2011. En nog steeds nam ik af en toe mijn moeder mee op stap, ter afleiding. Ook naar Symphonica in Rosso.
Hij was al twee jaar dood. Pás twee jaar dood.
In het donker biggelden – tijdens een van de twintig liedjes die ik niet eerder had gehoord – de tranen over mijn wangen. Tijdens een concert van twee palingkoppen godbetert! En geen Fisherman’s Friends bij de hand om mijn reputatie te redden!
De scherpe randjes zijn eraf, maar het blijft een dingetje, Vaderdag.
Vandaag koester ik mijn mooie herinneringen nog eens extra en maak ik een feestelijk ontbijtje voor de fantastische vader van mijn eigen kinderen. Mijn allerliefste lief. Dat hij maar heel lang bij ze mag blijven.
0
