Ken je het televisieprogramma Over De Streep nog? Het was een door Arie Boomsma gepresenteerd programma met scholieren, die zich groepsgewijs heel kwetsbaar opstelden op een speciale challlenge day, naar een Amerikaans format. Het meest indrukwekkend op o’n dag is het spel cross the line.
Alle leerlingen staan aan één kant van een zaal. In het midden is een streep geplakt. De leiders benoemen stellingen, over dingen als onzekerheid, verlies, verslaving en meer van zulke onderwerpen. Als de stelling op je van toepassing is steek je de streep over. Leerlingen komen zo enorm heftige dingen van elkaar te weten en leren elkaar op een hele andere manier kennen.
Want poeh, geweld, bij haar thuis? Een ouder overleden, bij hem? Er zijn zoveel heftige dingen die de leerlingen niet van elkaar weten, maar die hen wel maken tot wie ze zijn.
Een aflevering met ouders
RTL4 zendt de komende weken een variant op Over De Streep uit, met volwassenen. Onder de naam Als Je Me Echt Zou Kennen geven groepen volwassenen zich – figuurlijk – bloot. Buschauffeurs, bejaarden, dak- en thuislozen, voetballers en, in de aflevering van gisteren (woensdagavond), ouders.
Hele verschillende ouders komen samen in één grote groep en tonen daar hun angsten, hun woede, hun onzekerheden en hun emotionele bagage.
Natte ogen
Ik houd het eigenlijk altijd wel droog voor de televisie, maar ik heb echt nu en dan een traantje weg moeten pinken. Wij ouders hebben allemaal iets gemeen: we willen het beste voor onze kinderen. Maar je ouderschap hangt enorm samen met hoe je zelf gevormd bent en met wat je met je meedraagt.
Veel ouders in deze aflevering worstelden met bergen woede, waar ze écht vanaf willen. “Het breekt mijn hart als ik mijn kinderen van me zie schrikken,” was een uitspraak waarin veel mensen in de groep zich herkenden.
En verdriet en gemis was er ook veel. Een ernstig zieke partner, een moeder zonder moeder, een onvervulde kinderwens.
Kwetsbaar
Wat ik merk is dat je je als ouder zelden nog kwetsbaar opstelt. Ofwel houd je je groot voor je kinderen, ofwel voor je omgeving, om vooral te tonen dat je alles onder controle hebt.
Maar onder dat moeder- of vadermasker draagt bijna iedereen wel iets van verdriet, frustratie, boosheid of gemis met zich mee. Recente emotionele bagage, of dingen van vroeger, die al verschrikkelijk lang worden meegezeuld.
En zo’n rugzak, die kán je onmogelijk continu verborgen houden. Ook niet voor je kinderen.
Wat heftig om te zien hoe mensen hun masker voor even laten vallen in dit programma.
Mooie boodschappen
Er kwamen mooie boodschappen voorbij!
Cirkels doorbreken, was er zo één. Vind je dat je zelf als kind onvoldoende geknuffeld werd? Was er niemand die regelmatig “Ik hou van je” tegen je zei? Waren je ouders altijd te druk voor je? Voelde je je eenzaam? Breek de cirkel!
En ook: maak tijd voor je kinderen. Zorg dat je er voor ze bent. Ze worden zo snel groot en je hebt maar zo weinig tijd. Verspil het niet.
Je kan de aflevering met ouders nog online terugkijken. Ik vond -em heel indrukwekkend.
Durf jij het aan?
Zelf vind ik het ook ontzettend moeilijk me open te stellen. In het programma Over De Streep en in Als Je Me Echt Zou Kennen doen de deelnemers dat met de woorden
Als je me echt zou kennen, zou je weten dat…
Ik zal eens aftrappen. Volgen jullie in de comments? Laat je voor één keer je kwetsbare kant zien – eventueel onder een alias (je mailadres wordt niet getoond).
Als jij míj echt zou kennen, zou je weten dat ik vaak énorm twijfel aan hoe ik het doe als moeder.
Misschien zal ik daar later nog wel eens op in gaan. Ik ben erg benieuwd naar jullie bijdragen, durf jij?
Wat een goede kijktip, ik ga m zeker nog even terugkijken!
De variant met Arie Boomsma ken ik inderdaad, dat vond ik ook erg mooi om te zien.
Als je me echt zou kennen zou je weten dat… Ik het heel moeilijk vind dat ik zo snel mijn geduld verlies en gefrustreerd raak en vervolgens boos wordt op mijn zoon. Ik zou veel milder willen zijn en veel toleranter tegenover zoon en tegenover mezelf.
Tessa onlangs geplaatst…Top Twaalf: De Gelukkige Moeder
Als je me echt zou kennen, zou je weten hoe dood- en doodeng ik het vind dat ik mijn basisvertrouwen in het leven kwijt lijk te zijn geraakt. (Lijk, want ik vertrouw er gelukkig nog wel op dat het ergens nog zit, veilig weggestopt.)
Als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik diep van binnen een kinderwens heb die ik over een tijdje in vervulling zou willen laten (proberen te) gaan. Mijn vriend wil alleen zoals hij er nu naar kijkt geen kinderen…
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik me heel ongemakkelijk voel in mijn te zware lijf en dat ik er van baal dat het me maar niet lukt om af te vallen.
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik elke dag mijn vader mis en dat dat na 6 jaar nog niet went. Het hebben van geen ouders is confronterend als je zelf een kindje hebt.
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik soms stiekem best een beetje eenzaam ben. Ondanks het feit dat ik midden in de grote stad woon en 3 kinderen heb. Kan stikjaloers zijn op al die gezellig babbelende moeders op het schoolplein, voel me dan zo socially akward. Maar no way dat ik gesprekjes ga beginnen of koffiedates voorstel. Want daar zitten ze natuurlijk écht niet op te wachten als ze het zelf niet doen bij mij denk ik dan…
Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat ik het heel jammer vind dat ik geen echte vriendinnen heb. En je zou weten dat ik stiekem stikjaloers ben op meiden die een echt hecht vriendinnenclubje hebben waar ze allemaal leuke vriendinnendingen mee doen. Dat mis ik zo!
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik echt veel moeite heb gehad met het moederschap en alle dagen met de kids thuis te zijn. Ik vond het vreselijk!
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik het verschrikkelijk vind dat mijn ouders niet op de kinderen willen passen (of gewoon tijd voor ze maken) en dat ik jaloers ben op vriendinnen die wel ouders hebben die dat doen.
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik weinig contact opneem, omdat ik het gevoel heb dat niemand op mij zit te wachten. (Hoe kan ik die onzekerheid naar een onbewoond eiland verbannen?)
Dat herken ik wel een beetje. <3 voor jou en voor je eerlijkheid.
Als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik na ruim zes jaar nog steeds niet volledig uit de extreme depressie ben. Wel bijna. Nog steeds medicatie, nog steeds therapie. Ik ben wel al heel ver. Gelukkig maar.
Wat heftig, zo’n lange tijd in het donker. Maar wat fijn dat je nu uit het diepe dal bent en bergopwaarts gaat. Ik wens je zon, licht en lucht. <3
Dank je! Ik heb heel veel van mijn kinderen gemist en ik lijk er ook al eentje genetisch belast te hebben met mijn kwaal. Toch houd ik van ze en zij van mij. Misschien ben gewoon ook nog wel een leuke en goede moeder ondanks alles. Dáár heb ik me echt heel erg zorgen om gemaakt.