterk en dat grove duw-, trek- en smijtwerk past echt duizend keer beter bij me dan Zumba of een eyelinerkwastje. Als mijn moeder me als kleuter op judo had gedaan: Olympisch materiaal joh.

Judo en hardlopen

Toen ik daar in een houdgreep op die blauwe mat lag – want in een training moet je ook met je tegenstander mééwerken – bedacht ik me ook opeens: er is een overeenkomst met hardlopen!

Want denk maar eens terug aan je kindertijd. Wat rende je wat af op een dag. Tikkertje spelen. Zo snel mogelijk naar een verstopplek sprinten. Achter de fiets van een vriendje aanrennen. Of zo lang mogelijk over de stoep meehollen met de auto van bezoek dat de straat uit reed. We deden dat toch allemaal? Maar ergens is er een punt dat je stopt met rennen. Terwijl het zo heerlijk is!

Gaat datzelfde ook niet op voor stoeien? Je vriendje omver duwen. Of je broer of zus. Vasthouden. Worstelen. Duwen en trekken. Kijken wie er het sterkste is. Iedereen deed dat toch? Maar ook daar stop je mee als je groter wordt.

Rennen is dan geen noodzaak meer. Stoeien wordt ongemakkelijk.

Maar maak er een sport van en de kaarten liggen ineens weer heel anders. Dan kan het als volwassene ook!

Ik heb echt ontzettend veel lol gehad tijdens dat uurtje judo en ik ben er volgende week weer bij. Het is ontzettend leuk om de sport van mijn kind eens persoonlijk te ervaren: ik nam nog meer bewondering voor zijn skills mee naar huis dan ik al had. Judo is echt zwaar! En moeilijk! Voor al die grepen, haken en klemmen een automatisme zijn geworden, zodat je tactisch het goede kan doen op het juiste moment, heb je zoveel in training geinvesteerd. In de tijd die ik nodig heb om te bedenken hoe ik mijn tegenstander van z’n buik af krijg is die al opgstaan, omgekleed, naar huis gefietst en heeft een colaatje opengetrokken en me een app’je gestuurd met: “Loser!” 

Veel bewondering dus, voor mijn negenjarige!

En deze training heeft ook nog tot iets anders leuks geleid, maar daar vertel ik jullie morgen over. Want de komende 40 dagen blog ik hier weer dagelijks! Leuk als je blijft lezen. Tot morgen!

 

0

Reacties

reacties