Als ik frequent flyer miles zou krijgen voor al die uren die ik op en neer vlieg als moeder van drie, zou ik daarvan inmiddels gratis op en neer naar Bali én Nieuw Zeeland én IJsland kunnen. Denk ik. Want godallemachtig, ik sjees wat van hot naar her. Heen naar school, terug uit school, judo, zwemles, kickboxen, speelafspraakje één, twee en drie en oh ja, werk. En boodschappen. De bibliotheek. De markt. Er zijn tegenwoordig niet zoveel momenten meer waarop ik lang stil zit.
Ik mis dat soms. Het niks hoeven. Ik heb inmiddels een soort bidketting vol verantwoordelijkheden om mijn nek. Steeds een nieuwe. Een eeuwigdurende cirkel van dingen die gedaan moeten worden. En elke keer als ik rond ben is daar de was weer.
Echt hoor, ik doe de dingen die ik doe met heel veel liefde. Maar soms wordt het me allemaal wat veel. Bijvoorbeeld nu, met de verbouwing van onze benedenverdieping er ook nog bij.
Ik probeer er al een tijd mijn vinger achter te krijgen waarom bij mij de druk soms zo opbouwt, dat het bijna stoomt uit m’n neus en fluit uit m’n oren, vanwege de stress. Iederéén moet dingen. Dat hoort nu eenmaal bij een volwassen bestaan. De tijd van huiswerk maken en 3FM luisteren en meezingen met m’n Clouseau LP’s op m’n kamer, tot ik geroepen word voor het avondeten is long gone. Waarom ervaar ik dan vaak zo’n beklemmend gevoel bij al die to do’s?
Allemaal even zwaar
Laatst viel er, bij het maken van de zoveelste takenlijst, een kwartje. Ik werd alweer helemaal benauwd van hoe lang -ie was. Dat zou ik toch allemaal nooit afkrijgen. Wat een gedoe. Ik had ook helemaal geen zin in al die dingen. Veel te veel!
Tot ik eens beter keek.
Wacht eens even.
Veel?
Dat viel eigenlijk best mee.
De lijst was wel lang, maar er stonden veel klusjes op die helemaal niet zoveel voorstelden.
Iets printen. Een telefoontje plegen. Een bestand naar iemand mailen. Even naar de glasbak.
Tussen enkele grote taken stonden dus ook heel veel onbeduidende dingen. Dingen die weliswaar gedaan moeten worden, maar die echt een kleine moeite zijn.
En dáár gaat het mis!
In mijn hoofd is elke taak even zwaar.
Bijvoorbeeld: er komt een levering voor de webshop, dus ik moet producten invoeren – wat best veel werk is – en ik heb daarnaast ook gepland staan een paar wassen te doen én er moeten twee kinderen sporten én ik moet iemand bellen én de vaatwasser moet nog uitgeruimd en aaaggghh, ik moet ook nog een brood uit de vriezer leggen. Wat er dan gebeurt: kortsluiting tussen m’n oren.
Terwijl die productinvoer veel werk is, maar die wassen, die smijt ik de machine in en dat is dat. Dat telefoontje, dat kost me waarschijnlijk nog geen tien minuten. En die kinderen naar sport taxiën: dat kan ik echt wel op auto-pilot.
Ik sta vaak ’s morgens al wat ibbelig op, omdat ik heel veel dingen te doen heb. Maar – note to self – Kim, niet al die klussen zijn even groot. Er zijn altijd veel kleinigheidjes bij. Ze staan op de lijst, omdat ik ze niet moet vergeten, maar ze stellen niets voor en ze kosten me maar een fractie van de uren die ik heb op een dag.
Wat een inzicht
Zo’n simpel inzicht, wat me hopelijk helpt wat minder stress te voelen. Zoals morgen, wanneer er een monteur én een installateur komen, ik moet werken, ik wil bloggen en ik voor mijn schoonouders wil koken. Wel een aardige opsomming, maar nope, geen drukke dag. Al zegt mijn gevoel in eerste instantie van wel.
Ik ben aan het prutsen met een manier om mijn to do lijstjes in één oogopslag inzichtelijk te krijgen: wat is een echte Taak, met een hoofdletter t? Wat zijn onbeduidende 5 minuten klusjes? Wat staat wel op mijn lijstje maar hoeft niet per se vandaag?
Als ik dat dagelijks duidelijk op papier weet te krijgen gaat dat een heleboel gestress en getob schelen denk ik!
Herken je iets in mijn verhaal? Hoe houd jij je takenlijstjes bij?
Simpele tip : deel je lijst op in vier vakken, volgens dringendheid en belangrijkheid :
– links boven : dingen die Dringend en Belangrijk zijn
– recht boven : dingen die Dringend maar niet belangrijk zijn
– links onder : niet dringend wel Belangrijk
– rechts onder : niet dringend en niet belangrijk
het staat je vrij om je indeling nog aan te passen naar jouw eigen categorieën, bvb veel tijd voor nodig / weinig tijd voor nodig, moet overdag / kan ’s avonds, etc.
Er een streefdatum aan vast koppelen kan ook helpen om niet elke dag vol te stouwen
Succes !
Herkenbaar! Hoewel ik dol ben op lijstjes krijg ik er ook stress van. Ik gebruik nu een bullet journal (Google is your friend) en het idee om de taken te verdelen in verschillende categorieën is daar wel in te passen.
Ja, best herkenbaar!
Zowel thuis als op het werk… niet alles is even ‘zwaar’ maar het moet wel, soms voelt het inderdaad als een soort van zware ketting om mijn nek.
dit lijkt me iets voor jou, kim: https://www.nrc.nl/nieuws/2016/10/04/de-magie-van-lijstjes-maken-4588834-a1524853
ik (net zo’n lijstjes sloof als jij) geloof er wel in, en ga een poging wagen!
Heel herkenbaar dit, ik heb ook al veel dingen geprobeerd als Evernote, Wunderlist, etc etc. Maar een taak blijft voor mij ook een taak, wat het ook is. Mocht je de oplossing vinden, please hou ons op de hoogte!
Bij mij helpt het om te bedenken hoeveel tijd een taak eigenlijk kost. En dat valt dan vaak enorm mee eigenlijk.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Warme Maaltijdsalades van de Albert Heijn
Ik geloof dat ik alles ook als even zwaar ervaar, maar het relativeren van dit is maar een kleine taak, helpt bij mij maar zelden als ik zo’n stress gevoel hebt… Maar het enige voordeel van zo’n lange lijst is dat je wel lekker veel kunt strepen.
Herkenbaar. Ik gebruik daar nu todoist voor. Gratis app op mijn gsm, die heb ik toch altijd in de buurt. Taakje invoeren als ik eraan denk, datum erbij zetten en prioriteit… En dan kan ik het rustig uit mijn hoofd laten verdwijnen waar dat taakje niet meer hoeft rond te dobberen tot het gedaan wordt, want mijn app houdt het bij. Want dat was míjn inzicht: ik onthou al die dingen perfect, maar het geeft mij onrust als ik die móet onthouden. Nu staat alles netjes gerangschikt op dringendheid in de app. Leve technologie 🙂
Zooooo herkenbaar!
Zowel op mn werk s privé heb ik hier last van. Vooral die ‘grote’ klussen drukken letterlijk en figuurlijk op m’n schouders. Kan vaal niet beginnen omdat al die andere klusjes ook moeten gebeuren. Doe vaak eerst de kleine klusjes in de hoop dat het rust brengt. En dan weer stress omdat ik te weinig tijd heb voor de grote klus. Wil ook alles perfect en ik mag niets vergeten. Terwijl na m’n zwangerschappen m’n geheugen een vergiet is.
Neem privé mee naar m’n werk en m’n werk mee naar huis. Oftewel continu chaos en drukte in m’n hoofd. Als mensen commentaar hebben zit ik daar weer dagen (zo niet weken (lang leve vallende blaadjes)) last van. Ik werk in het onderwijs, ik kan (en wil) ook niet elke wens van prins en/of prinsesje tegemoet komen, maar daar heb ik wel weer last van.
Dus Kim, mocht jij nu de Gouden Tip hebben, ik houd me graag aanbevolen!! ?
oh wat herkenbaar Karin!
Eh, ik maak soms in een drukke werkweek een lijstje met zakelijke to do’s (waar ik na het opschrijven niet meer naar kijk). Privé eigenlijk geen to do lists; dat zit in mijn hoofd. Kan overigens net zo goed druk geven 😉
Eigenlijk maak ik privé alleen inpak- en to do’s voor vertrek voor vakantie. Prioriteiten 😉
PS nuttige reactie hierboven. Typisch geval van too little too late. Of moeten we al die kids maar terugstoppen?
Ik verbaas me altijd over dit eeuwige verhaal wat iédereen altijd maar herhaalt: druk, druk, druk. Hoeft helemaal niet hoor. Gewoon niet baren, niet verbouwen, klein wonen met weinig spullen en zuinig leven. Dan hoef je niet eens hard te werken en heb je net als ik zeeën van tijd. Heerlijk!
Daarom heb ik met mezelf afgesproken dat ik best een lijstje mag maken maar ik op zaterdag/zondag tevreden moet zijn met 1 ding afstrepen en niet moet sippen over de 10 dingen die er nog op staan…want hé tis ook gewoon weekend !