Oh, die bloggers toch, met hun picture perfect levens, compleet afgestylede families, hun zorgeloosheid, hun goede adviezen en hun talloze fantastische uitstapjes.
Haha! Think again! En realiseer je vooral dat wat je hier ziet altijd maar een uitsnede is van hoe het allemaal echt gaat.
Een voorbeeld? Tuurlijk! Doe ik niet moeilijk over.
Kinderpopconcert
Vanmiddag ging ik met mijn jongste twee naar het kinderpopconcert in ons plaatselijke theater. Aan het begin van het theaterseizoen had ik voor het hele gezin met m’n slimme vooruitplanning verschillende voorstellingen geboekt.
Vandaag mochten mijn jongste twee mee. Morris en Dex, 5 en 3. We hadden er naar uitgekeken. Gisteren was ik alleen met oudste op stap en vandaag waren zijn broertjes aan de beurt voor een middag vol jolijt met hun moeder. Herinneringen maken, hoera!
Vol goede zin fietste ik naar de stad. Maar ik had al voor het einde van de straat twee kibbelende jongetjes in de bakfiets.
“Hij slaat me.”
– “Maar hij doet irrita-hannnnt.”
“Zit niet tegen me aan!”
– “Hij zit me te schoppen!”
En dat was nog maar de heenreis, van een klein kwartiertje.
Oorwormen
Eenmaal in het theater installeerden we ons in een kleine theaterzaal met lekkere dikke pluchen stoelen. De jongens op een rode, nee toch een gele, nee als hij een gele neemt wil ik een blauwe zitverhoger.
“Hebben jullie er zin in lieffies?”
– Nee!
– – “Ikke ook niet mama!”
Jelle Amersfoort en zijn band kwamen op, speelden hun liedjes en kregen alle kinderen in beweging. Want Brabantse kindertjes weten wel hoe je een feestje bouwt. Dat zit in hun genen. Meeklappen. Stampen. Regen nadoen met je vingers. En onweer! Dansen! Springen!
Op een mix van eigen liedjes en feestnummers als Chi Chi Wa, Van Voor Naar Achter, Van Links Naar Rechts en de Hokey Pokey gingen alle voetjes van de vloer.
Behalve vier stuks op rij acht.
Links van mij heeft iemand vanaf het begin van de show elke minuut aan m’n jurk getrokken:
– “Is het afgelopen?”
– “Is het al klaar””
– “Gaan ze al?”
– “Gaan wij al?”
– “Is het pauze?”
– “Mag ik nu naar huis?”
– “Nu?”
– “Nu?”
En rechts van mij heeft het eerste deel van de show een jongen gezeten met een gezicht als een oorworm. Heerlijk uitzicht ook voor de muzikanten, in de halfverlichte zaal. Maar dat waren nog zijn feestelijkste momenten. Bij het tweede deel van de liedjes wilde mijn kleuter er écht niets meer van weten.
Kinderflopconcert
Ik raakte er echt een beetje geïrriteerd van, want ik had heel erg uitgekeken naar een gezellige middag met m’n jonkies en het enthousiasme waar ik op gehoopt had bleef he-le-maal uit. Maar ja, kan gebeuren! Ze hebben natuurlijk ook niet zelf gekozen. Als iemand zomaar concertkaartjes voor míj koopt is er ook een heel reeële kans dat ik er geen kont aan vind.
Afijn, ook dit soort dingen gebeurt dus gewoon. Ook bij mij. En bij alle andere bloggers.
Welke rampuitstapjes kan jij je nog herinneren?
Fijn zo’n eerlijke post! Niet alles is altijd even leuk.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Rijst: waar kun je uit kiezen?
Hahahahahaha ZO herkenbaar! Goed dat je deze kant van ’t verhaal brengt ;).
Al denk ik niet dat ik zou blijven zitten met twee mopperende kinderen.
Ester onlangs geplaatst…Onze Halloween pompoen staat klaar!
Oh boy…ik zou zo kwaad zijn, denk ik! Nuja, helpt niets, maar ik zou het zo’n zonde vinden dat je daar geld en energie instopt en dat ze het niks vinden…
Claire onlangs geplaatst…Valencia tegen de Buffalo’s – toen en nu
Oh nee, en het klinkt zo leuk!! Ik zou hier nu zo kaartjes voor kopen, maar of ik aan zo iets als kind wat aan had gevonden weet ik eigenlijk niet (geen Brabantse genen :-))
De meeste kindertjes gingen compleet uit hun dak: die Jelle wist de zaal echt heel goed mee te krijgen. Maar misschien kenden zij hem allemaal al wel, de mijne hadden nog nooit van hem gehoord. Hij speelde ook heel veel bekende liedjes hoor, maar misschien hadden zij bijvoorbeeld een Dirk Scheele, die ze al 10000x op tv hebben gezien, leuker gevonden. Who knows…
Oh herkenbaar! Ik was een tijdje terug met de jongens (toen 2 en 4) naar Dirk Scheele. De jongste heeft de hele voorstelling onder mijn vest gezeten, was bang. De oudste zat de hele tijd bij mijn moeder op schoot. In de auto blèren ze al die liedje mee, maar in het theater vonden ze het maar niets. Ach, doen we gewoon niet weer 😉
Inschattingsfoutje dus ook. Ik dacht echt dat ze het leuk zouden vinden, ook omdat er vooral niet stilgezeten hoefde te worden. Daar zijn ze niet zo van. Nouja, een volgende keer misschien. Want ze gaan echt nog wel vaker mee naar het theater, dat vind ik namelijk zelf veel te leuk. 😛
Heerlijk! Ik blogde onlangs nog een stukje over een boswandeling die net iets minder idyllisch verliep dan ik gehoopt had… Kan gebeuren!
Sabrina onlangs geplaatst…BOEKENMAAND OKTOBER – “Us” van David Nicholls
Jep, zo is dat!
Haha, grappig om te lezen! Toen ik onlangs met Grote Broer naar de Nellie en Cezar show ging, zat hij de hele weg erheen te zeggen dat hij niet wilde, plots flapte ik eruit ‘en als je nog meer klaagt, blijf je maar in de auto wachten hoor’ en hij was nog akkoord ook 😮 uiteindelijk bleek het bij aankomt toch nog mee te vallen, oef!
Lien onlangs geplaatst…Opvoeden, deel twee
Ik heb onderweg op de fiets ook geopperd om dan maar om te keren hoor. Wij moeders zijn gewoon allemaal één pot nat.
Zo ging ik ooit een weekend met mijn 2 knapen naar Antwerpen. Het hele weekend heb ik mijn best moeten doen om de stemming er in te houden. Ook veel duwen en trekken en zeuren.
Onlangs hadden ze het er nog over. Nu 28 en 26 jaar! Ze hadden het een geweldig leuk weekend gevonden.
Zo zie je maar. Van je hela hola houd er de moed maar in.
Nou, toen hun papa vanochtend vroeg hoe ze het vonden zeiden ze: “Leuk!”
Ik vrat nog net niet een sok op. Heb ik namelijk níks van gemerkt. :-))