Mijn schorriemorrie is enorm lief. Vaak ook voor elkaar. Dan worden er een hele dag lang uitspraken gedaan die in tekstballonetjes in de Ikea gids zouden kunnen, zo afschuwelijk zoet en harmonieus.
“Mama, ik vind jouw rok mooi!”
“Mam, kijk eens wat Morris knap getekend heeft!”
“ThomasenMorris, ik heeft lullie gemíst!”
“Ahhh, mam, wat een schatje is Dex hè?”
Maar. Het gebeurt met een peuter en en kleuter in huis veel vaker dat ik denk: ohmyfuckingflamingo, three is a crowd!
Mijn jongens kunnen geregeld dezelfde lucht niet ademen. Ik ben inmiddels zo’n door de wol geverfde onderhandelaar geworden dat ik een baan als negotiator bij de FBI met gemak aan zou kunnen. Of één als scheidsrechter op topniveau. Of als mediator of bemiddelaar.
Ruzie over alles en niets
M’n jongens kunnen gerust hele dagen ruzie maken. Over alles. De één heeft het bordje waar de ander van wilde eten. Iemand ademt te luid. De één wil met de ander spelen, maar de ander niet met de één. Iemand stinkt. Iemand lacht stom. Iemand wil dat de ander níet mee doet met een spelletje. Of juist wel.
Het maakt niet uit. Als er donder in de lucht hangt is alles een aanleiding voor een potje kibbelen, duwen en slaan. Ze rollen soms als een kluwen tekenfilmkatten over de grond. Het is een wonder dat er nog niemand kale plekken op z’n bolletje heeft.
En dan moet ik de jongens vaak ook nog meenemen in de bakfiets. Zoals vandaag. Onder een regentent, met z’n tweeën op een halve vierkante meter. Huilend. Duwend. Ruziënd. Als je ergens in een straal van 15 kilometer rondom Den Bosch woont heb je ons misschien wel gehoord. De familie Decibel.
Ik werd er helemaal ibbelig van en probeerde zelfs de truc die mijn vader vroeger toepaste in de auto:
“Als je nou niet ophoudt zet ik je eruit en dan zie je maar hoe je thuiskomt.”
En dan vaart minderen natuurlijk. Om het dreigement kracht bij te zetten.
Bij mij werkte dat destijds. De schrik sloeg me dan om het hart en ik ging met samengeknepen billen gehoorzaam zitten zijn. Geen kik gaf ik dan nog. Maar mijn gajes was hoegenaamd niet onder de indruk en je kan je kinderen natuurlijk niet écht langs de weg zetten.
Het gekibbel hield hier vanavond pas op toen iedereen z’n mond vol met eten had. M’n ventjes zaten alledrie met smaak te eten wat ik ze had voorgezet. Zeldzaam en fijn. We waren voor het eerst vandaag weer Ikea gids materiaal.
Ook moeder van meerdere kinderen? Is het altijd dikke mik tussen je kroost of vechten jouw kinders elkaar ook geregeld de tent uit? Hoe blus jij zulke brandjes?
Ohhh ja ik word er soms zó moe van! Dan roep ik: probeer het zelf op te lossen, ik ben geen politieagent! Maar zo voelt t af en toe wel…*zucht* maar verder zijn ze heel lief hoor!
Ik laat het ze bij voorkeur zelf oplossen. Tenzij er geweld gebruikt wordt! Dan grijp ik in.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Middagdutje: wel of niet?
Haha ik ging ook net zeggen dat mijn moeder dat ook echt eens geflikt heeft met mijn zus en mij, ons uit de auto zetten. Natuurlijk mag dat. Zolang je maar terugkomt 😉
Juist vandaag kwam ik deze gif tegen, die ik nogal tekenend vind in dit verband:
http://i.imgur.com/BV92tdV.gifv
“we houden heus heel veel van elkaar, maar soms mòeten we gewoon ineens vechten, we weten zelf ook niet precies waarom” 🙂
Haha, romina.
Ik durfde het al bijna niet te zeggen, maar mijn moeder heeft dat ook eens gedaan bij mij en mijn broertje. We liepen heel sneu hand in hand over het stoepje.
Ik weet het nog precies, dus indruk heeft het gemaakt.
Vreemd genoeg hadden we altijd ruzie bij de ritjes van een half uurtje. Een vakantierit van twee dagen was geen probleem.
Mijn mama heeft mij ooit echt uit de auto gezet met mijn broer. Reed dan verder (50 meter ofzo). Trauma for life dat excellent gewerkt heeft gedurende onze ganse kindertijd. Poeslief in de auto, altijd.
Romina onlangs geplaatst…Er was eens een spaarrekening.
Owjaaa hier heb ik 2 jongensmonstertjes lopen… Dat kan gaan van kusjes uitdelen aan elkaar tot letterlijk op elkaars kap zitten… Het laat je voelen dat je leeft als moeder!
Bieke Pype onlangs geplaatst…June Dress
Omg! Zo herkenbaar! Heb je trouwens niet gehoord hoor…. (zit 10 km van den bosch) Hier zijn ze met zen tweeën. Vechten als pubers. Terwijl buitenshuis vaak word gezegd hoe schattig ze wel niet zijn voor elkaar.pffff. zolang ze allebei nog kunnen ademen en er geen bloed vloeit, probeer ik me er niet meete bemoeien. Lastig! Tis hopelijk een fase…..