Ik schreef het in juli ook al eens:
Ik geloof dat het goed is om af en toe eens rigoreus uit je comfort zone te stappen.
Om dingen te doen die je normaalgesproken niet zou doen of om iets te doen dat je eigenlijk niet zo goed durft.
Daar kunnen geweldige dingen uit voortkomen.
Want als je alleen maar doet wat je altijd doet, gebeurt er ook alleen maar wat er altijd gebeurt.
Je sluit mooie nieuwe ervaringen en kansen uit. Zonde!
Daarom steek ik eens per maand eens mijn hoofd om het hoekje van mijn comfort zone. Om vervolgens een grote sprong te nemen en te kijken wat ervan komt.
Deze maand stapte ik talloze keren uit mijn comfort zone.
En achter het stuur.
Beeld: Flickr – Melody Broyles
Rijden vermijden
Misschien las je het twee weken geleden al: autorijden is big deal voor me. Ik doe het niet graag. Sterker nog: ik ga het uit de weg.
Van alle dingen die ik vermijd – zoals alcohol, roken, biodanza, overdoses chocolade, mijn buren en festivals van het levenslied – is autorijden toch niet de meest ideale. Ik ben moeder van drie jongens die steeds vaker ergens anders moeten zijn dan bij mij aan de eettafel met een glaasje Roosvicee. En zelf vind ik door de regen fietsen ook niet echt het lekkerste dat er is. Durven rijden zou dus wel zo handig zijn.
Facing my fears
Ik besloot nadat ik m’n blog gepubliceerd had maar eens korte metten te gaan maken met mijn gemiep. Ik stapte achter het stuur en reed de huiveringwekkende anderhalve kilometer naar het huis van mijn schoonouders.
Alwaar ik werd opgewacht door de fanfare en twintig net iets te zware majorettes en ik een medaille kreeg voor heldenmoed.
Nee hoor, maar ik vond wel dat ik dat verdiend had. Ik hoefde bij aankomst geen enkele fietser van de motorkap te schrapen en na het parkeren hoefde de loopplank niet uit om op de stoep te kunnen stappen.
Vaker en verder
Mijn vertrouwen in autorijden kan ik alleen maar terug winnen door het vaak te doen. Daarom heb ik de afgelopen twee weken bijna dagelijks op de bestuurdersstoel gezeten. Altijd met Frank naast me; dat geeft me toch wat meer zekerheid.
En soms ook ergernis:
“Shit, ik heb de achterruitenwisser aangezet. Hoe gaat dat ding uit?!
ZEG NOU HOE DAT KUTDING UIT MOET!
Die vent achter me denkt dat -ie achter een IDIOOT rijdt, het régent niet eens.
Frank, HOE GAAT DIE FOKKING RUITENWISSER VERDOMME UIT?!”
En dat hij dan gewoon niet reageert en vijf minuten later bij aankomst zegt: “Ik wist het niet helemaal precies en ik kan niet aan je stuur gaan rommelen als je rijdt.” Ja, had dát dan tegen me gezegd?!
Afijn, de afgelopen weken reed ik regelmatig heen en terug naar de in-laws, maar ook naar de kantoorgroothandel, de meubelboulevard en de milieustraat en ik reed weer op de snelweg.
De stats
Schade: 0
Aantal gewonden: 0
Aantal doden: 0
Vervolgstappen
Ik zal weer eens alleen de auto in moeten. En ook wat verder weg gaan. Wat zou het bijvoorbeeld ideaal zijn om alleen naar Ikea te kunnen rijden! Wat dat betreft zou een groot rijbewijs trouwens ook wel handig zijn.
Ik ben blij dat ik weer rij! Ben jij één van mijn lezers die ook niet graag in de auto stapt? Doe je met me mee: terug achter het stuur?
Je kunt het. Autorijden is zo fijn. Het is mijn vrijheid en ik heb gelukkig dan ook geen rijst. Kan ook niet met de halve vrienden en kennisenkring op minimaal 1.5 uur rijden
Het gekke is, in het begin vond ik het ook wel fijn. Ook wel spannend, dat heb ik altijd gehad, maar toch ook leuk!
En, hoe is het nu 2 maanden later? Al alleen gereden?
Ik was het vorige week ineens zó zat dat ik door mijn angst niet eens lekker weg kan met de jongens dat ik ze in de autostoeltjes gesnoerd heb, de auto in ben gestapt en de snelweg op gegaan ben.
Eerst 1 afslag, de volgende dag 3 afslagen en de dag er op naar Ikea.
En ja, af en toe maak ik met klotsende oksels en een kurkdroge mond een stop op een vluchthaven of desnoods de vluchtstrook, maar dat was gisteren al niet eens meer nodig.
Hiep hoi, ik durf weer!
Ik heb ooit een ongeluk gehad, buiten mijn schuld om en ik mankeerde gelukkig niks, niemand. Maar ik heb het mezelf heel erg kwalijk genomen omdat ik wel heel erg moe was. Lang durfde ik niet s avonds te rijden wat heel onhandig was omdat ik wisseldiensten draaide en regelmatig na een avond of nachtdienst naar huis moest. Gelukkig sleet dat een beetje, tot ik kinderen kreeg. Ik ben niet de meest ontspannen persoon achter het stuur, als ik eens van schrik kijk ik direct achterom of de kinderen niks mankeren. Gelukkig begint het weer een beetje te wennen…. In ieder geval, ik vind het stoer van je dat je de stap weer gezet hebt!
Maai onlangs geplaatst…DIY: super simpel gymtasje
Super goed dat je het rijden weer hebt opgepakt! Houd vol 🙂
Ik heb weer hardop zitten lachen om je blog. Ik vind je echt enorm grappig schrijven…biodanza….hahahaha
Ninja Moeder onlangs geplaatst…In één minuut zoveel mogelijk vragen beantwoorden
Haha, juist úit de auto stappen zou me uit mijn comfort zone brengen! 🙂 Maar goed van je, vind ik dat je zoiets toch weer even probeert. (En inderdaad, wat moet je als moeder van kleintjes zonder auto…)
Mammalien onlangs geplaatst…Een fijn cadeau, zo op de vroege ochtend
Stoer hoor, ik doe mee! 🙂 Ik ga nu elke week enkele keren naar het zwembad en om boodschappen, maar ik ga eens nadenken hoe ik dat een klein beetje kan uitbreiden.
lilith onlangs geplaatst…Het Blogboek is er!
Jij rijdt dan dus al alleen he, dat heb ik nog niet gedurfd.