Zelf ben ik een enig kind. Hoewel mijn ouders dat graag anders gezien hadden, maar het mocht niet zo zijn. Dus waren we met zijn drieën. Een klein, maar fijn gezin.
Ik zie er zeker de voordelen van in dat ik enig kind was. Hoewel ik het toen niet zo zag ben ik best verwend. Niet op een negatieve Amerikaanse rich kids manier ofzo – ik heet geen Kardashian. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en mijn moeder bleef thuis tot ik al wat ouder was.
Wat ik ermee bedoel is dat alles vanzelfsprekend was en altijd gewoon kón. Twee keer per jaar uitgebreid met mijn moeder shoppen voor nieuwe kleding, een jas en schoenen voor een nieuw seizoen: één keer in het voorjaar en één keer in de herfst. Muziekles. Paardrijden. Een scootertje, omdat veel van mijn vriendinnen een paar dorpen verderop woonden. Een uitgebreide collectie speelgoed, boeken en schoolspullen. Een grote eigen kamer. Nu ik het met de ogen van een dertiger bekijk vind ik al die dingen best wel een luxe.
Ik hoefde nooit te steggelen of onderhandelen met broertjes of zusjes: uitjes gingen naar dingen die ík leuk vond, op televisie keken we míjn dingen, ik kon altijd zelf het toetje kiezen of zeggen naar welk pretpark of welke bioscoopfilm ik wilde. En van mijn ouders had ik altijd de onverdeelde aandacht.
En toch wist ik vrij snel nadat Thomas geboren was: ik wil dat hij een broer of zus krijgt.
Zwaar om enig kind te zijn
Ik heb het zelf nooit een probleem gevonden om alleen te zijn. Ik kon mezelf prima vermaken en bovendien woonden al mijn klasgenootjes vlakbij. Een groot deel zelfs gewoon bij me in de straat. Dat was dan ook niet mijn grootste argument.
Het kwam eigenlijk voort uit de periode voor Thomas’ geboorte. Toen ik nog maar net zwanger was kreeg mijn vader een heel ernstig bedrijfsongeval: tijdens het schoonmaken van een sperziebonenwasser in een groentendrogerij is hij in de machine getuimeld. Het schoep draaide. Je kan je voorstellen wat voor een schade dat aanricht aan een mensenlichaam.
Hij heeft maandenlang op de intensive care gelegen. Al die tijd hebben mijn lief en ik bij mijn moeder gebivakkeerd, het waren onzekere tijden, waarin mijn vader door steeds andere complicaties regelmatig op het randje van leven en dood balanceerde. We wilden niet in Den Bosch zijn, bijna anderhalf uur verderop. Dus logeerde ik een groot deel van mijn zwangerschap bij mijn moeder. Mijn lief pendelde vanuit daar naar zijn werk.
In die tijd heb ik het als onmogelijk zwaar ervaren om enig kind te zijn. Ik had zoveel verdriet en zorgen over mijn vader, maar net zo goed om mijn moeder. Dat laatste had ik zo graag met iemand kunnen delen.
Hulpeloos
Datzelfde gevoel had ik trouwens weer zo’n twee jaar later, toen mijn vader na een eeuwigheid revalideren net weer – met hulpmiddelen – kon lopen en kort daarop de diagnose kanker kreeg. Hij had net zijn leven weer enigszins terug en kreeg de boodschap dat hij het opnieuw kwijt zou raken, maar dit keer definitief. Ik zat in een hoekje van de ziekenhuiskamer op een klapstoel, toen ik een arts mijn ouders zag vertellen dat er niets meer was dat ze konden doen. Ik heb me geloof ik nooit hulpelozer gevoeld dan op dat moment. En nog nooit méér een enig kind.
De verantwoordelijkheid die ik sinds het ongeval van mijn vader voor mijn moeder voel vind ik af en toe enorm zwaar.
In de periode van het ongeluk, de revalidatie, de daaropvolgende ziekte en het regelen van de uitvaart nog geen drie maanden later had ik zó graag iemand gehad om zelf eens op te leunen. Iemand die précies voelde wat ik voelde.
Mijn lief heeft al die tijd naast me gestaan, maar het is niet hetzelfde: hij was niet zijn váder die zoveel vreselijks overkwam. En niet zíjn moeder die een eeuwigheid heen en weer werd geslingerd tussen hoop en vrees en uiteindelijk veel te vroeg weduwe werd.
Het verliezen van één van je ouders is zo’n ingrijpend iets, je kan je dat niet voor 100% meevoelen als het niet je eigen ouder is. In zijn geval wel voor 99% misschien; ik vind het een kwetsende uitspraak om te zeggen dat je niet kan weten wat het ís als het je eigen vader of moeder niet is, maar dat is hoe ik erover dacht. Ondanks dat mijn lief voortdurend naast me stond, ik altijd bij hem mocht huilen, me als een kreng mocht gedragen, naast hem mocht wakker liggen en woelen, ondanks dat hij er volledig voor me was voelde ik daar echt: ik mis een broer of zus!
Zorg(en) kunnen delen
Dat wilde ik mijn oudste heel graag geven: een broer of zus die meevoelt. Iemand die uit hetzelfde nest komt, dezelfde veren draagt en dezelfde liedjes zingt. Een maatje waar je als kind mee kan spelen en samen mee kan opgroeien. Maar vooral: iemand om op latere leeftijd de zorgen om én de eventuele zorg voor je ouders mee te kunnen delen.
Ter illustratie: mijn moeder woont 75 minuten bij ons vandaan. Ze gaat – met haar nieuwe liefde – verhuizen naar 40 minuten van Den Bosch, maar dan nog: als zij zorg nodig gaat hebben is dat voor mij een hele puzzel. Het is niet om de hoek en ik ben haar enige kind. Dat legt best een druk op mijn schouders. We zijn het er al over eens geworden dat ze zich inschrijft bij de huurcoöperatie in mijn woonplaats. Gewoon, voor het geval dat.
Ik gunde Thomas een broertje of zusje, voor later. Omdat ik het zelf pas ging missen als dertiger.
En dat het gelukt is weten jullie allemaal al wel:
op de crematie van mijn vader stond ik in een positiejurk: ik was vier maanden zwanger van Morris. Inmiddels heeft ook die een broertje en heeft ons gezin een stevige fundering van drie lieve jochies, die elkaar als volwassenen hopelijk minder in de haren zullen zitten dan nu.
Heb jij één of meerdere kinderen? Wat voor beweegredenen had je daarvoor? En heb je zelf broers of zussen? Hoe ervaar je dát als volwassene?
Tot nu toe zijn wij gezegend met een zoon van inmiddels ruim vier jaar. Voor hem kregen wij een miskraam en na hem volgden er nog zeven miskramen. Acht kindjes die niet verder groeiden in mijn buik zijn de reden dat wij ouders zijn van “maar” een kind. Ik schrijf nu over secundaire kinderloosheid op http://www.secundaire-kinderloosheid.nl en hoop dat ik (h)erkenning biedt aan ouders die een volgende onvervulde kinderwens hebben…
Poeh, aangrijpend om te lezen. Ik ben ook enig kind. En ik verhuisde, ver weg. 200km van m’n ouders vandaan. Ze zijn nu begin de 70, hebben elkaar nog, en slagen erin om zo nu en dan eens tot hier te rijden. Maar het wordt steeds duidelijker dat dat moeilijker wordt. En dat ik hen niet kan helpen die zware doos op zolder te tillen, of hun computer die vastliep te reanimeren, etc. En er komt een dag … en dan sta ik daar ook alleen. Ik realiseer me dat heel goed. En dat heb je mooi verwoord. Dank!
Nederbuur onlangs geplaatst…Koken met een Nederlander
Pff, hier word ik even stil van…
Zelf kom ik uit een groot gezin, ik heb 4 broers, dus ik kan me niet echt voorstellen hoe het is om enig kind te zijn. Ik vond het zo fijn om in een groot gezin op te groeien, dat ik al van kindsaf zeg dat ik graag 3 kinderen zou hebben. Veel zorgen ongetwijfeld, maar ook veel vreugde.
Silke onlangs geplaatst…Mangosalsa
Wat een ontroerend en ook beklemmend verhaal. Ik heb ook meegemaakt Hoe ouders aftakelen en overlijden en ik was altijd dankbaar dat ik 2 geweldige zussen had. Om de zorg te delen, verdriet kwijt te kunnen, praktische zaken te verdelen en elkaar er doorheen te kunnen slepen. Mijn vader overleed al toen ik 16 was en mijn moeder 1,5 jaar geleden na een intensieve periode waarin we allemaal hebben bijgedragen aan haar mantelzorg. Het is waardevol om herinneringen te kunnen ophalen, maar ook praktisch gezien had ze nooit zo lang zelfstandig kunnen blijven wonen als ik alles alleen had moeten doen. Mijn ervaringen hebben me absoluut gesterkt in het idee dat ik mijn kind niet alleen achter wil laten te zijner tijd. Gelukkig was dat ons ook gegund; sinds 4 maanden zijn we een gezin-van-4.
Oh jee Kim, wat heb jij veel mee gemaakt met je vader, in jouw gezin! Wat vreselijk, echt afschuwelijk, eerst dat ongeluk en dan zo’n rotziekte…gevolgd door veel te jong overlijden. Jij hebt wel wat op je bordje gehad, zeg. Dat is ook wel echt ‘extreem’ en ik kan me voorstellen dat je je dan soms alleen hebt gevoeld.
Maar wat betreft jouw motivatie voor meer dan een kind begrijp en herken ik jou wel: ik heb zelf een onrustige jeugd gehad (ouders gescheiden na veel spanning en gedoe, moeder 2x hertrouwd/gescheiden hierna, steeds ook moeten verhuizen, etc etc). Ik heb altijd gedroomd van en gezocht naar een warm thuis. Een breed draagvlak wilde ik creëren, zodat je in tijden van ellende altijd steun hebt aan elkaar, een generatiegenoot hebt met wie je dit deelt. Een thuis, een echte Familie met en hoofdletter. Dat idee.
En dus… ben ik nu (want het moet ook maar net lukken natuurlijk) gezegend met een warm fijn nest met 3 kinderen. (Het hadden er zelfs 4 mogen zijn, maar soms loopt dat dan zo en is het goed zoals het is)
amai wat moet dat moeilijk voor jou geweest zijn met je ouders. Het er niet alleen voor willen staan bij moeilijkheden van de ouders, is voor mij zeker ook een argument geweest om graag meerdere kinderen te willen krijgen. Mijn ouders zijn gescheiden (toen ik al 21 was), daaraan gingen 30 moeilijke huwelijksjaren vooraf. Toen mijn zusje in Leiden studeerde en mijn broertje in het kader van een uitwisseling een jaar in Brazilië verbleef, heb ik een zwaar jaar gehad, waarin ik constant moest bemiddelen tussen mijn ouders. Toen die ‘last’ nog kon verdeeld worden tussen drie kinderen, woog dat eigenlijk niet eens op mij. Uiteraard is het geen garantie als ze je meerdere kinderen krijgt dat ze samen voor hun ouders zullen zorgen of zelfs maar zullen overeen komen. Maar bij één kind is er natuurlijk geen enkele mogelijkheid om zorg te spreiden. Bij dit alles uiteraard nog de kanttekening dat de natuur beslist over het aantal kinderen dat je krijgt. Bij ons kwamen de kindjes er niet zonder medische hulp. Vrienden van ons zijn na een eerste dochter inmiddels ‘uitbehandeld’: daar komt geen tweede meer. Voor hen is er dus geen optie en daar sta ik quasi dagelijks bij stil…
Jeetjemina wat een heftig verhaal over je vader. Wat ontzettend naar dat hij en jullie dat allemaal mee moesten maken! Dat je denkt: pfff het gaat nu weer goed en je dan te horen krijgt dat je alsnog dood zal gaan. Fijn dat je moeder wat dichterbij komt wonen en fijn dat ze je begrijpt en zich bij jullie in de buurt in wil laten schrijven, voor het geval dat… wij hebben 2 kids en vooral voor hun bewust voor minimaal 2 kinderen gekozen. Meer om het delen van herinneringen, over de verzorging van ons had ik niet eens nagedacht omdat dat hier nooit aan de orde is geweest, gelukkig
Ik heb twee zussen waar ik heel blij mee ben. En zelf heb ik vijf kinderen. Ik wenste altijd een groot gezin en ben heel blij dat ik dat ook heb mogen krijgen.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Hoe houd je je huis netjes als je kinderen hebt?
Zelf heb ik twee broers en daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor. We komen ontzettend goed overeen, ze zijn echt mijn steunpilaren. Bij problemen of leuke nieuwtjes zijn zij de eerste familieleden die ik bel, zelfs nog voor mijn ouders. We zijn zo close dat mijn oudste broer en ik enkele jaren geleden om samen te wonen toen we in dezelfde stad studeerden. Vaak kregen we vreemde blikken, want ‘de studententijd draait toch om alleen zijn en geen bemoeienissen?’. Wel, wij waren blij om samen te zijn, want we hebben nooit geleerd om in ons eentje te zijn. Ik heb het nog altijd moeilijk om een hele dag alleen door te brengen.
Zelf heb ik dan ook beslist dat, als de natuur het toelaat, meer dan één kind te krijgen. Drie, zoals in mijn en jouw gezin, lijkt me ideaal 🙂
Lotte onlangs geplaatst…1000 vragen
Exact de reden waarom ik ook een tweede wil. Ik heb zelf een zus, en dat is altijd fijn geweest. En ik heb bij mijn moeder (enig kind in een kleine familie) gezien hoe zwaar zij het vond om als enige de zorg voor mijn grootmoeder te dragen toen zij dement werd, als enige de beslissing te moeten nemen over wanneer ze naar een tehuis moest, als enige de begrafenis te regelen… Tuurlijk was mijn vader er voor haar, en haar kinderen. Maar het was wel duidelijk dat ze erg worstelde met die eenzaamheid.
En nee, een broer of zus hebben garandeert niet dat je die zorgen kan delen. Maar het maakt de kans toch net iets groter.
Je verhaal ontroert me diep.
Ik wist meteen dat ik meer dan één kind wou … gewoon omdat alleen maar alleen is. Nu heb ik een zoon en een dochter, die amper 15 maanden schelen. Ik vind het fantastisch om te zien hoe ze samen lol beleven.
Bij de keuze voor twee kinderen, had ik nog niet gedacht aan de zorg van later … maar als je’t zo bekijkt, is het inderdaad mooi meegenomen.
Ester onlangs geplaatst…Een oordeel klaar. En liefst zo ongenuanceerd mogelijk.
Ook ik ben enig kind. En al ben ik na mijn eerste zwangerschap heel ernstig ziek geweest, wat verband hield met de zwangerschap, toch hebben we gekozen voor een tweede. Een belangrijk argument voor mij was dat als ons als ouders iets zou overkomen, ik niet wilde dat onze oudste dochter alleen zou overblijven … Ik denk dat haar kleine zusje het beste is dat haar is overkomen en het beste dat wij haar (hebben) kunnen bieden!
wij waren thuis met 2 kinderen maar mijn broer is overleden toen ik 30 was ,dus nu sta ik ook alleen voor de verzorging van mijn ouders.
Dus met twee kinderen is ook geen garantie 😉
Mooi geschreven Kim! Grappig hoe onze levens overeenkomsten hebben. Ik, ook enig kind, dochter van een chauffeur en getrouwd met een Frank.
Ik heb het enig kind zijn altijd heerlijk gevonden, en mis vooralsnog geen broer/zus. Mijn ouders zijn echter nog wel jong en gezond, dus ik kan me wel voorstellen dat jouw gevoel wel nog eens de kop op kan steken bij mij.
De tranen springen me in de ogen…
Enig kind zijn is een zaligheid tot het moment dat er ‘spanningen’ komen. Toen mijn ouders scheiden tijdens m’n zwangerschap stond ook ik er helemaal alleen voor.. Je eigen gevoelens met niemand kunnen delen, er evenveel voor je moeder als je vader zijn, …
danine onlangs geplaatst…Te groot …
Meerdere kinderen in geen garantie voor een goede band onderling, zeker niet als ze volwassenen zij en partners hebben. Om mij heen zie ik talloze voorbeelden van broer en zus die uit elkaar zijn gegroeid. Ben zelf ook enig kind. Mijn ouders hebben me opgevoed me de boodschap, je moet jezelf redden ooit sta je er alleen voor. En daar ben ik ze dankbaar voor. Beiden zijn er niet meer. Die periode was zwaar, ja dat klopt. Maar ik ben daar sterker uitgekomen, en op sommige momenten was ik zelfs blij dat ik niet hoefde te overleggen maar gewoon kon beslissen.
mooi verhaal Kim. Het ontroert me.
Wij hebben nu 2 (gezonde)kinderen. Een jongen en een meisje. Ik heb zussen en een broer. Mijn man een broer. We wisten al snel dat we graag in ieder geval meer dan 1 kindje wilden als het mocht lukken. Maar nu blijft het kriebelen en denken we over nog een kind. Hoewel ons leven er nu echt geweldig uitziet en er dus geen noodzaak is. Het is ook niet altijd even praktisch een 3e lijkt me, maar wel erg leuk en gezellig. Twijfel twijfel dus. Maar dat we altijd al meer dan 1 kind wilden was een feit. Meer lief en leed, gezelligheid, leven, steun en plezier. Voor de kinderen maar ook voor ons.
Ik ben ook alleen en wat jij beschrijft is voor mij ook een reden geweest om meer dan één kind te willen. Gelukkig zijn mijn beide ouders nog in goede gezondheid, maar ze zijn 67 en 71 dus dat kan elk moment anders worden.
Een andere reden om twee kinderen te willen is de band die ik tussen mijn man en zijn broertje zie. Die connectie en onvoorwaardelijke liefde en vriendschap vind ik prachtig en ontroerend. Ik zie om mij heen overigens ook genoeg voorbeelden waarbij dat minder is, maar ik duim maar gewoon dat mijn kinderen die band wel zullen houden.
Ook ik ben enig kind. En mijn wens voor een tweede kindje had ook daarmee te maken. Ik heb er nooit onder geleden enig kind te zijn. Alle aandacht, liefde en bemoeienissen voor mij alleen. Maar straks ben ik ook alleen. Niemand nog weet van ‘vroeger thuis’ enzo. En ik denk dat ik dat zal missen.
Zo ben ik, voor ik zwanger werd van Emma, erg bang geweest om alleen over te blijven. Iedereen, inclusief man, ouder dan ik. Garantie heb ik niet, maar ik weet dat ik een prachtige dochter heb, en straks als alles goed gaat een broer of zus voor haar. Ik ben ook benieuwd hoe ik het zal vinden met meerdere kindjes. Ik heb dat van huis uit nooit meegekregen dus, hoe dat is met meer kinderen… We gaan het meemaken!
Saskia onlangs geplaatst…Bellypaint
Vind ’t heel mooi om te mogen lezen hoe jij daar in staat, Kim. Mijn man is ook enig kind en wij wonen in ’t midden van ’t land, zijn ouders in het verre Noorden (de mijne in ’t diepe Zuiden, zo’n 200km bij ons vandaan). Zoals je misschien weet zijn wij vorig jaar de supertrotse ouders geworden van een prachtig mannetje. We hebben lang op hem moeten wachten, niet alleen omdat hem ‘krijgen’ zo moeilijk ging, maar ook omdat ik erg twijfelde aan of ik een goede moeder zou kunnen zijn. Ik heb een heftig verleden en thuis geen goed voorbeeld gehad. Dat maakt de keuze voor een kindje niet makkelijker. Bovendien heeft onze kanjer o.a. zuurstofgebrek opgelopen tijdens de superspoedkeizersnede die een thuis-in-bad-bevalling tot een akelig (voorlopig) eind bracht: X is levenloos geboren, het was echt kantje-boord. Dat hoorde ik allemaal veel later pas en je kunt je vast wel indenken dat de operatie en X’s toestand grote indruk op mijn lief (en later ook op mij) heeft gemaakt. Na 12 dagen NICU (hij is geboren met 41.3 en dat is achteraf zijn redding geweest) is hij overgebracht naar een ziekenhuis in onze woonplaats, waar hij nog eens vier weken heeft moeten aansterken, leren drinken, alles eigenlijk. Al in de eerste week waren we het erover eens dat X’s begin niet de komst van een eventueel brusje in de weg zou staan, maar nu het beslissingsmoment (X wordt bijna 1) dichterbij komt, vliegt mijn gevoel alle kanten op. We hebben nauwelijks hulp gehad na X’s geboorte en dat heb ik als heel zwaar ervaren. Rust was er (natuurlijk) niet bij. Ik zie er nog altijd uit alsof ik zes maanden zwanger ben en heb een flinke diastase opgelopen. En achteraf weet ik dat ik een zware postnatale depressie heb gehad. Dat alles maakt dat ik voorlopig nog even blij ben geen (definitieve) keuze te hoeven maken.
Astrid onlangs geplaatst…29 mei: Nieuwe poging
Je raakt mij maar je hebt gelijk.. Die last hoort niet op de schouders van 1 kind… Al wil ik wel als kanttekening plaatsen; ik heb twee broertjes en ik denk dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn ouders groter is dan dat van hen. Ik ben de oudste en ben meer familiare dan zij zijn. Dus het kan twee kanten op gaan. Maar inderdaad het verlies deel je samen…