Wat nou als ik morgen dood ben?

“Zeg liefje,” vraag ik Frank vanmorgen plompverloren in de auto. “Wat nou als ik morgen dood ben? Stel nou dat ik vanmiddag word geschept door een stadsbus, of mijn hart stopt ermee tijdens het hardlopen of ik vang een verdwaalde kogel op van een drugsdeal op de Hambaken. Stél nou. Dan zit er morgen zo’n meneer in een driedelig kostuum aan onze eettafel, met zo’n leren koffertje met paperassen en dan moet je van alles gaan regelen. Maar wat kíes jij dan?”

Mijn lief trekt zijn wenkbrauwen op. “Ja,” ratel ik verder, “laat je me dan begraven of cremeren? Want daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad. En welke muziek laat je in hemelsnaam draaien?”

Ik geloof dat ik hem verwachtingsvol aankijk, in de hoop dat hij zomaar een mooi scenario opdiept. Maar hij zwijgt alleen nog.

“Ja nou,” vergoelijk ik de beladenheid van het onderwerp dat ik zo plots ter sprake breng. “Ik rende dus vanmorgen langs de begraafplaats. Daar kom ik heel vaak langs. En toen moest ik denken aan hoe we alles voor m’n vaders crematie moesten organiseren. Wat zou jij doen, voor mij, vroeg ik me toen af.”

“Allereerst kapot gaan van verdriet,” zegt hij. “Nee-nee-nee,” zwaai ik met mijn vinger, “dát mag pas op dag drie. Daar heb je eerder helemaal geen tijd voor. Eerst moet je van alles regelen.”

“Ik zou zorgen dat de kinderen een plaats hebben waar ze naartoe kunnen als ze dat willen,” zegt hij. “Of dat nou een grafsteen is of een monument bij een crematorium.”
“Misschien is begraven dan toch wel handig, nu ze zo jong zijn,” denk ik gewillig mee. “Ik heb nog niet echt een voorkeur, maar dan hoef je ze niet te vertellen dat mama verbrand is.”

Frank wrijft eens over zijn stoppelbaard. “En qua muziek weet ik het zo snel niet. Misschien Acda en de Munnik, dat draaiden we vroeger vaak samen. Maar daar zou ik die muziek wel voorgoed mee bederven. Misschien ook wel Maaike Ouboter, dat vind ik ook mooi.” Ik haal m’n schouders op.  “Het zal ondertussen wel in de begrafenis top 10 staan, maar ik vind het prima.”

Een Nederlanstalige uitvaart. Poeh… Ik woon al wel bijna vijftien jaar in Brabant, maar wat dat betreft ben ik nog niet om. Ik had me dat wat stijlvoller voorgesteld. Maar goed, ik ben er zelf toch niet meer bij. Als me iets overkomt vind ik het vooral belangrijk dat mijn naasten mooie herinneringen hebben aan mijn afscheid, wat eigenlijjk niet eens mijn afscheid is, maar hún afscheid, van mij.

Wat ik zou kiezen als ik zelf de regie zou hebben? Daar ga ik eens een nachtje over slapen en dan lees je dat hier morgen. Gezellig he? Ik zal er een soort tag van maken, dan kunnen jullie allemaal meedenken. Tot morgen!

0

Reacties

reacties