Elke lente krijg ik weer een mailtje:
“Beste ouders / verzorgers,
vergeet het niet: over twee weken worden er weer schoolfoto’s gemaakt.”
En ik ben dan de ouder die het tóch vergeet. Ik vergeet het in mijn agenda te zetten. Of ik zet het er wel in – met een font-size voor een kippige bejaarde – en vergeet het dan alsnog. Óf ik zie het op schoolfotodag drie minuten voor vertrek in mijn agenda staan.
Mijn kinderen zijn dan ook niet, zoals sommige van hun klasgenootjes, pas geknipt en piekfijn gestyled op schoolfotodag. Laat staan alledrie mooi op elkaar afgestemd of kleurgecoördineerd. Nee, mijn exemplaren herken je meestal aan een alledaagse outfit en net te lang haar, dit alles al dan niet in combinatie met een chocoladepastasnor of een pindakaasbaard.
En toch koop ik elk jaar de foto’s. De licht onscherpe, niet helemaal acurate weerspiegelingen van mijn kinderen, vastgelegd door de fotograaf die al duizend jaar schoolfoto’s maakt. Elk jaar stop ik weer braaf tien Euro in elk envelopje. Want tja, ook al staan de kinderen niet zo jofel op de schoolfoto’s als op veel van mijn eigen foto’s, het zijn wel míjn kinderen hè. En dat verkoopt.
Schoolfotoalbum
Maar wat doe ik er dan mee, met die schoolfoto’s? Uitdelen aan opa en oma’s zou voor de hand liggen, maar nee, dat doe ik niet. Ik houd de sets helemaal compleet. De twee grote foto’s, de iets kleinere, het pasfotovel, de klassenfoto én de gekke bekken klassenfoto.
Ik loop al jaren achter met m’n kinderfotoalbums, maar qua schoolfoto’s bleek dat een geluk. Want nu maak ik schoolfotoalbums!
Bij de Hema kocht ik kleine fotoboekjes, met niet al te veel pagina’s. Die boekjes zijn gereserveerd voor de schoolfoto’s. Strikt daarvoor, er komt geen andere foto in. Omdat de boekjes vrij weinig pagina’s hebben komen ze nagenoeg vol. In het ideale geval, zonder zitten blijvende kinders, heb ik 24 bladzijden nodig, als ik de pasfotovellen niet in de boeken doe.
Zo bouw ik gedurende hun basisschooltijd een leuk overzicht op van hoe ze groot worden. De foto wordt altijd in dezelfde maand gemaakt, in dezelfde stijl en vaak ook op dezelfde plaats. Het enige wat ik nog hoef te doen is inplakken.
Niet alleen de grote foto’s gaan erin, maar ook de klassenfoto’s en de gekke gezichten klassenfoto. Een mooi basisschoolboekje hebben ze dan elk, als ze een jaar of twaalf zijn. Voor de klassenfoto’s en de extra foto’s heb ik nog geen bestemming, maar daar verzin ik ongetwijfeld ook nog wel iets leuks voor. Misschien wel een opgroei-pasfotolijstje.
En de broertjesfoto? Die mag natuurlijk gewoon in een lijstje aan de muur!
Ken jij de schoolfotostress? Koop je de foto’s? Wat doe jij ermee?
Wat een goed idee! Ik ben echt afschuwelijk slecht met foto’s inplakken, albums maken of wat dan ook met mijn 100.000 foto’s, maar dit is lekker overzichtelijk en goed te doen. Ik ga het zeker onthouden voor later.
Tessa onlangs geplaatst…Ja, mijn zoon lijkt op zijn vader ja.
Ik ben het nooit van plan, maar ik koop ze altijd… Goed idee van die albumpjes!
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Vind jij het lastig om kleding te vinden in jouw maat?
Mijn drie jongens zijn inmiddels al heel lang volwassen en het maken van schoolfoto’s is dus ook al lang geleden. In die tijd kregen kinderen nog briefjes mee die mijn knullen niet altijd thuis afgaven, en heb ik (broertjes)foto’s van jongens met scheve haarscheiding, t-shirt achterstevoren aan, blouse scheef geknoopt …..
Inge onlangs geplaatst…oranje boven
Leuk idee zeg! Dat was ook een mooie bestemming geweest. Kom je nu mee ;-). Inmiddels gaat de oudste van de basisschool af. Die foto’s (die onregelmatig en door verschillende fotografen zijn gemaakt) slingeren overal en nergens. Maar wie weet, wat ik nog tegenkom als ik de fotodoos induik.
Wat een ontzettend leuk idee! Ik heb hier nog geen regelmaat in de schoolfoto’s kunnen ontdekken. Ze worden in ieder geval niet ieder jaar gemaakt en ook niet iedere keer door dezelfde fotograaf. Zo hebben we hele stijve portretten tegen een blauwgewolkte achtergrond en hele hippe zwart-wit foto’s.
Ik vind het echt leuk dat ze bij jullie ieder jaar min of meer gelijk zijn, dan is het effect van zo’n boekje nog groter.
Te grappig!! Voor mijn twee jongens heb ik dezelfde boekjes! Op de kaft aan de binnenkant plak ik elk jaar de pasfoto en vervolgens de groepsfoto. Ik probeer bij m’n jongste (5) dan alle namen te ontfutselen en schrijf dat er dan bij. De oudste (8) weet dat al, maar ik schrijf het er wel hij. Leuk naslagwerk!
Haha, no waayy Jose. Great minds think alike! Namen erbij is ook een heel goed idee, maar ik begon in Thomas’ groep 3 met de boekjes en we weten ze dus niet meer allemaal…