Ergens in mijn hardloopafspeellijst zit een aanstekelijk liedje waarin in het refrein de volgende regels zitten:
One day, baby we’ll be old
Think about the stories that we could have told
Afgelopen maanden kwam uit de ruim driehonderdvijftig nummers in de playlist uitgerekend deze vaak tevoorschijn in mijn trainingen. Een aanstekelijk nummer, wat me ook nog eens steeds aan het denken zette. Het gaat eigenlijk over een break-up, maar het zijn die regels uit het refrein die ik telkens meeneem.
Want ja: er komt een dag dat ik oud word. Niet de veertig, die ik in februari hoop te worden, maar echt ouder. Zo oud dat ik dingen niet meer kan. Dat mijn lichaam me gaat belemmeren in de dingen die ik doe of zou willen doen. En wat zou het jammer zijn als ik dan ergens in een leverkleurige door mijn kinderen gekochte comfortfauteil aan een kopje thee en een cryptogram zit met een doos met onvervulde dromen in mijn hoofd.
Of misschien niet per se dromen, maar gemiste kansen. Ongemaakte herinneringen. Stel-je-voor-dats.
En precies die gedachte zorgt ervoor dat ik wat vaker probeer te durven.
Daarom schreef ik me een paar weken geleden in voor mijn eerste crossloopje. Een hardloopwedstrijdje van meerdere korte rondes op gras, zand en kleine heuveltjes. Een kleine 9 kilometer in dit geval, al is minder rondes lopen ook een optie.
Veel atletiekverenigingen organiseren in het winterseizoen crossen, omdat je sterker wordt van lopen op oneffen terrein en die winst neem je dan weer mee naar de baan en de weg in het voorjaar.
Beren op de weg
Je moet weten dat ik geen held ben. Ik zie snel beren op de weg en als je mijn onzekerheid zou willen wegen zou je niet toe kunnen met een keuken- of een personenweegschaal. Je zou me moeten meenemen naar een weegbrug, mij erop moeten zetten en mijn lichaamsgewicht in mindering moeten brengen op het totaal. Zo kom je aan de weet hoeveel tonnen mijn onzekerheden innemen.
Een cross? Dat zou ik voorheen in geen geval zijn aangegaan. Want:
- Onregelmatig terrein, waar je je kan verstappen
- Modder en gras waarin je kan uitglijden
- Zand, wat superzwaar loopt
- Hellinkjes, bochtjes, boomwortels en andere vertragende dingen
- Smalle paadjes waarop ik anderen misschien in de weg loop
- Het is veel zwaarder dan op asfalt lopen, dus misschien kan ik het niet bijbenen
- Ik heb er eigenlijk de schoenen niet voor
Allemaal negatieve gedachten en redenen om er niet aan te beginnen. Maar:
One day, baby, we’ll be old
Think about the stories that we could have told
Dus schreef ik me in. Misschien word ik laatste. Misschien glijd ik uit. Of stap ik uit. Misschien vind ik het verschrikkelijk zwaar en stom.
Maar het kan ook zomaar zijn dat ik het fantastisch vind om door de plassen te stampen, door de blubber te zompen en vies en modderig te worden zoals bij het buitenspelen toen ik acht was.
Ik moest mijn wat als-en maar eens wat zonniger bekijken. Wat als het lukt? Wat als het leuk is? Wat als het fantastisch goed uitpakt? Dat zou ik toch allemaal niet willen missen?
Of crossloopjes mijn ding zijn?
Daar kom ik alleen maar achter als ik mee doe. En misschien houd ik er een goed verhaal voor later aan over, om te vertellen vanuit mijn relaxfauteuil. Als ik met een piepklein doosje onvervulde dromen in mijn hoofd opkijk van mijn cryptogram.
Heb jij al eens gecrosst? Vertel je me erover, hier in de reacties of op mijn Facebook of Instagram? Ik lees graag jullie ervaringen, tips en verhalen!
Mooi dat je het gaat doen! Ik geloof dat mijn eerste hardlooptocht ooit een cross gaat worden 🙈 Ik kende de term eigenlijk niet. Het feit dat het een hardlooptocht is vond ik al zoiets groots dat ik een beetje over de modder enz. (“voor bikkels” stond er) heen had gelezen. Ik hoop niet dat ik anderen in de weg ga lopen (ik ben echt een beginner). Ik ben benieuwd hoe het jou bevalt!
Wat leuk Kim, veel plezier! Zelf had ik me zorgen gemaakt om niks, bleek, dus jij kan gewoon meteen beginnen genieten. 🙂