Waarom ik een hardloopcoach heb

Een beetje geïntimideerd raakte ik altijd, van hardlopers die het op Instagram of Facebook over hun coach hadden. “Bôh,” dacht ik dan, “als je een coach hebt, dan moet je wel een Hele Goede Snelle Serieuze loper zijn!”

En nu heb ik er zelf ook één!

Hardloopcoaches zijn er namelijk niet alleen voor sporters met Olympische ambities. Iedereen kan baat hebben bij een deskundige, die je helpt met je trainingen. Ook recreanten. Of misschien wel júist recreanten. Mensen zoals (vermoedelijk) jij en ik.

Waarom ik voor coaching koos

Ik ben als baby duidelijk niet in een ketel met Isostar of AA-drink gevallen: sporttalent heb ik niet echt. Ik geniet enorm van hardlopen, maar deed dat al tijden als een kip zonder kop. Ik deed eigenlijk maar wat. Rennen als ik zin had om te rennen. En vaak ook best ver, want ik vond dat fijn en ook heel cool dat ik dat kon.

Het ging eigenlijk best lekker, dat hardlopen. M’n overgewicht kwijt, heel veel plezier in wat ik deed. Ik moest dat maar eens bekronen met een prestatieloop, bedacht ik. En ik schreef me in voor de Zevenheuvelenloop.

F*CK! dacht ik ’s avonds op de bank. Hoe ga ik dat doen?! Van 7 tot 10 kilometer in het platte Bossche buitengebied naar 15 kilometer met hoogteverschillen. Ik was niet heel bezorgd: uitlopen zou me vast ook op karakter wel lukken. Maar als ik ergens voor ga, haal ik graag het onderste uit de kan. En ik had geen idee hoe ik dát zou moeten aanpakken.

Daarom word ik nu dus gecoacht.

Hoe gaat dat in z’n werk?

Van m’n hardloopcoach kreeg ik een trainingsschema voor de weken voorafgaand aan de Zevenheuvelenloop. Ze sprak dat uitgebreid telefonisch met me door, want het ziet er heel anders uit dan m’n loopjes van voorheen. Er zit nu enorm veel variatie in m’n trainingen. De afstand moest natuurlijk uitgebouwd worden, met lange langzame duurloopjes. Mijn tempo werd opgeschroefd met intervaltrainingen. En heuveltrainingen hebben me een klein beetje voorbereid op de hoogteverschillen in Nijmegen en maakten sowieso m’n benen sterker, wat als loper altijd een dikke plus is.

Ik kreeg advies over hartslagzones, voeding en supplementen, rekken en strekken. En vervolgens was het aan mij.

De afgelopen maanden heb ik iedere week vier trainingen weten te doen. Met een hardloophorloge, waarin ik ze van tevoren kon programmeren. Onderweg vertelt m’n horloge – op het scherm en met waarschuwingspiepjes – precies wat ik moet doen. Wanneer ik moet versnellen. Wanneer ik te snel of te langzaam loop. Wat m’n hartslag doet. Hoe lang ik nog te gaan heb. En nog veel meer: elke pas wordt geregistreerd. Voor jullie dat allemaal gaan vragen: ik loop met een Garmin Forerunner 235 en dat bevalt me supergoed.

Als ik een training heb afgerond, wordt die geüpload en kan m’n coach precies zien wat ik heb uitgespookt. En geloof me, dat doet ze. Door middel van app’jes krijg ik feedback. Dat kan van alles zijn, variërend van “Goed gedaan!” / “Ik dacht dat ik gezegd had een RUSTIGE duurloop!” / “Je hartslag! Ik wil je niet dood uit een sloot hoeven vissen!” / “Goede vorm vandaag!”

Je merkt het al: ze is duidelijk,  doelgericht, streng waar nodig en ze heeft humor.

Als ik vragen heb stel ik die dan meteen even en hop, ik ben weer klaar voor de volgende training. Soms worden er tussentijds nog dingen bijgesteld en zo ben ik klaargestoomd voor de Zevenheuvelenloop.

En omdat ik vaak een ongeleid projectiel ben is het goed dat ik nu iemand heb aan wie ik soort van verantwoording afleg. Dat zorgt er in elk geval voor dat ik mezelf niet stukloop, want ik kan nu niet meer idiote dingen uithalen als: “Oh, lekker zonnig is het! Mooie dag om eens een kilometer of 25 te rennen.” Of: “WOOEEEEIII! Wat een heerlijk lange rechte weg, hoe hard zou ik eigenlijk kúnnen?”

Ik liep eind van de zomer eens met de live-tracking functie van mijn horloge aan en kreeg meteen een app’je binnen:

“Wat ben je aan het DOEN?! Doe rustig!”

Een bericht gedeeld door Webkim (@webkim) op 16 Okt 2017 om 1:17 PDT

Sindsdien – en na een heel terechte preek over zelfbehoud en nog heel veel jaren met plezier willen hardlopen – laat ik de echt idiote fratsen wel uit mijn hoofd.

Maar in mijn geval is mijn coach:

1. mijn verstand van zaken
2. mijn loopschemamaker
3. mijn rem
4. mijn externe geweten

Gemotiveerd worden hoef ik niet. Eerder gedemotiveerd zo nu en dan vrees ik. Toen de overmoed werd uitgedeeld, stond ik tamelijk vooraan in de rij.

Waarom je voor coaching zou kiezen?

Of het ook iets voor jou is? Een coach? Misschien wel!

Er zijn tig goede redenen om jezelf een hardloopcoach te gunnen!

• Als je geen sportschoolabonnement hebt, is het toch volkomen te rechtvaardigen?
• Als je begint met hardlopen en je weet niet zo goed hoe je het moet opbouwen.
• Je hebt je ingeschreven voor een evenement en wil daar op je best zijn.
• Je wil sneller worden, maar je weet niet hoe.
• Je wil langere afstanden kunnen lopen, maar je weet niet hoe.
• Je hebt moeite jezelf te motiveren en je kan wel een stok achter de deur gebruiken.
• Je loopt zelf vaak te hard van stapel en je kan wel iemand gebruiken die je afremt.
• Met een gericht trainingsplan loop je minder kans op blessures, dan wanneer je maar wat doet.
• Je kan in gesprekken nonchalant zeggen: “Mijn coach zegt…” Het aanzien dat je dan hebt joh!

Natuurlijk kan je hardloopschema’s van internet halen. Voor heel veel mensen werkt dat prima. Voor mij is het persoonlijke aspect juist heel fijn. Heb ik ergens een pijntje? Gaat iets niet helemaal lekker? M’n schema wordt erop aangepast. Wil ik trainen voor een specifiek iets? Dat wordt meegenomen in m’n loopschema. Ging een training om de één of andere reden helemaal ruk? Dan zal de volgende er wat anders uit zien.

Het voordeel van digitale coaching is dan weer dat je er geen agenda’s voor hoeft af te stemmen en je er niet aan failliet gaat (bij mijn coach betaal je €35 voor een try-out pakket van zes weken).

Komende zondag zal blijken hoe goed  m’n schema heeft uitgepakt. En vanuit daar kan ik dan verder opbouwen naar de Egmond Halve Marathon in januari: de volgende loop op mijn lijstje.

0

Reacties

reacties