Wat ben jij: een beschermende ouder of een loslater?

Gevaar is overal. Je moet je kinderen opsluiten in een glazen potje, als je ze er bij weg wil houden. Soms lijkt me dat best een puik idee, zo’n kinderschuddebolletje. Dat dempt ook het geluid zo lekker. Maar omdat dat nu eenmaal niet kan moet je je er als ouder maar gewoon bij neerleggen dat je kind soms risico’s neemt.

Mijn eigen stunts

Pas nu ik zelf moeder ben kan ik me inleven in wat mijn moeder met mij heeft doorstaan. Hoe ik al allemaal ben thuisgekomen; als je per keer tien jaar ouder zou worden ben je snel aan je einde.

• Met alle kiezelsteentjes van het paadje langs de stapstenen eendenvijver in mijn knie, omdat ik met mijn fietsje over een voetgangersbruggetje met een hoge opstap was geraced.
• Met bloed uit mijn kin gutsend, nadat ik de lolobal van een vriendin had uitgeprobeerd en tegen de hoek van twee schuurtjes was gestuiterd.
• Met een paar gekneusde ribben na te zijn overlopen door het paard, waar ik afviel nadat hij op hol sloeg, toen hij buiten van een tractor schrok.
• Thuisgebracht met de auto, met een bloedende voet, gierend van het huilen, zodat ik niet kon uitleggen dat ik in een mossel was gaan staan.
• Met een gat in mijn kin en minstens zes losse tanden, nadat ik met de scooter letterlijk plat op mijn bek was gegaan.

En toch liet ze me altijd heel vrij. Slootje springen, spelen op het bouwterrein van de nieuwbouw, op paarden door de bossen crossen, boomklimmen, zeilen en surfen met vriendinnetjes, uitgaan met vriendinnen in de disco drie dorpen verderop (waar we op de fiets, en later op de scooter naartoe gingen), met de boot naar mijn tienercrush in Londen.  Zij was duidelijk een loslater. Ze had er altijd vertrouwen in dat ik me wel zou redden. Dat het wel goed zou komen.

Schade aan het kroost

Met m’n eigen grutten heb ik ook al geregeld bij de eerste hulp gezeten. Wat we al aan de hand gehad hebben?

• Een vinger die aan diggelen lag, nadat de slee van de berg in het park afweek naar: een boom.
• Tanden door de lip, door met de loopfiets van diezelfde berg tegen het hek van het dierenparkje te racen.
• Een kapotte kin, door een val op een opstaand randje, door te dansen en springen in een natte, gladde badkamer.
• En vorige week nog lieten we röntgenfoto’s maken, vanwege een mogelijke breuk in een voorvoet, na een glijbaanstunt in een binnenspeeltuin.

Behoeden voor gevaar

Je kan je kinderen natuurlijk niet steeds weghouden van potentieel gevaar. Je gidst ze en je hoopt op het beste.  Als ze voor het eerst door het verkeer mogen fietsen. Als ze  zelf mogen oversteken. Als je hen alleen een boodschap laat doen. Als ze gaan skaten, waveboarden, space scooteren, BMX-en. Als ze voor het eerst uitgaan, een scooter kopen, gaan reizen.

Of als ze, zoals mijn oudste, schoenen met een wieltje in de zool van Sint krijgen en als een soort Bambi over straat glibberen. Maar dan ook nog met maaiende armen. Ik hoopte vandaag dat een telefoontje uit zou blijven: “Kunt u naar het ziekenhuis komen: uw zoon is zich een schedelbasisfractuur gevallen op zijn wieltjesschoenen.” Waarin dan de afkeuring van de verpleegkundige vanwege zúlk onverantwoordelijk ouderschap duidelijk hoorbaar zou zijn.

Want die schoenen zijn op sommige scholen niet eens meer toegestaan, nadat leerkrachten meerdere keren per week  op hun knieën tanden van het schoolplein lagen te rapen, om die in een bekertje melk met het kind mee naar huis te geven.  Maar dat wist Sint waarschijnlijk nog niet.

Hij die gisteren in zijn eentje friet mocht gaan halen, kwam vandaag thuis op zijn wieltjesschoenen, zonder gaten in zijn spijkerbroek, zonder schaven en met alle tanden nog in zijn mond. Ik werd niert gebeld door het ziekenhuis. Mijn kind bleef helemaal schadevrij!

Morgen mag hij zijn stuntschoenen weer aan. Dan kan hij er na school ook nog even op naar de supermarkt, om een boodschap voor me te doen. Het gaat best lekker zo, met dat loslaten.

Hoe beschermend ben jij, ten opzichte van je kind(eren)? En met wat voor schade zijn zij (en jij) al thuisgekomen?

0

Reacties

reacties