“Dat gebeurt me niet zo vaak,” zegt de goedmoedige vrouw in de witte kleding, terwijl ze één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien bolletjes aanklikt op haar computerscherm. Eéntje boven iedere teen van de grafische voeten voor haar neus.
Ik zit in een comfortabele diepe stoel, met mijn onderbenen gestrekt over een papieren vel, bij de pedicure. Na maanden wikken en wegen heb ik nu toch maar eens een afspraak gemaakt om het rampgebied in mijn hardloopschoenen door een deskundige te laten behandelen.
“Al je nagels zijn aangetast,” concludeert ze. “Dat zie ik zelden. Eigenlijk alleen bij voetballers. Door het continue sprinten en plotselinge stoppen botsen hun voeten voortdurend in de schoenen.”
Ze oordeelt niet, ze constateert alleen. Mijn voeten zijn een warzone, maar deze vrouw is medisch pedicure en schrikt waarschijnlijk niet zo snel meer. Mijn grote teennagels zijn er het ergste aan toe. Die waren losgekomen, maar net niet volledig. Ik heb ze een paar weken geleden in de breedte afgeknipt, zodat ik er niet meer achter zou blijven hangen. Aan beide kanten zit er nog een centimeter of twee. Mijn andere nagels, voor zover die er nog zijn, hebben ook stootschade. Sommige zijn blauw. En ik heb eelt en blaren op al mijn teentoppen.
Als je een paar kilo wil afvallen zou je gewoon een foto van mijn voeten op je koelkast moeten hangen. Succes gegarandeerd!
Terwijl de pedicure gezellig keuvelt over haar vak en over hardlopen en dat dat eigenlijk niet gezond is, gaat ze aan het werk. Langzaam beginnen mijn voeten weer te lijken op iets wat je in teenslippers kan steken, zonder dat voorbijgangers licht onpasselijk worden bij de aanblik. Mijn grote tenen krijgen gelnagels: ze smeert er een doorzichtige pasta op, die onder een lamp uithardt tot iets wat net een echte nagel is. Magic. Aan de andere nagels is ze druk aan het frezen en vijlen, tot die ook weer ergens op lijken.
Goed, dit had ik veel eerder moeten doen. Pedicures zijn dus niet alleen voor diabetespatiënten, stokoude dametjes en mensen met horrelvoeten, eksterogen en ingegroeide nagels. Mijn tenen doen voor het eerst in maanden geen pijn meer.
“Ik ga toch ook maar eens een afspraak maken met een podoloog,” denk ik hardop. “Ik koop mijn schoenen altijd bij een professionele hardloopzaak, ik strik zoals het hoort, mijn voeten zitten muurvast in mijn schoenen en tóch houd ik mijn voeten niet heel.”
Dat vindt de pedicure een goed plan. “Wist je dat hier verderop ook een hardloopzaak zit,” tipt ze, “waar eens per week een sportpodoloog inloopochtend heeft?”
Sportpodoloog
Ik betaal vijftig euro voor mijn herboren voeten en besluit meteen even langs de betreffende hardloopwinkel te fietsen. Ik heb geluk: de sportpodoloog in kwestie is er, hij blijkt de eigenaar van de zaak te zijn.
Het is een rustige ochtend in de winkel, dus hij wil meteen wel even meekijken. Ik sjees eerst even op de fiets naar huis, om mijn lage spijkerbroek en losse hemdje even te verruilen voor een loopkloffie en – vooral belangrijk – mijn huidige hardloopschoenen aan te trekken. Hoopvol stap ik even later de hardloopzaak weer in. Zou er nou eindelijk een eind gaan komen aan mijn tenendrama?
De podoloog doet allerlei testjes. Hij bekijkt mijn voeten en maakt voetafdrukken van me, op een inktvel, waarop te zien is hoe de druk van mijn voeten verdeeld is. Ik moet ook blootsvoets over zulke vellen rennen, over een baantje in de winkel, om te zien wat er bij de landing gebeurt. Mijn voeten worden gemeten, omtekend en er worden stipjes op allebei mijn hielen gezet, om te kijken of er een verschil is. Hij test de buigzaamheid van mijn voeten en mijn tenen. En stelt een aantal vragen.
Dan blijkt – en de loopafdrukken die we maakten – beamen dat, dat ik klauw met mijn tenen. Bij iedere stap trek ik mijn tenen in, om houvast te zoeken. Vandaar de stootschade op mijn nagels, die daardoor loslaten. En vandaar ook de blaren op de voorkant van mijn tenen. Het komt niet door contact met de voorzijde van mijn schoenen, – want die zijn prima op maat – maar door contact tussen mijn tenen en de binnenzool.
Goed nieuws: het is op te lossen met een aangepaste binnenzool. Een verdikking aan de binnenzijde van mijn voeten, achter mijn voorste voetbogen, moet ervoor gaan zorgen dat mijn tenen niet meer klauwen tijdens het hardlopen.
Ik had al inlegzolen, omdat ik geen holling in mijn voeten heb, maar die voldeden niet meer nu ik zoveel gewicht verloren ben.
Voor de tweede keer vandaag denk ik: goed, dat had ik veel eerder moeten doen!
Nieuwe schoenen
Op nieuwe schoenen stap ik een klein uurtje later de winkel uit. De zolen worden deze week voor me op maat gemaakt, maar mijn Brooks Ravenna’s kan ik alvast meenemen. Ze zijn stukken lichter dan mijn vorige loopschoenen. Ook zijn dit anti-pronatie schoenen, terwijl ik voorheen op neutrale liep. Maar dit gaat me helpen mijn horrorvoeten heel te houden, aldus de podoloog. Maar dan in mijn woorden. En hij kan het weten.
Ik loop er ontzettend makkelijk op, merk ik de volgende dag. Het mesh sluit als sokken om mijn voeten, zacht. licht en comfy. En gelukkig is het ook een vrij neutrale schoen. Ze vallen niet zo op, zeg maar. In een bak Stabilo stiften. Of in een kratje kanaries uit Fukushima.
Het was een close-call met een paar Saucony’s deze keer, die mooi lichtblauw waren. Maar als ik hardloopschoenen koop kies ik altijd het paar dat het beste is voor mijn situatie. Ook al zijn ze babypoepbruin. Of, in dit geval, oogverblindend geel. Op de Ravenna’s liep ik tijdens de testrondjes door de winkel net wat soepeler en was mijn landing iets beter; ook iets waar ik nog altijd aan werk.
Misschien is het psychologisch, maar ik liep er meteen een nieuw 5 kilometer PR op. Dat geeft vertrouwen, voor de volgende evenementen in mijn agenda. En met de nieuwe zooltjes erin heb ik dan misschien aan het einde van de zomer ook weer poezelige voetjes.
Die pedicure, die houd ik erin denk ik, eens in de zoveel weken. Voeten die zo hard werken verdienen wel een beetje extra aandacht. En als jij ook problemen met je nagels, je voeten of je tenen hebt kan ik je nu uit ervaring van harte aanraden: ga eens naar een pedicure en/of een podoloog. De oplossing voor een groot probleem kan soms zo simpel zijn!
Leuk artikel. Ben er door schade en schande ook achter gekomen dat een paar goede hardloopschoenen en een paar op maat gemaakte sportzolen geen overbodig luxe zijn voor mijn platvoeten 🙂
Een afspraakje met een pedicure, staat staat nog in de planning 🙂