Het startschot van de Amsterdam Marathon, waar ik reikhalzend naar uitkijk, gaat over 24 dagen! En intussen zit ik ook alweer klaar om me in te schrijven voor mijn derde marathon: vanmiddag (donderdag 27 september) om 14:00 uur opent de inschrijving voor Rotterdam 2019 en reken maar dat ik daarbij ga zijn. Als ik tenminste niet word ingeloot voor Londen, maar ik heb me laten vertellen dat de kans groter is dat je ooit een fietsende eenhoorn tegenkomt, dan dat je bij poging één door die loting rolt.
Samen met het marathonteam van Ik Begin Vandaag (je kan nog aansluiten bij het Ikbeginvandaag team voor deze marathon of voor de halve marathon van Schoorl in januari, de kick-off is komende zondag) zal ik dus als alles goed gaat mijn derde marathon weer in Rotterdam lopen.
Rotterdam was in april 2018 mijn allereerste. De meningen over de Rotterdam Marathon zijn nogal verdeeld, maar ik wil graag even met jullie delen waarom ik zo blij ben dat ik daar mijn eerste liep.
1. De tijdslimiet
Als je je eerste marathon gaat lopen kan tijd een zorg zijn. Nog niet eerder liep je zo ver, dus misschien ben je bang dat je dat niet redt binnen de limiet. In Rotterdam is die met 5 uur 30 best heel ruim. Bovendien is het een enorm groot evenement. Je loopt heerlijk in de anonimiteit. En er zijn zo ontzettend veel deelnemers dat de kans dat je laatste wordt echt niet heel groot is. Mocht je wél laatste worden, dan is dat ook geen ramp: de laatse loper wordt zo feestelijk en als een held ingehaald dat niemand het nog droog houdt.
Kijk maar eens naar Marian, de laatste loper van afgelopen jaar of naar Kelly, die in 2017 als een heldin werd binnengehaald en trek intussen alvast even een pak tissues open.
Je zou toch bijna op een stoepje op de Coolsingel gaan zitten wachten om alle mensen achter je te laten voorgaan en zo binnen te mogen komen?
2. Het publiek
950.000 man toeschouwers beweert de Rotterdam Marathon langs de route te hebben. Er is geen enkele andere Nederlandse marathon die zoveel publiek op de been brengt als deze. Ik heb geen koppen geteld, maar er zijn zo ontelbaar veel mensen achter de hekken. Rijen dik, overal langs de route.
Mensen draaien luide opzwepende muziek langs de kant. Je wordt luidkeels aangemoedigd met de naam op je startnummer. Er zijn drumbands. Mensen staan met schalen winegums en fruitpartjes langs de route. De hardlopers lopen en de rest van Rotterdam staat te feesten. In elke wijk die je doorkruist. Het is hartverwarmend en het motiveert zo enorm op de stukken waarop je het even zwaar hebt.
3. Dichtbij
Natuurlijk is het een prachtig avontuur om de marathon van Berlijn, Londen, Tokio of Parijs te lopen. Maar zelf vond ik het heel fijn dat Rotterdam zo dichtbij is. Ik hoefde niet te stressen over een hotelovernachting. Ik reisde op de dag zelf op en neer met een voor mij uiteraard volkomen helder openbaar vervoer systeem. Alle informatie rondom de marathon was in het Nederlands. En bij een Nederlandse marathon maak je het voor je familie en vrienden heel haalbaar om je te komen aanmoedigen. Het is misschien wat minder avontuurlijk, maar ik vond het ideaal, omdat je zoveel stressfactoren wegneemt. Een eerste marathon is al spannend genoeg. Tokio is er volgend jaar ook nog wel. Als je weet wat je allemaal te wachten qua lopen staat ben je duizend keer meer zen op een andere bestemming.
4. Jaargetijde
Eigenlijk zijn er op twee momenten in het jaar grote marathons. In het voorjaar, rond april, zoals Rotterdam, en in het najaar, rondom september en oktober, zoals Amsterdam. Het is maar net wat je zelf prettig vindt. Voor een voorjaarsmarathon zoals Rotterdam train je in de herfst en winter. Dat is qua temperaturen ideaal en ook je zomervakantie doorkruist je training op deze manier niet. Je moet natuurlijk wel een beetje geluk hebben: vier weken gladheid en dikke lagen sneeuw dragen niet echt bij aan een fijne trainingsperiode, maar je kan alijd nog de sportschool in om op de loopband te trainen.
Ik heb nu voor Amsterdam in de zomer moeten trainen. Ik vond het heerlijk in het mooie weer, maar de warmte heeft me hier en daar wel behoorlijk in de weg gezeten. Al met al vond ik het denk ik fijner om een voorjaarsmarathon te doen, Rotterdam dus in mijn geval: ik ga prima op wat regen, wind en kou.
5. De route
De route van de Rotterdam Marathon was zo tof! Twee keer de Erasmusbrug, waar je geweldige uitzichten over de skyline hebt. De kubuswoningen. Wijken vol gezelligheid, waar de buurt feestviert met bier en bitterballen, terwijl jij luidkeels aangemoedigd wordt. Zelfs in het Kralingsebos, wat het ‘dode stuk’ van deze marathon zou zijn, was meer dan genoeg publiek op de been.
De Amsterdam Marathon gaat twee keer een lang stuk langs de Amstel. Het schijnt mentaal een lastig en saai stuk te zijn. Ik kan er nog niet over meepraten, maar over saaiheid heb ik in Rottterdam in elk geval geen seconde te klagen gehad.
Amsterdam vs Rotterdam
Een persoonlijke vergelijking tussen Amsterdam en Rotterdam kan ik volgende maand pas maken; dan heb ik beide gelopen. Maar ik kan al wel heel stellig constateren dat ik erg blij ben dat mijn eerste marathon een grote Nederlandse marathon was en geen buitenlandse.
Het zorgde voor een stuk minder geregel en gedoe, waardoor de stress stukken minder was dan wanneer ik naar het buitenland zou zijn gegaan. De enige spanning die er was draaide om het lopen. Want waar je je marathon ook gaat lopen: 42,2 kilometer is nu eenmaal gewoon een pleuriseind!
