Sentimental journey: afscheidsconcert Acda en De Munnik

We zitten in het donker in de auto. Onderweg terug vanuit Antwerpen waar we – zoals we toen nog heel regelmatig deden – een film keken en wat aten in de megabioscoop Kinepolis.

Mijn voeten liggen op het dashboard. Om me heen kringelt sigarettenrook en daarom staat er een raampje op een kier.

Hij, één van mijn allerliefste vrienden, duwt een schijfje in de cd-speler. Terwijl we over de hobbelige slechte snelweg richting Nederland rijden zingen we mee, hij en ik. Over hoe het Vondelpark vannacht rook. Over de stad Amsterdam. Over houden van en verlaten. Over Elisabeth. En over Brussel en vuur dat gedoofd is.

Op de achterbank vragen twee mensen of het wat zachter kan. We zingen kennelijk harder of valser dan hen lief is. We doen net alsof we het niet horen. Of misschien hoorden we het echt niet. Gingen we teveel op in de muziek. En in het moment.

Fast forward

Bijna vijftien jaar later. We zitten samen in het Theater aan de Parade voor het afscheidsconcert van Acda en de Munnik. In het donker zit ik naast hem, op de achterste rij van het theater. Ver in de diepte spelen Paul de Munnik en Thomas Acda de nummers van hun slottournee.

Ik hou ongeveer net zoveel van Nederlandstalige muziek als van Roquefort, maar met Acda en de Munnik ging het anders. Er kleven zoveel herinneringen aan, dat mijn ogen vollopen bij een doorleefd lied van Paul de Munnik, met mondharmonicabegeleiding van Acda.

Móndharmonica. Niet echt een geil rockinstrument ofzo, maar mán wat is het prachtig! De scherpe warme klanken snerpen regelrecht m’n hart in. Gelukkig is het zo donker dat niemand mijn natte ogen ziet.

Er komt een einde aan een carrière van twintig jaar, vertelt Acda. Ik reken even terug en kijk naast me. Jee zeg, dan ken ik hem al ontzettend lang!

Naast me zingt hij mee met de soundtrack van onze vriendschap (steeds harder, zodat de mensen op de rij voor ons naar Acda en de Munnik en Van Mil luisteren)  en knijpt zachtjes in mijn knie.

Wie had het ooit kunnen denken toen.

Mijn allerliefste vriend is m’n allerliefste man geworden. En terwijl ik een sentimental journey met hem maak, met muziek uit wat een leven geleden lijkt, liggen er een paar kilometer verderop drie kleine jongens te slapen. Ónze jongens! Het ontroert me tot in m’n tenen allemaal.

Ik leg m’n hoofd op z’n schouder, hij friemelt wat door m’n haar.

Pas toen ik jou had ik een lied lief. En dat ons vuur maar nooit gedoofd zal zijn.

0

Reacties

reacties