Op mijn Facebookpagina zei ik het gisteravond al even snel: ik ben er stil van. Van wat mijn blogpost over eenzaamheid al teweeg heeft gebracht in twee dagen tijd.
Het was een moeilijk stuk voor me om te schrijven. Alsof ik butt-naked op een krukje in een vol stadion kwetsbaar stond te zijn. Met niet alleen duizenden anonieme mensen, maar ook schoolpleinmoeders, buurtgenoten en familie op de tribunes. Ga er maar aan staan!
“Ik vind dat je jezelf wel te kijk zet hoor,” vond mijn lief, die behalve lief soms dus ook een flapdrol is. “Jij bent toch niet éénzaam? Bejaarden die nooit bezoek krijgen, díe zijn dat. Ik heb toch ook geen grote vriendengroep ofzo? En ik ben ook niet eenzaam.”
Kijk en daar gaat het dus al mis.
Eenzaamheid is niet leeftijdsgebonden. Niet gebonden aan een sociale ladder. Niet aan je IQ. Niet aan de hoeveelheid mensen om je heen. Niet onderling vergelijkbaar.
Eenzaamheid kan je niet langs een meetlat leggen. Het laat zich niet in een grafiekje plempen. Een ander kan niet zien, meten of weten of jij aan de ‘criteria’ voldoet. Het is een gevoel.
Een gevoel, waarvan zelfs degene die het dichtst bij me staat kennelijk niet wist dat ik het had. En hij was bang dat ik mezelf er wel erg mee te kijk zou zetten door erover te bloggen.
En toch heb ik nog geen seconde spijt gehad dat ik het hier deelde, want wat bracht mijn kwetsbaarheid al veel.
Herkenning
Uit de reacties op mijn post bleek dat veel vrouwen mijn gevoel in meer of mindere mate herkennen. Dat gevoel uitspreken (of schrijven in dit geval), het te erkennen kan best wel eens een eerste stap zijn op weg naar verandering.
Ik zag in de reacties op Facebook – waar ik elke nieuwe blogpost meld – al mooie dingen gebeuren. Je Facebookvrienden kunnen namelijk zien wat je liket en waar je op reageert. Ik zag iemand vertellen dat ze zich in mijn verhaal herkende. Waarop een ander zei: hoog tijd dat we weer afspreken dan!
En er waren mensen die zich ook alleen voelen en niet bij mij in de buurt bleken te wonen, maar wel bij elkáár. Heel tof!
Sowieso is het heel fijn om te lezen dat je niet de enige bent, als je hiermee rondloopt. Je bent geen gekkie, sneuneus of bedreigde diersoort. Er zijn zoveel meer vrouwen die zich zo voelen. Getuige al die views, al die reacties op mijn blog, op Twitter en Facebook, al die mailtjes en pb’s, al die shares en likes.
Dus – en dit is er weer één voor op een tegeltje – : voel je je wel eens eenzaam? Je bent niet alleen!
Uitnodigingen
Huiverig was ik voor de reacties van mensen op school. De ‘pleinmoeders’, waar ik dagelijks tussen sta. Omdat ik regelmatig hun likes zie passeren op Facebook weet ik dat sommige van hen mijn blog lezen. Dus eigenlijk had ik net zo goed op een bankje op het schoolplein kunnen gaan staan met een megafoon: “Goedemorgen dames! Ik heb geen vriendinnen!”
Er gebeurde gelukkig niets geks van de week op school. Er werd niet gelachen. Niet gewezen. Er waren wél gezellige kletspraatjes. En ’s avonds kreeg ik een bericht. Iets in de trant van:
Hoi! Ik las je. Ik had je eigenlijk al veel eerder willen vragen. Dus denk vooral niet dat het specifiek naar aanleiding van je blogpost is. Maar ik ben gewoon zelf ook niet zo’n held. Hoe dan ook: zin in koffie of thee?
En nog één:
Hoi! We zaten vroeger bij dezelfde sportschool en ik heb je gevolgd tijdens je icsi-traject. Toen zag ik je laatst bij de indoorspeeltuin én ook nog bij judo! Ik heb wel vriendinnen, maar er kan er altijd één bij. Thee? Of een keer een stuk wandelen ofzo?
Dat vond ik zo verschrikkelijk leuk! Daarnaast werd ik ook nog uitgenodigd voor een Tupperware Party.
Daar zou ik graag naartoe zijn gegaan – ik was nog nooit op zo’n bakjes- en schaaltjesfeest en het leek me prima blogmateriaal – , maar helaas was het zo kort dag dat ik niet kan.
Suggesties
Wat ik behalve reacties ook kreeg waren suggesties. Zo weet ik nu van het bestaan van NieuweMensenLerenKennen.nl, een site met allerlei leuke activiteiten waar je naartoe kan om, juist ja, nieuwe mensen te leren kennen. Niet voor tussen de lakens of om mee te trouwen, maar gewoon voor de gezelligheid of voor nieuwe vriendschappen.
Iemand gaf aan haar beste vriendin te kennen via het Viva Forum, waar ook een subforum is waar je oproepjes kan plaatsen. Gezocht: theeleuten in Tietsjerksteradeel! Of chocoholics in Den Bosch, in mijn geval.
Fora blijken een dankbare plek om vrienden of vriendinnen te vinden, omdat je je er over het algemeen al tussen gelijkgestemden begeeft. Zo weet ik van mijn tijd op het draagdoekenforum (ja, dat bestaat) dat daar ook heel regelmatig mensen met elkaar afspraken. Als moeders onderling heb je al snel een boel gemeen natuurlijk.
Vrijwilligerswerk werd me aangeraden. Iets waarbij je met andere mensen omgaat, zodat je toch sociale interactie hebt. En gevoelsmatig doet het ook veel om zinvol bezig te zijn en anderen te helpen. Wellicht raak je zelfs bevriend met collega-vrijwilligers.
En per mail kreeg ik nóg een hele leuke tip om mensen te ontmoeten, maar daarover vertel ik jullie in een aparte blogpost meer, als ik dat op poten gezet heb.
Cadeautje
Het grootste cadeautje voor mij was misschien nog wel het bericht van één van mijn meest dierbare vriendinnen ooit.
Ik kan vrij snel en gemakkelijk met allerlei soorten mensen opschieten, maar een échte klik heb ik niet zo vaak met mensen. Met Laura had ik die wel.
In onze studententijd zagen we elkaar verschrikkelijk veel, maar we verloren elkaar uit het oog. Ze verhuisde naar het andere eind van de wereld, – of nou ja, Zeeland, wat op hetzelfde neerkomt – maar nu is ze terug in Brabant. Ruim een jaar geleden gingen we alweer een samen uit eten, maar daarna zagen we elkaar weer niet. Allebei een gezin. Allebei druk. En wel op een behapbare afstand, maar niet bij elkaar om te hoek.
Gisteren zaten we de hele avond te Whatsappen en dat voelde als vanouds. Oude liefde roest niet! constateerde ik, toen we elkaar ook nog idiote selfies stuurden en het even leek alsof we nog steeds diezelfde twintigers van toen waren.
Investeren
Waar ik nooit bewust bij stilsta, maar wat wel een logisch gegeven is, is dat je in vriendschappen moet investeren. Ze komen niet aanwaaien, anders had ik er immers wel twintig gehad ofzo. En je moet ze onderhouden. Net als kamerplanten: die geef je water, anders gaan ze dood. En dan blijken mijn vriendschappen ook nog eens Ficussen te zijn: die gaan ook dood als je ze verpláátst.
Laura zie ik binnenkort weer en ik heb er basischoolschoolreisjeswaardige kriebels van, zo hard kijk ik daar naar uit. En ondanks alle gezinsbeslommeringen moet er daarna niet weer een jaar tussen vallen natuurlijk. Dus plannen is key!
Datzelfde geldt voor een hele lieve vriendin (ja, die enige), die verhuist van praktisch binnen fietsafstand (op een racefiets, op een uitzonderlijk sportieve dag, met wind mee), naar de andere kant van de provincie. Ook daar gaat wat agendatrekkerij aan te pas komen, maar ik vind onze vriendschap zo vreselijk waardevol dat daar echt wel energie en brandstof aan te pas gaat komen, om elkaar toch nog regelmatig te zien.
Niks dan liefde ook voor degenen die op me reageerden met dingen als:
ik herken me niet in je post, maar je doet me wel beseffen hoe waardevol mijn vriendschappen zijn en dat ik ze niet als vanzelfsprekend moet zien, dus ik ga wat vaker vragen hoe het met ze gaat / afspreken / etc.
Of:
Ik zit in de luxe positie dat ik veel vriendinnen heb, maar ik ga me toch eens wat meer openstellen op het schoolplein, want ik zou niemand buiten willen sluiten.
En:
Ik heb een vriendin die zich ook heel alleen voelt, maar vanwege haar zelfbeeld vaak uitnodigingen afslaat. En tóch blijf ik vragen en haar overal bij betrekken.
Openstellen
Het lucht me enorm op dat ik mijn verhaal met jullie heb gedeeld. Het is alsof ik ergens op een knopje met [OPEN] heb gedrukt en mezelf heb opengesteld voor contacten. Ik voel me benaderbaar. Op het schoolplein liet ik mijn iPhone in mijn tas. Op judo maakte ik een kletspraatje. Fijne kleine stapjes op weg naar een socialer leven.
Stapjes op weg uit het moederisolement. Daarover ook nog meer, in een aparte blogpost. Want jullie hebben vast wél meer te doen op een zaterdagavond.
Voor nu nog een keer: dankjulliewel! En als je tot nog toe aarzelde: misschien wil je nu alsnog je verhaal delen? Of vertel me over jouw vriendenkring en waar je die opduikelde, dat vind ik ook leuk!
Bestaat iets als nieuwemensenlerenkennen.nl ook in België? Daarnaast wil ik toch ook nog eens zeggen dat ik het ontzettend stoer vind dat je dit op het www heb gezwierd! En herkenbaar, dat helaas ook…
Wat cool dat je nieuwemensenlerenkennen noemt! (die tip was van mij) En dan gaat het me totaal niet om dat het mijn tip was, en ik word ook niet door NMLK gesponsord (eerder andersom), maar ik vind het zo fijn dat je lichtpuntjes door je eenzaamheid heen ziet en het wil veranderen. En of je dat met schoolpleinmoeders, oude bekende of vreemden van internet gaat oplossen, maakt dan niet uit; het is gewoon stoer!
Hey Kim
Ik heb nog niet de tijd gehad om te reageren (druk met jongenszonen, je weet hoe dat gaat :-)) maar ik heb wel veel aan jou en je blog gedacht. Ik vind je zo ontzettend moedig en ook weer zo’n mooi voorbeeld van hoe internet soms een heel verkeerd beeld ophangt. Ik bewonder je stiekem wel, met je enthousiasme, vlotte pen, creativiteit, … Dus dacht ik zo maar eventjes dat je ook het perfecte leven met de perfecte vriendenkring had. Niet dus en wat is het heerlijk om dat hier gewoon te mogen lezen. Dankjewel dus, dat leert mij weer dat ik niet perfect hoef te zijn, meer nog: dat perfectie gewoon niet bestaat.
Ik vind het heel jammer dat ik zo ver (Brabant, maar dan in België) van je woon, want ik zou je best wel graag ontmoeten. Voor mij zijn ‘vrienden’ altijd een moeilijk topic geweest. Ik weet dat ik vroeger de vrienden telde en blij was dat ik aan twee handen kwam. En onlangs betrapte ik mezelf op het tellen van collega’s die me hadden gecontacteerd sinds ik in ziekteverlof ben en was ik stiekem blij dat ik aan vier maal één handje kwam. Maar het is helemaal niet de kwantiteit die het ‘m doet, maar de kwaliteit. Een cliché maar oh zo waar. Geniet dus van je nieuwe en ‘oude’ vrienden, en van zomaar eventjes helemaal jezelf kunnen zijn. Want dat blijft wel het allerbelangrijkste.
Ik herken ook wat je lief doet, want ik heb zelf ook een man die een heel nauwe cirkel heeft en dat best oké vindt. Maar zoals je zegt, is dat heel persoonlijk. Hij verlangt misschien niet meer, maar ik zelf wel, dus mag ik daar ook wel eerlijk over zijn, hoe moeilijk dat ook is.
En voilà, daarmee heb ik ook al een stap gezet, door er hier over te praten 🙂
Ja, vooral het onderdeel onderhouden van vriendschappen, daar ben ik heel goed in! En ik vind het zo jammer dat ik een van de weinige ben. Als ik niet steeds contact zou zoeken dan had ik nu geen vriedinnen meer. Sommige vriendschappen vind ik wel belangrijker dan andere, dus daar steek ik meer tijd in en doe ik meer moeite voor. Heel bewust dus. Ik voel me eigenlijk nooit eenzaam, ik kan me ook prima alleen vermaken en vind het heerlijk om alleen te zijn, maar niet altijd.
Ook ik herken je gevoel en ik vind het heel erg knap van je dat je erover geschreven hebt. Ik durf er nooit over te schrijven, ik vind het zelfs nog lastig om een reactie achter te laten. Ik heb ook niet veel vriendinnen en sinds drie jaar kan ik helaas zelfs mijn moeder niet meer bellen. Ook al zoiets waar ik best over zou willen schrijven, maar wat ik erg lastig vind. Het idee dat iedereen al genoeg vriendinnen heeft, heb ik ook vaak in mijn hoofd zitten. Enige tijd geleden heb ik wel iemand leren kennen via vriendinnenonline.nl. We zijn nu even beide erg druk, maar er was zeker een klik. Iets wat je niet kunt forceren, maar je zou eens kunnen kijken op deze website, wie weet vind jij er ook een nieuwe vriendschap. En zo niet, de koffie staat klaar hier hoor. Hier is alleen wel in Deventer. 😉
Corine onlangs geplaatst…Een lesje in complimenteren (Of: Stop met bitchen!)
En ik ga nu je vorige stukje lezen. Goed man Kim. Een leuk mens als jij moet zich niet eenzaam voelen. Trouwens, niemand moet zich eenzaam voelen. Ik kan daar zo zo zo slecht tegen….
maai onlangs geplaatst…Lieve Siem; 8 maanden